smile

Terwijl mijn prachtige puberkind op de bank gezellig wat op de oude gitaar van zijn moeder zit te tokkelen, geniet ik nog na van een heerlijk weekend. Op vrijdag avond een workshop familieopstellingen, op zaterdag een dagje op het gezondheidsplein staan in het lokale winkelcentrum en op zondag wat nieuwe plantjes voor in de tuin gehaald en heerlijk in het zonnetje aan het knippen, harken, scheppen en vegen geweest. Het leven kan een feest zijn, als je zelf maar bereid bent er aan deel te nemen.
 
De dag op het gezondheidsplein in het winkelcentrum heeft mij tot nadenken aangezet. Ik heb er zoveel mensen gezien. Bij veel van deze mensen kon er nauwelijks een lach af. Mensen die het winkelcentrum in lopen met boodschappentassen, gezicht naar de grond gericht, of serieus, verdrietig of boos kijkend, het is maar net hoe je het wil interpreteren, doelgericht met ferme passen, soms kinderen met zich meezeulend, dwars door de mensenmassa heen linea recta op de supermarkt af.
Elke dag opnieuw neem ik mij voor vriendelijk te glimlachen naar een ieder die ik tegenkom. Het maakt niet uit waar. Of dat nu in mijn werk is, als ik zelf naar de supermarkt ga, als ik thuis kom, om het even waar. En vaak mag ik zien dat als ik naar mensen glimlach, mensen automatisch ook naar mij gaan glimlachen. Fijn is dat telkens weer, te zien hoe je met zoiets eenvoudigs als een glimlach positiviteit kunt verspreiden. Hoewel, toegegeven, ook ik vergeet wel eens vriendelijk naar anderen te glimlachen als ik volledig in gedachten verzonken door mijn eigen wereld ren. En hoe fijn is het dan als er iemand even hallo zegt en mij zijn of haar vriendelijke glimlach gunt.
 
Maar goed. Op het gezondheidsplein van afgelopen zaterdag stond een collega die zich bezig houdt met het coachen van kinderen. En zij had wel iets heel bijzonders bij zich. Een pot met gelukssteentjes. Elk kind wat bij haar kraampje kwam, mocht een gelukssteentje uitzoeken. En zie daar, hoe simpel het ook is, het toverde bij elk kind een glimlach op het gezicht, om nog maar te zwijgen over de glunderende oogjes. Op mijn vraag waar zij de gelukssteentjes vandaan had, antwoordde zij mij dat zij deze besteld had bij een dame via Facebook. Deze dame beleefde er plezier aan de steentjes te maken en te versturen. Meer dan de portokosten hoefde zij er niet voor terug te ontvangen. Wat een prachtige beweging. Elk gelukssteentje zat vastgeplakt op een rond kartonnetje met daarop de tekst: Make love, not war! Een gelukssteentje voor jou.
 
Omdat ik zelf zo vrij was om de gelukssteentjes van mijn collega uit te gaan delen, gewoon omdat ik zo graag zie dat mensen gaan glimlachen, vond ik het wel een leuk idee om eens te kijken of ik bij deze dame ook wat gelukssteentjes kon bestellen. En wat schets mijn verbazing? De dame die deze steentjes maakt en de wereld in stuurt, blijkt ernstig ziek te zijn. Haar beweging om de steentjes te gaan maken, was eigenlijk dezelfde als de mijne om ze te bestellen. Ze vind het gewoon fijn om de steentjes te verdelen, ze verdwaalt op bankjes te leggen in het ziekenhuis of op bankjes ergens onderweg. Als ze dan ziet hoe iemand een steentje pakt en glimlacht, dan krijgt zij daar weer positieve energie van. En zoals ze zelf schrijft, het is de enige bezigheid die ze zelf nog enigszins kan doen zonder er al te veel pijn bij te voelen, waardoor ze weer even kan vergeten hoe ziek ze eigenlijk is. Ik wil mijn bewondering voor deze vrouw niet onder stoelen of banken steken. Wat een prachtig leermoment is dit. Voor iedereen, ook voor mij, zodat ik ook op deze zondagavond weer tot nadenken aangezet word. Want wie ben ik, in de schaduw van deze vrouw die zo ziek is, om af en toe te zeuren over pijntjes in mijn lijf of hoofd of over dingen die even niet zo lopen zoals ik ze bedacht had? Wat een bron van inspiratie is deze vrouw voor mij! Misschien kunnen wij allemaal een voorbeeld nemen aan haar en door ons voor te nemen minimaal een aantal keren per dag vriendelijk naar iemand te glimlachen, de wereld een klein beetje mooier maken? Make love, not war! Dat betekent niet dat je meteen met iedereen die je tegenkomt hoeft te gaan zoenen en ook niet dat je nooit meer boos of verdrietig zou mogen zijn. Tuurlijk mag dat! Het zijn allemaal prachtige menselijke emoties die bij het leven horen. Maar met die ene glimlach op een dag kun je je eigen leven en dat van een ander al zoveel mooier maken. Veranderen van de wereld of van jouw wereld, begint echt bij jezelf! Doe je met mij mee?
​

---