Uitsluiten ????

 

​Soms denk ik dat ik dit leven of de wereld niet meer begrijp.
Heel wat jaren terug, de tijd dat ik op de basisschool zat, voelde ik mij vaak een buiten beentje.
Daar ik linkshandig was en daardoor niet met die fel begeerde vulpen mocht en kon schrijven, omdat je hand dan vlekken zou maken op papier   De meisjes in de klas lakschoentjes droegen en ik Donald Duck schoenen met spekzolen droeg omdat die beter waren voor je voeten.  Ik was ook dat meisje wat vaak op de gang stond omdat ik het niet zo makkelijk vond om lang stil te zitten of omdat ik de "verkeerde" vragen stelde. Die momenten op de gang voelde ik mij door god en iedereen verlaten. Was ik bang dat de directeur op de gang zou verschijnen en ik er nog meer van langs zou krijgen terwijl ik geen idee had wat ik fout had gedaan. Op het voortgezet onderwijs wat het niet veel anders. Ik hoef niemand uit te leggen wat het met een kind doet wanneer je jezelf buitengesloten voelt. Je maakt of een terugtrekkende beweging of je maakt je groter dan groot.
Inmiddels is het op heel veel scholen zo dat je niet meer buiten op de gang gezet mag worden. 

En ook in de gezondheidzorg gelden momenteel andere regels. Mag je iemand niet meer separeren of vrijheid beperkende maatregelen opleggen. Dat was toen ik in de zorg begon te werken  een heel ander verhaal. Wanneer een cliënt toentertijd gesepareerd werd voelde ik mijn eigen pijn en probeerde alles in werk te stellen om de separatie maar zo kort mogelijk te laten zijn.
Momenteel bestaan er gelukkig allemaal regels die dit uitsluiten haast onmogelijk maken. Daar zijn wetten en regels voor gemaakt. Nu moet je allerlei formulieren invullen en handtekeningen verzamelen om een cliënt zijn of haar vrijheid te beperken.

Ik snap nu ook dat wanneer mensen onbegrepen gedrag laten zien dit mij vaak zo aangrijpt. En ik kan echt de pijn weer opnieuw voelen wanneer deze mensen medicatie krijgen aangereikt om dit gedrag te beperken. Ook dit voelt voor mij dikwijls als separatie. Zoals je inmiddels wel kunt lezen gaat het over mijn pijn. En met mijn inzicht op mijn pijn probeer ik anderen daar voor te behoeden.
En gelukkig ben ik daar niet alleen in. Vele zorgmedewerkers ,wetenschappers en politici zijn mij voorgegaan.  Zij hebben samen beleid gemaakt en bedacht hoe het ook anders kan.

En door mijn opleiding systemisch werken weet ik als geen ander dat uitsluiten niet werkt. Door uitsluiten ontstaan er allerlei dynamieken die niet wenselijk zijn. En deze dynamieken kunnen juist weer zorgen voor onbegrepen gedrag. Wat voor mij de oplossing zou kunnen zijn er opnieuw weer met liefde naar kijken en alles te omarmen wat er is.

Hoe mooi zou de wereld er weer uit kunnen zien als we dat met ze allen zouden kunnen ook tijdens deze pandemie.

​https://www.youtube.com/watch?v=3GmKdeBKpnk

---