Spiegels spiegels en nog eens spiegels

Een paar weken geleden, op één van de mooie voorjaarsdagen, op de terugweg van het strand bij Camperduin, lichtelijk verbrand, maakten we halt bij het winkeltje van Tante Bep in Groet. We waren er al vaak voorbij gereden, maar telkens was of de winkel niet open, omdat we er te laat langs reden of we hadden geen tijd of een andere reden om niet te stoppen. Hoe het ook zij, deze dag stopten we wel. Gelukkig maar, want wat ik er kreeg, blijkt vandaag weer een grote les op mijn levenspad te zijn. 
Ik zal je niet vervelen met wat het winkeltje allemaal voor leuks biedt. Het varieert van workshops tot leuke snuisterijen en tweede hands kleertjes. Het mooiste van alles waarschijnlijk Tante Bep zelf. Als je in de omgeving bent, echt wel de moeite waard om even te stoppen. Al is het maar voor een babbeltje.
We snuffelen op ons gemakje door de winkel. Ik vind er zelfs een prachtige blouse voor een paar euro, die ook nog eens helemaal nieuw blijkt te zijn en stuit op een bak met boeken, waarvan je gratis een exemplaar mee mag nemen. Doorgeef boeken of iets dergelijks. Een geweldig mooi idee vind ik dat. Het boek wat mijn oog heeft is van Katja Swager ‘Leren leven als een elastiekje – het vinden van je plek op aarde’. 
De afgelopen weken had ik weinig tijd om te lezen. Eerst mijn vader verhuizen, vervolgens mij zelf. Veel veranderingen en mijn groeiende paniek voor het onbekende. Het was zoveel, dat ik nauwelijks de puf had iets te lezen. Maar nu, alle stress voorbij en meer in de rust, pak ik af en toe in het best al hete voorjaarszonnetje mijn moment om weer te gaan lezen. Oude kater op schoot, kopje thee erbij, heerlijk.
Het boek van Katja Swager is een reis van herkenning. Eigenlijk is haar reis, dat waar ze over schrijft, een reis van doodziek zijn, naar herboren worden. Het is de beschrijving van een lang en diepgaand Journey proces. Eén grote helende reis. (Voor wie hier nog nooit van gehoord heeft, ik stuur je met alle liefde een gratis pdf exemplaar toe van het boek van Brandon Bays over The Journey). Wat mij betreft een prachtige en diepgaande manier om persoonlijk proceswerk te doen en oude (trauma)herinneringen die in je fysieke lichaam opgeslagen zijn te verwerken. En eigenlijk hoef je er niets voor te doen, je hoeft alleen maar te volgen.
 
Lang verhaal kort, ergens midden in haar verhaal is Katja andermaal onderweg in een deel van haar reis en heeft weer een eye-opener over zichzelf. En als ik die eye-opener lees, voel ik AU AU AU!! Want ik herken zo goed wat ze schrijft en heb dit zo’n anderhalf jaar geleden aan den lijve ondervonden. Alleen had ik de les die ik daaruit te leren had, op dat moment, niet zo begrepen. Wat schrijft ze dan? ‘Als je mooie dingen zegt tegen iemand anders (wel gemeend uiteraard, anders werkt het niet) bijvoorbeeld: “ik vind je mooi” dan zeg je dat eigenlijk tegen jezelf. De ander reageert bijvoorbeeld heel blij en dan ben je zelf ook blij. Maar als de ander reageert met: “dat is niet zo, ik ben niet mooi,” dan doe je er verstandig aan om bij jezelf te rade te gaan wat jij aan jezelf niet mooi vindt. En welke overtuiging erachter schuilt die ervoor zorgt dat je zo over jezelf denkt.’
 
Waarom is dit zo’n auwa voor mij? Zo’n anderhalf jaar geleden vertelde ik aan een vrouw dat ik haar één van de mooiste vrouwen vind die op deze aardkloot rondloopt. En wat deed ze? Ze vertelde mij dat dit ronduit onzin was. Dat ze nooit op een catwalk zou lopen, geen fotomodel was en helemaal niet voldeed aan het beeld van een mooie vrouw. Ze had een punt. Aan het maatschappelijk imago van een mooie vrouw voldeed ze inderdaad niet. Maar ik had wel elk woord gemeend en vind het nog steeds. Haar reactie destijds deed mij pijn. Ze nam me niet serieus. Het voelde voor mij als ‘ik doe het weer niet goed. Ik mag niet zeggen wat ik voel of denk.’ En het maakte me ontzettend boos en zelfs een beetje radeloos.  
 
Maar wat is nu mijn leermoment? Tja…. Vind ik mezelf een mooie vrouw? No way. Ik hou er niet van als er foto’s van mij genomen worden, want wat ik op die foto’s zie, vind ik gewoon niet mooi. Ik plaats zelden of nooit iets op Facebook (Instagram en alle andere social media doe ik al helemaal niet aan), want ik vind het lastig iets van mijzelf te laten zien. Eigenlijk neem ik mezelf niet serieus. Hoe voelt het om zo over mezelf te denken? Nou …. (hier volgt dan eigenlijk een niet zo net woordje). Ligt het aan anderen, aan het oordeel van anderen, dat ik zo over mezelf denk??? Nee, het zit in mij. Het is één van de vele overtuigingen over mezelf die ik nog steeds met me meedraag. En hoe zou het zijn als ik op een andere manier naar mezelf zou kijken? Ooooooooooooo…. dan zou ik me wel eens heel fijn kunnen voelen….
 
Wat een wijze les, zo maar in het avondzonnetje. Het leven zit boordevol spiegels. En vooral dan als je heel erg geraakt wordt, boos wordt om het gedrag van een ander, dan is het zinvol om eens goed in die spiegel te kijken. Neem de spiegels die een ander je voorhoudt serieus. Kijk er goed naar en vraag je af wat het jou wil zeggen, er valt zoveel van te leren.  
 
Wil je het boek ook lezen? Het is een doorgeef exemplaar. Stuur een mail naar info@veelgoeds.com. De eerste die zich meld, kan de gelukkige nieuwe bezitter van dit exemplaar zijn. Af te halen tijdens het inloopspreekuur van Veelgoeds op dinsdagmiddag in de Binding in Broek op Langedijk.
Boek al weg, maar toch nieuwsgierig? Je kunt ook altijd om je gratis pdf-exemplaar van de Journey van Brandon Bays vragen.
​