Soms ben ik apetrots !!

Al heel jong had ik de wens om kinderen op te voeden. Dacht ook heel jong al aan pleegkinderen en  adoptie. Natuurlijk in de wetenschap dat het heel leuk zou zijn en dat ik het zeker weten beter zou doen dan mijn ouders. Niet dat zij het niet goed hebben gedaan, nee dat zeker niet. Ik wilde er graag nog wat meer aan toevoegen.

De kinderwens liet lange tijd op zich wachten. Zo was ik geen achttien maar zevenendertig dat ik voor het eerst zwanger werd. Als kind zijnde vond ik het soms lastig dat mijn ouders wat ouder waren dan de ouders van de vrienden en vriendinnen en nou zou ik zelf ook een oudere ouder zijn die op geheel eigen wijze haar kinderen op zou gaan voeden. De leeftijd speelt hierin best een belangrijke rol denk ik achteraf. Met zelf al behoorlijk wat bagage in mijn rugzak keek ik soms heel anders naar de dingen dan de wat jongere ouders..

Zo probeerde ik mijn kinderen met liefde , aandacht en vertrouwen wat ruimte te geven om hun eigen grenzen op te zoeken.  Het leek me te lukken ook in de tijd dat ik er alleen voor kwam te staan. En natuurlijk moet ik ook eerlijk toe geven dat de twijfels zo nu en dan de overhand namen. Zeker wanneer ik zag dat één van de vriendinnen met zelf vier kinderen alles altijd tot in de puntjes geregeld had. Mooie kleertjes, gepoetste schoentjes, haren die zeker om de zes weken geknipt werden. Waar altijd haar kinderen met gemak hun veters strikte en iedereen altijd netjes aan keken bij het handje schudden. Daar leek ik wat steekjes te laten vallen.

Daar waar mijn jongste tijdens het sporten vooral genoot van het samen zijn en de wedstrijd niet zag als een wedstrijd maar meer als een spel. Kreeg ik nog wel eens te horen dat hij wel wat fanatieker kon zijn en dat ik hem daar maar eens over moest aan spreken. En in dat soort gevallen ontstond er dan wel weer eens de twijfel. Dit zelfde geld ook voor school en opleidingen. Zelf was ik niet zo'n studie bol, liever gezegd een flierefluiter. Ik liep als puber werkelijk de kantjes er vanaf. Ik had mijzelf beloofd onze kinderen hier meer in uit te dagen. Zeker nu ik inmiddels de overtuiging heb dat ik het allemaal best kan, als ik het maar wil en het mijn interesse maar heeft. Soms nam ik het mijn ouders wel eens kwalijk dat zij mij niet meer grenzen gaven en wanneer zij mij misschien meer hadden uitgedaagd ik misschien wel beter terecht had gekomen. 

Dit is natuurlijk een wonderlijke overtuiging, iets in mij zegt dus over mijzelf dat ik meer en beter kan, dat ik onder de maat presteer. Door dat ik dat over mijzelf zo denk spiegel ik dat ook zo nu en dan op mijn jongens. Dat doen ouders namelijk en kinderen lijken dat haar fijn op te pakken. Zo zegt de één soms "als ik op jou moet wachten gebeurt er niets ". En de ander lijkt echt op de onder presterende puber van toen. Lijkt niet in zich zelf te geloven en loopt net als mij de kantjes er van af. Maar is het waar wat ik zie.

Of zie ik dat nou verkeerd. Kon ik in mijn puber tijd ook niet presteren en speelde ik het spel niet voor de knikkers omdat ik samenspel en vriendschappen veelal belangrijker vond. Al met al ben ik er nog steeds niet helemaal uit en zie ik in mijn kinderen mijn gevecht soms zo terug.

En dan zijn er soms dagen die het opeens allemaal weer goed maken.  Omdat  de één verteld dat hij op school door een leerkracht werd aan gesproken omdat hij een keer naar wapens op het internet keek ( wapens voor air soft games) en de onderwijzers daar ongerust over waren. Als of ik een vlieg kwaad zou kunnen doen was hierop zijn antwoord. En de ander als de eigenaar van de stichting Queer events een hele midden pagina van een krant bestrijkt en dat hij in het kranten artikel vermeld dat zijn moeder hem vrij laat in zijn keuzes. Dan opeens ben ik weer trots als een pauw op mijzelf en kan ik zeggen dat ik het goed doe. zonder enige twijfel

Dus ik zeg tegen mijzelf het is oké.
Ik bied ze een veilig thuis basis waar vertrouwen zegen viert.
​En waar mijn kinderen kunnen groeien en bloeien.

 

.

---