Welk verhaal vertelt jouw naam.

Mijn moeder is mijn naam vergeten.
Mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan,
Laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb, wil ik heten.
(Neeltje Maria Min)


Mij wordt gevraagd een uitdaging aan te gaan. Op facebook vraagt men om 5 dagen lang een zwart wit foto te delen. Eigenlijk hou ik niet van dit soort doorgeef dingen waarin je een ander weer nomineert. Meestal leg ik dit soort uitnodigingen naast mij neer. Maar iets in mij wordt uit gedaagd. Ik begrijp nog niet zo goed het hoe en waarom. Soms heb je dat even los te laten en je zal zien dat er dan vanzelf wel iets voorbij komt waarin het antwoord ligt.
Zo ook vanavond, mijn oog valt op eens op een klein geel multo mapje in mijn boekenkast  waarin de tekeningen zijn bewaard van een oud tante die door stuipen geestelijk gehandicapt raakte. 
Ik had iets met deze vrouw. Ik heb haar maar een aantal keer in mijn hele leven ontmoet. Dan zat zij in een vrij imposante rolstoel met een blad ervoor als een fragiele vrouw in haar handen te wrijven of te klappen. Mijn moeder was naar deze vrouw vernoemd., Nieskjen.

Mijn moeder was ook dol op deze vrouw voelde ook een soort verbondenheid met haar. Zo werkt dat nou eenmaal wanneer je vernoemd wordt naar een opa, oma, tante,en oom dan komt er opeens een laagje op. Een groot ouder voelt zich direct meer verbonden met het kind wat vernoemd is. Ook al doe je nog zo je best om het niet te laten blijken dat er wat voor onderscheid ook is, het is een flinter dun laagje meer wat je voelt en niet altijd direct kan weer leggen., En vice versa werkt dat natuurlijk ook. Als kind wil je het beste uit de kast halen voor diegene waarna jij vernoemd bent. Zo werkt het nu eenmaal het is of het niet anders kan. Soms bewust en soms onbewust.
Zo werd dus ook mijn moeder vernoemd naar een tante die zoals haar tekeningen mij laten zien opgesloten zat in haar eigen fysieke lijf en keer op keer poppetjes tekende totdat het blaadje vol en grauw was. De ezelsoren zitten in de blaadjes van het telkens weer omslaan van de bladzijdes.
Deze tante was ook altijd extra blij wanneer zij mijn moeder zag dan klapte ze blij in haar handen en sprak moeilijk verstaanbaar OARE I. Wat mijn moeder vertaalde als andere Nies. (Oare is andere in het Fries) Later vertelde iemand anders die ook vaak bezoekjes bracht dat het niet andere Nies was maar wel mijn andere IK. De rillingen liepen over mijn rug toen ik dit hoorde. Hoe moet dat zijn geweest met de verbinding met die twee? .Ik weet dat mijn moeder vaak zei over zichzelf ik ben gek en ik stink ook. En ze geloofde ook niet altijd in haar eigen IQ. terwijl ze met haar handen de prachtigste dingen maken. Wat heeft ze geleefd en doorgegeven van deze tante. Kon ze met deze naam het leven ten volle nemen?

It all in the name,
Zo werkt dat dus dat stukje verbinding wat je niet kan pakken maar wel vaak voelt. Zo heb ik mij een lange tijd qua vernoemen een niemand dalletje gevoeld. Zo was mijn oudste broer vernoemd naar mijn vaders vader en mijn andere broer naar mijn moeders vader en mijn zus kreeg een prachtige naam toe bedeeld waarin de namen van mijn grootmoeders in terug kwam. En ik, ik voelde mij niet vernoemd tot dat mijn broer op de begrafenis van mijn moeder uitsprak dat mijn naam een samensmelting was van de namen van mijn pa en ma. Het was als of ik grond onder mijn voeten kreeg.

Welk verhaal vertelt jouw naam?

---