Taal van de liefde !

KlikMisschien heb je er al eens iets over gehoord, misschien ook niet. De verschillende talen van de liefde die wij allemaal gebruiken. Niet het bijna vanzelfsprekende ‘ik hou van jou’, maar de dingen die we doen om de ander te laten weten dat we van ze houden. Tenminste…. wij denken dan dat de ander snapt dat we ze daarmee op een indirecte manier willen zeggen dat we van ze houden. Maar zo vanzelfsprekend functioneert dat dus niet!
 
Zo heb ik een zoon die vooral woorden nodig heeft als teken van liefde. Ieder mens krijgt liever een compliment als kritiek, maar voor mijn zoon is dat nog veel belangrijker. Dus als hij in het huishouden een handje meegeholpen heeft, heeft hij het nodig dat ik mijn waardering uitspreek voor zijn inzet. En het liefste niet alleen een dank je wel, maar daar nog een compliment bovenop: wat heb je dat goed gedaan! Hij heeft het nodig dat ik regelmatig tegen hem zeg dat hij het goed doet, dat hij er leuk uitziet (vooral als hij lang bezig geweest is met het uitzoeken van de juiste outfit voor de dag en er een stapel fris gewassen en gestreken kleding voor de spiegel in de huiskamer op een hoop ligt, die hij aan geprobeerd heeft, maar uiteindelijk toch niet aan wilde trekken) en dat ik erg veel van hem hou. En soms ga ik daar wel eens aan voorbij. Zo ook gisterenavond. Ik kwam laat thuis, was moe, wilde eigenlijk gewoon even met een kopje thee bijkomen van de lange autorit, maar ‘moest’ (ook al zoiets. Iets moeten van jezelf, terwijl je jezelf echt af kunt vragen of dat inderdaad moet…) eerst de keuken opruimen. Al mopperend maakte ik mij aan het opruimen van de vuile borden, pannen, kopjes en glazen en het schoonmaken van aanrecht en gasfornuis. Toen mijn zoon de keuken in kwam lopen, kreeg hij dus van mij het nodige commentaar. ‘Waarom kun je niet gewoon de keuken opruimen als je klaar bent met eten. Is dat zoveel gevraagd?’  En ik zag zijn gezicht betrekken. Hij was al vroeg in de ochtend samen met mij de deur uitgegaan. Was na een lange dag school thuis gekomen, had zijn eigen prakkie gekookt en was vervolgens met vrienden gaan voetballen. Zo, zoals ik mijn kopje thee op de bank nodig had om even weer bij mezelf te komen, zo had hij het nodig gehad met zijn vrienden te gaan voetballen. Even stoom afblazen. En zeg nou zelf, hoe belangrijk is het om die keuken na het eten meteen op te ruimen?
Terwijl hij de deur achter zich dicht knalde om te gaan douchen, spookte het door mijn hoofd dat ik dit niet zo handig aangepakt had…
 
Later op de avond hebben we hier samen over zitten praten. In alle rust, met een kopje thee op de bank. Nadat ik mijn excuses naar hem uitgesproken had. En omdat ik eerder deze week tijdens een lesdag weer even geattendeerd was op het fenomeen van de talen van de liefde, spraken we daar samen over. Over zijn taal en mijn taal en dat we op dit gebied niet dezelfde taal spreken. Want mijn favoriete taal van de liefde is een hele andere als de zijne. Mijn primaire taal van de liefde is dienstbaar zijn aan de ander. Dus ik kom in de ochtend mijn bed uit, ook als ik eigenlijk uit zou kunnen slapen, als ik hoor dat mijn zoon onder de douche stapt. Ik vind het fijn om er dan even voor hem te kunnen zijn. Samen de dag beginnen, even samen ontbijten. En ik smeer zijn boterhammen voor school, terwijl hij al lang op een leeftijd is, dat hij dit zelf zou kunnen doen. Soms maak ik er regelrechte smulpakketjes van. Broodjes met sla en tomaten. En soms doe ik wel eens een briefje bij die boterhammen. Iets in de trend van ‘in folie verpakte moederliefde’. Ik vind het ook leuk om soms iets extra’s te doen, zijn favoriete maaltje te koken, of een klein cadeautje op zijn bord te leggen. Mijn taal van de liefde dus.
 
Over dit thema is een prachtig boekje geschreven ‘De vijf talen van de liefde’. De schrijver, Gary Chapman,  gaat in dit boekje uit van 5 verschillende talen van de liefde:
 
Positieve woorden: iedereen krijgt graag complimenten, iedereen krijgt graag waardering. Maar mensen die deze taal spreken, zijn daar extra gevoelig voor.
Tijd en aandacht: samen zijn, oprecht geïnteresseerd zijn in het verhaal van de ander, samen iets leuks doen. Iemand met deze liefdestaal bloeit er helemaal van op.
Cadeaus: spreekt denk ik voor zich ;-) en hoeven geen grote cadeaus te zijn. Gewoon een attentie, een teken dat je aan hem of haar denkt, is al voldoende.
Dienstbaarheid: ook helder, denk ik. Doe een klusje in huis of in de tuin, draag de boodschappen, een kleine geste is al genoeg, geen woorden meer nodig.
Lichamelijke aanraking: een knuffel, een zoen, een aai over het bolletje.
 
Spreken we dan maar één taal? Nee. Goed mogelijk dus dat jij jezelf, net als ik, herkent in meerdere mogelijkheden, maar…. We spreken altijd één taal het makkelijkst. Onze hoofdtaal. Het is ontzettend waardevol om de taal van de liefde van je partner, je kind, je klant, je cliënt of wie dan ook te herkennen. Als je weet in welke taal de ander spreekt, dan heb je de ingang tot zijn hart gevonden. Dan kun je makkelijker verbinding maken met de ander. En, zoals in mijn eerdere voorbeeld, als je begrijpt wat de ander nodig heeft om te merken dat je van hem/haar houdt, kun je daar rekening mee houden en dat kan je uiteindelijk veel stress in het contact besparen.
 
Maar hoe kun je die taal dan herkennen? Heel eenvoudig eigenlijk. Het werkt als een spiegel. Dat wat je zelf het liefste ontvangt, is ook precies wat je de ander vaak geeft. Goed kijken en luisteren naar de ander is dus het toverwoord. En och… is dat niet altijd het toverwoord?
 
Vanochtend vroeg hoor ik mijn zoon onder de douche stappen. Ik stap mijn bedje uit om zijn boterhammen te smeren. Eigenlijk had ik uit kunnen slapen. Als hij de keuken in komt, ziet hij zijn stapel gesmeerde boterhammen naast zijn flesje water voor de dag liggen. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. ‘Wat lief mam, dank je wel. Ik hou ook van jou. hier om te bewerken.