 Vroeger toen ik alles nog anders deed. Was het toen beter? Verre van! Ik overleefde in de wereld en maakte daarbij gebruik van wat ik als kind geleerd had. En voor mij betekende dat, dat ik geen vertrouwen had in de wereld, geen vertrouwen had in andere mensen om mij heen en bovenal... eigenlijk... geen vertrouwen meer had in mijzelf. Al in mijn jongste jaren was ik mijzelf volledig kwijt gesukkeld. Ik had geleerd dat je alles in het leven alleen moet doen, dat je niet op een ander terug kunt vallen, dat je je problemen zelf oplost en dat je vooral moet vechten om te overleven. Alles wat er gezegd werd of geschreven was, had op de één of andere manier wel betrekking op mij. Als iemand iets vertelde over wat hem/of haar gebeurd was, trok ik daar onmiddellijk conclusies uit voor mezelf. Ik had geleerd goed te luisteren, goed te kijken en vooral te zwijgen en alles van binnen te herkauwen. Dus als iemand anders vertelde wat een ander hem of haar ‘aangedaan’ had, was mijn conclusie niet: oh... wat vervelend voor je, maar was mijn conclusie: dat moet ik dus vooral niet met deze persoon doen. Als iemand anders uitgemaakt werd voor trut, voelde ik me meteen aangesproken. Ik voelde me onmiddellijk die trut. En toegegeven, soms gedraag ik mij ook als een trut, maar dat betekent zeker niet dat ik dat dan ook ben. Inmiddels weet ik dat ik alles alleen maar vanuit liefde doe of als ik heel vervelend doe, dat ik op mijn manier om liefde vraag. Ook al kan het zijn dat een ander dat wat ik doe niet als liefde ervaart. Inmiddels weet ik, dat ook een ander alles alleen maar vanuit liefde doet, zelfs al moet je soms goed kijken om die liefde of die vraag om liefde ook te zien. Een tijdje terug werd ik onderweg naar huis enorm geraakt door een liedje van Tom Walker: I will leave the light on. Omdat ik gezongen teksten vaak niet zo goed kan verstaan, maakt niet uit in welke taal, ging ik thuis het nummer nog eens opzoeken met de songtekst erbij. Meteen begreep ik waarom het mij zo geraakt had. Ooit, toen ik zelf voor het eerst een coachtraject in ging, kreeg ik te horen dat ik altijd contact mocht zoeken als er iets was. Ik moest vooral laten weten wat er in me om ging na een coachafspraak en moest het coachtraject vooral zien als een veilige plek, waar ik alles in alle veiligheid kon uitproberen. Van enorme boosheid tot enorm verdriet. Het maakte niet uit wat, alles en elke emotie, was welkom. Zij liet een lichtje voor me branden. If you look into the distance, there's a house upon the hill Guiding like a lighthouse to a place where you'll be Safe to feel at grace 'cause we've all made mistakes If you've lost your way I will leave the light on En ook al maakte ik er in het begin van het traject zelden tot nooit gebruik van - oude patronen kunnen nog al hardnekkig zijn - deze woorden waren misschien wel de belangrijkste woorden die ooit tegen mij gezegd zijn. Gaandeweg her-ontdekte ik een oude vriend: schrijven. En ik begon steeds meer alles op te schrijven wat me dwars zat, wat ik dacht gehoord te hebben. Als ik in de nacht zwetend wakker werd, omdat ik naar gedroomd had over iets wat gebeurd was en mijn brein het groter gemaakt had dan het in werkelijkheid was, dan schreef ik zelfs dat op. Gaandeweg leerde ik dat mijn brein niet alleen maar mijn beste vriend was, maar heel vaak juist mijn grootste vijand. Het brein heeft er namelijk een handje van, vanuit oude ervaringen, alvast vooruit te denken en vooral dingen groter te maken dan ze zijn. Gaandeweg leerde ik mezelf steeds vaker de vraag te stellen: is het waar wat je denkt te horen/zien? En steeds vaker kwam ik tot de ontdekking dat wat mijn brein allemaal bedacht had, helemaal niet klopte. Al schrijvende kom ik vaak tot inzichten die ik voor die tijd niet had. Als ik opschrijf wat mijn brein allemaal aan het bedenken is, wordt vaak vanzelf duidelijk waar het over gaat. Door de tekst na het schrijven nog eens na te lezen, of als ik er de moed voor heb, door de tekst aan iemand anders te versturen, krijg ik ineens meer ruimte. Door mijn woorden te delen, geef ik er ook meteen lucht aan. Misschien heb jij wel iets waar je meer zicht op wilt? Schrijf er dan eens een paar minuten over. Zet gewoon je pen op papier of kruip achter je toetsenbord en schrijf op wat er in je opkomt. Lees het daarna terug. En als je wilt, deel het dan met mij. Ik laat een lichtje voor je branden. https://www.veelgoeds.com/contact.html  Je kent het vast wel: een drukke agenda, een druk hoofd. Ik tenminste wel. Mijn hoofd is bij tijd en wijle zo druk, dat ik soms gewoon vergeet ook even naar mezelf te luisteren. En dat, terwijl ik juist weet hoe belangrijk het voor mij is om even de tijd te nemen en gewoon te luisteren.
Vaak hebben we zelf niet door hoe druk we zijn. We draven maar door en als we dan al een moment tijd hebben om even stil te zijn en bij onszelf te zijn, dan gaat onze aandacht vaak automatisch nog even naar onze telefoon. Vooral dan als dat ding de hele tijd allerlei geluidjes van zich geeft. Vroeger, toen alles nog beter was ;-), hadden we geen internet, geen mobiele telefoons, geen game computers, geen Facebook, Twitter, Instagram enz. We prijsden ons gelukkig met een tv waar we maximaal 6 zenders op konden bekijken, waarvan er 2 Nederlands waren, dus de rest viel al snel af. En als je geen tv had, dan keek je af en toe tv bij de buren. Ik heb het dan over de tijd van mijn jeugd. Buitenspelen en geen mobiel bij je hebben. Op tijd thuis komen, was dan, als de lantaarnpalen aangingen. En soms was je dan nog zo verdiept in je spel, dat je niet doorhad dat de lantaarnpalen al aan stonden. Tja… dan zwaaide er thuis even wat. Onze tijd is snel. Veel te snel. Zo snel, dat we nauwelijks nog toekomen aan dat waarvan ik weet dat het juist zo belangrijk is. Tenminste voor mij. Even een adempauze, even luisteren naar mezelf, even om me heen kijken en alles op me in laten werken. Genieten van wat er is, soms even missen wat er niet is en vaak ook genieten van wat er niet is. De telefoon bewust even op ‘niet storen’ en gewoon zijn. Het brengt me terug naar mijn eerste coachmomenten. Niet de momenten waarop ik een ander aan het coachen was, maar de momenten waarop ik voor het eerst zelf in coaching was. Als we iets bespraken wat dichtbij kwam, wat mij raakte, dan stokte vaak mijn adem. En het niet goed ademhalen, maakte dan dat ik niet goed bij mijn gevoel kon komen. Het maakte dat ik niet dicht bij mezelf bleef, maar juist uit verbinding ging. Mijn adem stokte. Ik haalde dus wel adem, maar ademde niet uit, met als gevolg dat ik emoties in mijn lijf vastzette. Het lijkt onhandig, dat niet goed ademhalen, maar dat is het niet persé altijd. Het is een uiterst effectieve manier om weg te blijven bij dat wat je niet wilt voelen. En als iets heel spannend is, uiterst pijnlijk of de situatie heel bedreigend of gevaarlijk is, is het een hele effectieve manier van overleven die terugvoert naar één van onze oerinstincten. Het stamt nog uit de tijd dat wij als mensen ons kwetsbaar wisten in een gevaarlijke wereld. Want wat doe je als je een tijger ziet en je weet dat wegrennen zinloos is? Je verstopt je en bent muisstil. Nu zullen wij in Nederland niet snel tijgers tegen komen, maar je kunt je in de plaats van een tijger vast wel andere bedreigingen voorstellen. Handig dus en tegelijkertijd ook niet zo handig, want door allerlei dingen die wij in ons leven meemaken, leren we o.a. dit mechanisme tot in de puntjes beheersen. Wat de meeste mensen zich niet realiseren, is dat het nodig is om al die dingen die we meemaken ook weer te doorleven. De dingen een plekje te geven. Even op adem komen, zeg maar. Mijn devies dus aan een ieder die zich hierin kan herkennen: de volgende keer dat je even wat tijd over hebt, kijk dan eens niet op je telefoon, maar haal een aantal keren diep adem. En vergeet vooral niet ook elke keer weer echt uit te ademen. En terwijl je dat doet, focus je dan op je ademhaling. Word je bewust van de lucht die je inademt en weer uitademt. Probeer zover als mogelijk in je buik adem te halen, daar waar je de meeste ruimte hebt. Voel hoe je buik uitzet en weer vlakker wordt. Een helpende oefening om daarbij te doen is de ‘mudra’ van ontvankelijkheid. 1.Je legt je handpalmen plat tegen elkaar. 2.Je spreidt nu je vingers terwijl je inademt. 3.Je opent de handpalmen terwijl je uitademt. Kinderlijk eenvoudig dus en je hoeft er geen uren voor te gaan zitten. Je opent je voor de kracht en de mogelijkheden die je niet kunt voorzien noch kennen. Je ontvangt wat er is. Je houdt even op met denken, doen en regelen. Je houdt in en stelt je open. Je merkt vanzelf dat er ruimte komt in jezelf en dat alles rustig wordt. Ik wens een ieder Veelgoeds en dat we nog lang mogen blijven ademen!  Over hardnekkige overtuigingen…. Een aantal weken terug mocht ik door een mooie speling van het lot aan een vervolg van mijn Journey weg deelnemen: ‘helen met bewuste communicatie’. Drie prachtige dagen waarin we vooral aan de slag zijn gegaan met de kracht van overtuigingen, beloftes, eden, fobieën en hoe je zulke sterke patronen kunt helen en veranderen, zodat je weer vrij bent in de keuzes die je wilt maken. In eerste instantie dacht ik bij de eerste oefening die we gingen doen over fobieën nog: daar heb ik geen last van. Ik was immers niet bang voor spinnen of andere zaken. Maar heel eerlijk… ik heb wel degelijk een aantal beperkende overtuigingen. Voor de ogen van iemand die het, naar mijn overtuiging, beter kan dan ik, laten zien wat ik kan, vind ik nog best lastig. Om het maar mild uit te drukken. En, ook al stap ik altijd op stoer, sterk en dapper over mijn angst voor hoogtes heen, mijn lijf vindt dat nog steeds erg spannend. Ook ik kon dus met mijn overtuigingen aan de slag. Prachtig proceswerk op gedaan, maar….. de werkelijke eye-opener kwam voor mij pas op de laatste dag van dit seminar. Voor een ieder die mij niet zo goed kent, zonder hoorapparaatjes hoor ik niet zo heel erg veel. De deelneemster naast mij maakte daar een opmerking over. In haar ogen moest mijn gehoor door het Journey werk toch verbeterd kunnen worden, immers had Brandon Bays, de grondlegster van dit werk, er een enorme tumor mee weg gekregen. En op dat moment hoor ik mezelf zeggen: ‘ja, maar dat was maar een tumor!’ Klinkt misschien een klein beetje arrogant. Alsof mijn gehoorbeperking erger zou zijn dan een grote, kwaadaardige tumor, maar zo was het niet bedoeld. De eye-opener zat hem in mijn overtuiging dat als je eenmaal een gehoorbeperking hebt, je hier echt nooit meer vanaf kunt komen, terwijl een tumor dus in mijn beleving wel te helen is. Eén en ander werd nog eens versterkt door alles wat ik over gehoorbeschadigingen geleerd had en als veiligheidskundige regelmatig aan personeel verkondigde: ‘als je gehoor eenmaal beschadigd is, dan is dit irreversibel.’ En ik had het mezelf over de jaren ook wel bewezen. Hoeveel proceswerk ik ook deed op mijn gehoorbeperking, het werd niet minder, maar juist erger. Sommige overtuigingen kunnen je wel heel erg belemmeren in je leven. Door nog zo’n wonderbaarlijke speling van het lot mocht ik mezelf een paar dagen later ook nog bijna een hele week zonnen in het welkom warme bad van het vrouwenfestival Lorelei. En omdat ik het al een hele tijd zo graag wilde, en Paulien ook, hebben we aan Carola Esparza (één van die wonderbaarlijk mooie vrouwen die jaarlijks deelnemen aan dit festival) gevraagd ons een privé healing te geven. Een werkelijk bijzonder cadeautje aan jezelf mocht je ooit aan de roep van Lorelei gehoor geven. Tijdens deze healing wilden we ook graag dat ze rapé, een heilig sjamanistisch medicijn, aan ons toe zou dienen. En wat daarna gebeurde, was voor mij een werkelijk wonderlijke ervaring. Ik kon kort na het toedienen ineens vogels horen fluiten. Iets wat ik voor die tijd zonder hoorapparaatjes echt niet meer kon. En inmiddels, een week later, hoor ik de vogels nog steeds fluiten zonder mijn apparaatjes en krijg ik van mensen om mij heen te horen dat het echt lijkt alsof ik beter kan horen. Zonder de hoorapparaatjes is het nog steeds lastig voor mij om een gesprek te voeren, vooral als het met meerdere mensen tegelijkertijd is, maar voor het eerst in vele jaren heb ik het gevoel dat mijn gehoorbeperking werkelijk te helen is. Soms kunnen we als mens vreselijk hardnekkige overtuigen hebben. Overtuigingen die we op zeker moment in ons leven hard nodig hebben gehad om te kunnen overleven. Deze overtuigingen kunnen ons op een later moment in ons leven behoorlijk in de weg gaan zitten en ons belemmeren dat te doen wat we het liefste zouden willen. Ze zijn het onderzoeken waard, want hardnekkige overtuigingen die ons in de weg zitten, kunnen we eigenlijk heel simpel vervangen door nieuwe, positieve overtuigingen waar we weer mee verder kunnen. En zo sluit ik graag af met het mooie lied van Kirtana ‘Life’. Niet alleen fijn om naar te luisteren, de tekst spreekt ook voor zich. Als we bereid zijn zonder oordeel naar het leven te kijken, het mysterie toe durven laten, onze plek durven in nemen en gaan doen waarvoor we hier zijn, dan kunnen we met onze oude patronen breken en opnieuw gaan leven. Zou je dit ook willen ervaren mag je altijd contact opnemen met Mij Yvonne of Paulien Life. Vier je mee? Life is a pretty great place to be if you don't mind mystery if you can keep an open mind And dance when the coals are burning hot And forget them when they're not And just move with the energy And revel in the sunshine when it's on your face And put a layer on when winter takes it's place Love is a very sweet place to be If you don't mind company And a little bit of pain sometimes For we are connected at the source And life will take it's course And bring us into unity I feel a family growing based on love and trust We've such a flock of angels watching over us That I feel a hope I've never felt That the hardest rock will melt And a new landscape will come in view for Earth When in love and light and grace We begin to take our places And each do what we came to do It doesn't have to be the way it's always been We can break the patterns now and start again In love, a very sweet place to be If you don't mind harmony If you can keep an open heart And dance when the coals are burning hot And forget them when they're not And just move with the energy Of Life  Een paar weken geleden, op één van de mooie voorjaarsdagen, op de terugweg van het strand bij Camperduin, lichtelijk verbrand, maakten we halt bij het winkeltje van Tante Bep in Groet. We waren er al vaak voorbij gereden, maar telkens was of de winkel niet open, omdat we er te laat langs reden of we hadden geen tijd of een andere reden om niet te stoppen. Hoe het ook zij, deze dag stopten we wel. Gelukkig maar, want wat ik er kreeg, blijkt vandaag weer een grote les op mijn levenspad te zijn.
|
