Je kent het vast wel: een drukke agenda, een druk hoofd. Ik tenminste wel. Mijn hoofd is bij tijd en wijle zo druk, dat ik soms gewoon vergeet ook even naar mezelf te luisteren. En dat, terwijl ik juist weet hoe belangrijk het voor mij is om even de tijd te nemen en gewoon te luisteren.
 
Vaak hebben we zelf niet door hoe druk we zijn. We draven maar door en als we dan al een moment tijd hebben om even stil te zijn en bij onszelf te zijn, dan gaat onze aandacht vaak automatisch nog even naar onze telefoon. Vooral dan als dat ding de hele tijd allerlei geluidjes van zich geeft. Vroeger, toen alles nog beter was ;-), hadden we geen internet, geen mobiele telefoons, geen game computers, geen Facebook, Twitter, Instagram enz. We prijsden ons gelukkig met een tv waar we maximaal 6 zenders op konden bekijken, waarvan er 2 Nederlands waren, dus de rest viel al snel af. En als je geen tv had, dan keek je af en toe tv bij de buren. Ik heb het dan over de tijd van mijn jeugd. Buitenspelen en geen mobiel bij je hebben. Op tijd thuis komen, was dan, als de lantaarnpalen aangingen. En soms was je dan nog zo verdiept in je spel, dat je niet doorhad dat de lantaarnpalen al aan stonden. Tja… dan zwaaide er thuis even wat.
 
Onze tijd is snel. Veel te snel. Zo snel, dat we nauwelijks nog toekomen aan dat waarvan ik weet dat het juist zo belangrijk is. Tenminste voor mij. Even een adempauze, even luisteren naar mezelf, even om me heen kijken en alles op me in laten werken. Genieten van wat er is, soms even missen wat er niet is en vaak ook genieten van wat er niet is. De telefoon bewust even op ‘niet storen’ en gewoon zijn.
 
Het brengt me terug naar mijn eerste coachmomenten. Niet de momenten waarop ik een ander aan het coachen was, maar de momenten waarop ik voor het eerst zelf in coaching was. Als we iets bespraken wat dichtbij kwam, wat mij raakte, dan stokte vaak mijn adem. En het niet goed ademhalen, maakte dan dat ik niet goed bij mijn gevoel kon komen. Het maakte dat ik niet dicht bij mezelf bleef, maar juist uit verbinding ging. Mijn adem stokte. Ik haalde dus wel adem, maar ademde niet uit, met als gevolg dat ik emoties in mijn lijf vastzette.
 
Het lijkt onhandig, dat niet goed ademhalen, maar dat is het niet persé altijd. Het is een uiterst effectieve manier om weg te blijven bij dat wat je niet wilt voelen.  En als iets heel spannend is, uiterst pijnlijk of de situatie heel bedreigend of gevaarlijk is, is het een hele effectieve manier van overleven die terugvoert naar één van onze oerinstincten. Het stamt nog uit de tijd dat wij als mensen ons kwetsbaar wisten in een gevaarlijke wereld. Want wat doe je als je een tijger ziet en je weet dat wegrennen zinloos is? Je verstopt je en bent muisstil. Nu zullen wij in Nederland niet snel tijgers tegen komen, maar je kunt je in de plaats van een tijger vast wel andere bedreigingen voorstellen. Handig dus en tegelijkertijd ook niet zo handig, want door allerlei dingen die wij in ons leven meemaken, leren we o.a. dit mechanisme tot in de puntjes beheersen. Wat de meeste mensen zich niet realiseren, is dat het nodig is om al die dingen die we meemaken ook weer te doorleven. De dingen een plekje te geven. Even op adem komen, zeg maar.
 
Mijn devies dus aan een ieder die zich hierin kan herkennen: de volgende keer dat je even wat tijd over hebt, kijk dan eens niet op je telefoon, maar haal een aantal keren diep adem. En vergeet vooral niet ook elke keer weer echt uit te ademen. En terwijl je dat doet, focus je dan op je ademhaling. Word je bewust van de lucht die je inademt en weer uitademt. Probeer zover als mogelijk in je buik adem te halen, daar waar je de meeste ruimte hebt. Voel hoe je buik uitzet en weer vlakker wordt.
 
Een helpende oefening om daarbij te doen is de ‘mudra’ van ontvankelijkheid.
 
1.Je legt je handpalmen plat tegen elkaar.
2.Je spreidt nu je vingers terwijl je inademt.
3.Je opent de handpalmen terwijl je uitademt.
 
Kinderlijk eenvoudig dus en je hoeft er geen uren voor te gaan zitten.
Je opent je voor de kracht en de mogelijkheden die je niet kunt voorzien noch kennen. Je ontvangt wat er is. Je houdt even op met denken, doen en regelen. Je houdt in en stelt je open. Je merkt vanzelf dat er ruimte komt in jezelf en dat alles rustig wordt.
 
Ik wens een ieder Veelgoeds en dat we nog lang mogen blijven ademen!
 

​Over hardnekkige overtuigingen….
 
Een aantal weken terug mocht ik door een mooie speling van het lot aan een vervolg van mijn Journey weg deelnemen: ‘helen met bewuste communicatie’. Drie prachtige dagen waarin we vooral aan de slag zijn gegaan met de kracht van overtuigingen, beloftes, eden, fobieën en hoe je zulke sterke patronen kunt helen en veranderen, zodat je weer vrij bent in de keuzes die je wilt maken.
 
In eerste instantie dacht ik bij de eerste oefening die we gingen doen over fobieën nog: daar heb ik geen last van. Ik was immers niet bang voor spinnen of andere zaken. Maar heel eerlijk… ik heb wel degelijk een aantal beperkende overtuigingen. Voor de ogen van iemand die het, naar mijn overtuiging, beter kan dan ik, laten zien wat ik kan, vind ik nog best lastig. Om het maar mild uit te drukken. En, ook al stap ik altijd op stoer, sterk en dapper over mijn angst voor hoogtes heen, mijn lijf vindt dat nog steeds erg spannend. Ook ik kon dus met mijn overtuigingen aan de slag. Prachtig proceswerk op gedaan, maar….. de werkelijke eye-opener kwam voor mij pas op de laatste dag van dit seminar.
 
Voor een ieder die mij niet zo goed kent, zonder hoorapparaatjes hoor ik niet zo heel erg veel. De deelneemster naast mij maakte daar een opmerking over. In haar ogen moest mijn gehoor door het Journey werk toch verbeterd kunnen worden, immers had Brandon Bays, de grondlegster van dit werk, er een enorme tumor mee weg gekregen. En op dat moment hoor ik mezelf zeggen: ‘ja, maar dat was maar een tumor!’ Klinkt misschien een klein beetje arrogant. Alsof mijn gehoorbeperking erger zou zijn dan een grote, kwaadaardige tumor, maar zo was het niet bedoeld. De eye-opener zat hem in mijn overtuiging dat als je eenmaal een gehoorbeperking hebt, je hier echt nooit meer vanaf kunt komen, terwijl een tumor dus in mijn beleving wel te helen is. Eén en ander werd nog eens versterkt door alles wat ik over gehoorbeschadigingen geleerd had en als veiligheidskundige regelmatig aan personeel verkondigde: ‘als je gehoor eenmaal beschadigd is, dan is dit irreversibel.’ En ik had het mezelf over de jaren ook wel bewezen. Hoeveel proceswerk ik ook deed op mijn gehoorbeperking, het werd niet minder, maar juist erger. Sommige overtuigingen kunnen je wel heel erg belemmeren in je leven.
 
Door nog zo’n wonderbaarlijke speling van het lot mocht ik mezelf een paar dagen later ook nog bijna een hele week zonnen in het welkom warme bad van het vrouwenfestival Lorelei. En omdat ik het al een hele tijd zo graag wilde, en Paulien ook, hebben we aan Carola Esparza (één van die wonderbaarlijk mooie vrouwen die jaarlijks deelnemen aan dit festival) gevraagd ons een privé healing te geven. Een werkelijk bijzonder cadeautje aan jezelf mocht je ooit aan de roep van Lorelei gehoor geven. Tijdens deze healing wilden we ook graag dat ze rapé, een heilig sjamanistisch medicijn, aan ons toe zou dienen. En wat daarna gebeurde, was voor mij een werkelijk wonderlijke ervaring. Ik kon kort na het toedienen ineens vogels horen fluiten. Iets wat ik voor die tijd zonder hoorapparaatjes echt niet meer kon. En inmiddels, een week later, hoor ik de vogels nog steeds fluiten zonder mijn apparaatjes en krijg ik van mensen om mij heen te horen dat het echt lijkt alsof ik beter kan horen.
 
Zonder de hoorapparaatjes is het nog steeds lastig voor mij om een gesprek te voeren, vooral als het met meerdere mensen tegelijkertijd is, maar voor het eerst in vele jaren heb ik het gevoel dat mijn gehoorbeperking werkelijk te helen is.
 
Soms kunnen we als mens vreselijk hardnekkige overtuigen hebben. Overtuigingen die we op zeker moment in ons leven hard nodig hebben gehad om te kunnen overleven. Deze overtuigingen kunnen ons op een later moment in ons leven behoorlijk in de weg gaan zitten en ons belemmeren dat te doen wat we het liefste zouden willen. Ze zijn het onderzoeken waard, want hardnekkige overtuigingen die ons in de weg zitten, kunnen we eigenlijk heel simpel vervangen door nieuwe, positieve overtuigingen waar we weer mee verder kunnen.
En zo sluit ik graag af met het mooie lied van Kirtana ‘Life’. Niet alleen fijn om naar te luisteren, de tekst spreekt ook voor zich. Als we bereid zijn zonder oordeel naar het leven te kijken, het mysterie toe durven laten, onze plek durven in nemen en gaan doen waarvoor we hier zijn, dan kunnen we met onze oude patronen breken en opnieuw gaan leven.

Zou je dit ook willen ervaren mag je altijd contact opnemen met Mij Yvonne of Paulien
 
Life. Vier je mee?
 
 
Life is a pretty great place to be
if you don't mind mystery
if you can keep an open mind
And dance when the coals are burning hot
And forget them when they're not
And just move with the energy
 
And revel in the sunshine when it's on your face
And put a layer on when winter takes it's place
 
Love is a very sweet place to be
If you don't mind company
And a little bit of pain sometimes
For we are connected at the source
And life will take it's course
And bring us into unity
 
I feel a family growing based on love and trust
We've such a flock of angels watching over us
 
That I feel a hope I've never felt
That the hardest rock will melt
And a new landscape will come in view for Earth
When in love and light and grace
We begin to take our places
And each do what we came to do
It doesn't have to be the way it's always been
We can break the patterns now and start again
 
In love, a very sweet place to be
If you don't mind harmony
If you can keep an open heart
And dance when the coals are burning hot
And forget them when they're not
And just move with the energy
 
Of Life
 

KlikMisschien heb je er al eens iets over gehoord, misschien ook niet. De verschillende talen van de liefde die wij allemaal gebruiken. Niet het bijna vanzelfsprekende ‘ik hou van jou’, maar de dingen die we doen om de ander te laten weten dat we van ze houden. Tenminste…. wij denken dan dat de ander snapt dat we ze daarmee op een indirecte manier willen zeggen dat we van ze houden. Maar zo vanzelfsprekend functioneert dat dus niet!
 
Zo heb ik een zoon die vooral woorden nodig heeft als teken van liefde. Ieder mens krijgt liever een compliment als kritiek, maar voor mijn zoon is dat nog veel belangrijker. Dus als hij in het huishouden een handje meegeholpen heeft, heeft hij het nodig dat ik mijn waardering uitspreek voor zijn inzet. En het liefste niet alleen een dank je wel, maar daar nog een compliment bovenop: wat heb je dat goed gedaan! Hij heeft het nodig dat ik regelmatig tegen hem zeg dat hij het goed doet, dat hij er leuk uitziet (vooral als hij lang bezig geweest is met het uitzoeken van de juiste outfit voor de dag en er een stapel fris gewassen en gestreken kleding voor de spiegel in de huiskamer op een hoop ligt, die hij aan geprobeerd heeft, maar uiteindelijk toch niet aan wilde trekken) en dat ik erg veel van hem hou. En soms ga ik daar wel eens aan voorbij. Zo ook gisterenavond. Ik kwam laat thuis, was moe, wilde eigenlijk gewoon even met een kopje thee bijkomen van de lange autorit, maar ‘moest’ (ook al zoiets. Iets moeten van jezelf, terwijl je jezelf echt af kunt vragen of dat inderdaad moet…) eerst de keuken opruimen. Al mopperend maakte ik mij aan het opruimen van de vuile borden, pannen, kopjes en glazen en het schoonmaken van aanrecht en gasfornuis. Toen mijn zoon de keuken in kwam lopen, kreeg hij dus van mij het nodige commentaar. ‘Waarom kun je niet gewoon de keuken opruimen als je klaar bent met eten. Is dat zoveel gevraagd?’  En ik zag zijn gezicht betrekken. Hij was al vroeg in de ochtend samen met mij de deur uitgegaan. Was na een lange dag school thuis gekomen, had zijn eigen prakkie gekookt en was vervolgens met vrienden gaan voetballen. Zo, zoals ik mijn kopje thee op de bank nodig had om even weer bij mezelf te komen, zo had hij het nodig gehad met zijn vrienden te gaan voetballen. Even stoom afblazen. En zeg nou zelf, hoe belangrijk is het om die keuken na het eten meteen op te ruimen?
Terwijl hij de deur achter zich dicht knalde om te gaan douchen, spookte het door mijn hoofd dat ik dit niet zo handig aangepakt had…
 
Later op de avond hebben we hier samen over zitten praten. In alle rust, met een kopje thee op de bank. Nadat ik mijn excuses naar hem uitgesproken had. En omdat ik eerder deze week tijdens een lesdag weer even geattendeerd was op het fenomeen van de talen van de liefde, spraken we daar samen over. Over zijn taal en mijn taal en dat we op dit gebied niet dezelfde taal spreken. Want mijn favoriete taal van de liefde is een hele andere als de zijne. Mijn primaire taal van de liefde is dienstbaar zijn aan de ander. Dus ik kom in de ochtend mijn bed uit, ook als ik eigenlijk uit zou kunnen slapen, als ik hoor dat mijn zoon onder de douche stapt. Ik vind het fijn om er dan even voor hem te kunnen zijn. Samen de dag beginnen, even samen ontbijten. En ik smeer zijn boterhammen voor school, terwijl hij al lang op een leeftijd is, dat hij dit zelf zou kunnen doen. Soms maak ik er regelrechte smulpakketjes van. Broodjes met sla en tomaten. En soms doe ik wel eens een briefje bij die boterhammen. Iets in de trend van ‘in folie verpakte moederliefde’. Ik vind het ook leuk om soms iets extra’s te doen, zijn favoriete maaltje te koken, of een klein cadeautje op zijn bord te leggen. Mijn taal van de liefde dus.
 
Over dit thema is een prachtig boekje geschreven ‘De vijf talen van de liefde’. De schrijver, Gary Chapman,  gaat in dit boekje uit van 5 verschillende talen van de liefde:
 
Positieve woorden: iedereen krijgt graag complimenten, iedereen krijgt graag waardering. Maar mensen die deze taal spreken, zijn daar extra gevoelig voor.
Tijd en aandacht: samen zijn, oprecht geïnteresseerd zijn in het verhaal van de ander, samen iets leuks doen. Iemand met deze liefdestaal bloeit er helemaal van op.
Cadeaus: spreekt denk ik voor zich ;-) en hoeven geen grote cadeaus te zijn. Gewoon een attentie, een teken dat je aan hem of haar denkt, is al voldoende.
Dienstbaarheid: ook helder, denk ik. Doe een klusje in huis of in de tuin, draag de boodschappen, een kleine geste is al genoeg, geen woorden meer nodig.
Lichamelijke aanraking: een knuffel, een zoen, een aai over het bolletje.
 
Spreken we dan maar één taal? Nee. Goed mogelijk dus dat jij jezelf, net als ik, herkent in meerdere mogelijkheden, maar…. We spreken altijd één taal het makkelijkst. Onze hoofdtaal. Het is ontzettend waardevol om de taal van de liefde van je partner, je kind, je klant, je cliënt of wie dan ook te herkennen. Als je weet in welke taal de ander spreekt, dan heb je de ingang tot zijn hart gevonden. Dan kun je makkelijker verbinding maken met de ander. En, zoals in mijn eerdere voorbeeld, als je begrijpt wat de ander nodig heeft om te merken dat je van hem/haar houdt, kun je daar rekening mee houden en dat kan je uiteindelijk veel stress in het contact besparen.
 
Maar hoe kun je die taal dan herkennen? Heel eenvoudig eigenlijk. Het werkt als een spiegel. Dat wat je zelf het liefste ontvangt, is ook precies wat je de ander vaak geeft. Goed kijken en luisteren naar de ander is dus het toverwoord. En och… is dat niet altijd het toverwoord?
 
Vanochtend vroeg hoor ik mijn zoon onder de douche stappen. Ik stap mijn bedje uit om zijn boterhammen te smeren. Eigenlijk had ik uit kunnen slapen. Als hij de keuken in komt, ziet hij zijn stapel gesmeerde boterhammen naast zijn flesje water voor de dag liggen. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. ‘Wat lief mam, dank je wel. Ik hou ook van jou. hier om te bewerken.

Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij begint mij adviezen te geven, dan doe jij niet wat ik vraag.

Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij begint mij te vertellen, waarom ik iets niet zo moet voelen, zoals ik het voel, dan neem je mijn gevoelens niet serieus.

Als ik je vraag naar mij te luisteren en je denkt dat jij iets moet doen om mijn problemen op te lossen, dan laat je mij in de steek, hoe vreemd dat ook moge lijken.

Misschien is dat de reden waarom voor sommige mensen bidden en mediteren werkt, omdat het universum niets zegt en geen adviezen geeft of probeert om de dingen voor je te regelen. Het universum luistert alleen en vertrouwt erop dat je er zelf wel uitkomt.

Dus alsjeblieft, luister alleen maar naar me en doe je best mij te verstaan. En als je wilt praten, wacht dan even en ik beloof je dat ik op mijn beurt naar jou zou luisteren.

vertaling uit "loving each other, Leo Buscaglia".
​

Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij begint mij adviezen te geven, dan doe jij niet wat ik vraag.

Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij begint mij te vertellen, waarom ik iets niet zo moet voelen, zoals ik het voel, dan neem je mijn gevoelens niet serieus.

Als ik je vraag naar mij te luisteren en je denkt dat jij iets moet doen om mijn problemen op te lossen, dan laat je mij in de steek, hoe vreemd dat ook moge lijken.

Misschien is dat de reden waarom voor sommige mensen bidden en mediteren werkt, omdat het universum niets zegt en geen adviezen geeft of probeert om de dingen voor je te regelen. Het universum luistert alleen en vertrouwt erop dat je er zelf wel uitkomt.

Dus alsjeblieft, luister alleen maar naar me en doe je best mij te verstaan. En als je wilt praten, wacht dan even en ik beloof je dat ik op mijn beurt naar jou zou luisteren.

vertaling uit "loving each other, Leo Buscaglia".

​

Iemand vroeg mij een tijdje terug: ‘Wanneer schrijf jij nu eens een boek?’ En ik antwoordde: ‘Als ik nu een boek zou schrijven, dan zou het een heel boos boek worden’. En dat wil ik niet. Ik wil geen boos boek schrijven. Ik wil een poging doen uit te leggen waarom het zo’n boos boek zou worden.
 
Bij de geboorte is een mens nog ongevormd: een vat vol potentieel en beperkingen. Als hij of zij dat potentieel gaat ontdekken en ontplooien, vormt zich een ik, een individu. Wanneer dit onmogelijk wordt gemaakt door trauma of door bijvoorbeeld een restrictieve opvoeding, kan het niet beginnen. Dat wil zeggen dat de startvoorwaarden van het leven niet tot stand komen en de mens niet vooruitkomt. Hij of zij zal de neiging hebben om te focussen op het verleden en in oude gedragingen, overtuigingen en patronen blijven steken. Het ontbreekt dan aan het vermogen om te leven vanuit wat misschien wel de essentie is van het mens-zijn: het vermogen tot ontwikkeling, telkens opnieuw kunnen beginnen, of zelfs opnieuw geboren worden. Een heel helder stukje tekst uit ‘The human Condition’ van Hannah Arendt, over het beginsel van de nataliteit.
 
Wij groeien allemaal op met de overtuiging dat ouders hun kinderen lief hebben. Maar… een kleine groep ouders lukt het niet om hun kinderen liefde en veiligheid te bieden. Soms worden ouders overspoeld door hun eigen sores. Ouderliefde is niet vanzelfsprekend, ook al willen we nog zo graag in die illusie blijven geloven. Soms worden kinderen misbruikt en soms worden kinderen fysiek of mentaal mishandeld. Soms zijn ouders zo niet in staat het leven te nemen, dat ze hun eigen existentiële pijn verdoven. Ze zijn verslaafd aan alcohol, drugs, pillen, gokken, seks of wat dan ook. Kinderen die met zulke ouders moeten opgroeien, hebben geen makkelijke start in het leven. Ze groeien op in privé-oorlogsgebied en vaak durven ze hun eigen beroerde situatie niet onder ogen te zien. De overtuiging dat ouders hun kinderen lief hebben, ook al is de situatie nog zo beroerd, maakt dat kinderen op de één of andere manier proberen te overleven. En hoe wonderlijk het soms ook mag lijken, de meeste groeien op, worden volwassen, gaan thuis weg en ogenschijnlijk hun eigen leven leiden. Of misschien zou ik beter kunnen schrijven, gaan hun eigen leven lijden? Eén van mijn favoriete overlevingsstrategieën is de eigen ellende bagatelliseren. Er is altijd wel iemand die het slechter getroffen heeft. Er is altijd wel iemand die de hulp beter kan gebruiken. Zo erg is het allemaal niet. En toch ben ook ik zo’n kind wat in privé-oorlogsgebied heeft moeten opgroeien.
 
Eenmaal ‘volwassen’ gaan deze kinderen de reis van het leven aan met een flinke berg bagage.  Bagage die je onderweg in het leven eigenlijk niet heel handig van pas komt. De koffer is kapot, de kleding is stuk en smerig. De bagage stinkt en is smerig en heeft hoog nodig een flinke wasbeurt nodig. Maar de meeste van deze kinderen die ‘volwassen’ geworden zijn, hebben helemaal niet door wat ze bij zich hebben. Ze zijn zich lang niet bewust van hun bagage. En zo storten ze zich in de levensreis. Als ze geluk hebben komen ze een leuke reisgenoot tegen en kunnen ze beetje bij beetje de bagage wat oplappen, wat items vervangen en valt het niet zo op dat de inhoud van de koffer die ze bij zich hebben het daglicht eigenlijk niet zo goed kan verdragen. Bij hun partner zoeken ze de liefde en het begrip die ze in hun jonge jaren hebben moeten ontberen. En als ze het niet bij hun partner zoeken, dan in die ene bijzondere vriendschap of bij die ene die altijd zo goed lijkt te begrijpen. Het maakt eigenlijk niet uit waar. Een mensenkind wat zo opgroeit zoekt liefde nog op de vuilnisbelt en vaak is een uitgestoken hand al voldoende voor zo’n mensenkind om zichzelf helemaal kwijt te raken. Zelfs als er achter die uitgestoken hand wederom de intentie van misbruik zit. En ik kan uit eigen ervaring zeggen: dat kan behoorlijk funest zijn voor je relatie.
 
Vaker hebben ze pech. Dan komen ze een verkeerde reisgenoot tegen. Iemand die net als zij ook zo’n koffer met smerige inhoud bij zich heeft. Ze weten niet beter en elk sprankeltje aandacht wat maar naar liefde riekt, is voldoende om de ogen te sluiten voor de werkelijkheid. Vaak zet zich dan de dynamiek voort, is er wederom sprake van verslavende patronen, is er wederom sprake van geweld en misbruik. En vaak worden er uit zo’n relatie ook weer kinderen geboren, die op hun beurt ook weer op moeten groeien in privé-oorlogsgebied.
 
 
Kinderen die in deze gezinsdynamieken moeten opgroeien hebben vette pech. De ouders zijn getraumatiseerd en omdat ouders (en omgeving) dit vaak zelf niet door hebben, traumatiseren ze op hun beurt weer hun eigen kinderen. En soms worden ze ‘groot’ om dan in de hulpverlening terecht te komen. Als ze pech hebben, wordt hen dan ander gedrag aangeleerd. Alsof je daarmee het eigenlijke trauma oplost! Of ze belanden in het cirkeltje van de ‘spirituele geesten’, die hen dan doodleuk gaan vertellen, dat ze deze ouders zelf uitgezocht hebben om in dit leven ‘iets’ te leren. Lekker, zo’n pleister met bloemetjespatroon van liefde en vrede op een stinkende en rottende wond.
 
Gelukkig zijn er ouders die door hebben dat er iets niet klopt. Ze zien dat hun kind(eren) problemen hebben en ze vermoeden dat dit wel eens iets te maken zou kunnen hebben met die oude koffer met stinkende inhoud die ze ergens op een stoffige zolder verstopt hebben. Het kind laat leer- en/of gedragsproblemen zien. Met een beetje pech krijgt het ook al op jonge leeftijd een etiketje opgeplakt. Met stomme verbazing en vaak ingehouden woede kijk ik naar een samenleving die zich geen vragen lijkt te stellen bij het snel toenemende aantal kinderen met etiketjes. Etiketje er op, pilletje er in, probleem opgelost. Tja…. We leven nu eenmaal in een maatschappij waarin tijd echt geld waard is en de meeste medici, therapeuten, de pharma industrie, noem maar op, hebben ook behoefte aan geld, dus…..
 
De ouder die door heeft dat er iets niet klopt, heeft het lef die oude koffer van de stoffige zolder te halen. Ze maken die koffer open, of halen de rottende lijken uit de kelder, zetten het midden in het zonlicht en kijken er naar, onderzoeken het en met een beetje geluk kunnen ze na een tijdje erkennen dat ze met deze ellende opgegroeid zijn. Als ze geluk hebben, vinden ze die ene therapeut die begrijpt, weet wat er nodig is, de hand uitsteekt en er kan zijn om samen die hele smeerboel te gaan bekijken. Misschien valt het woordje getraumatiseerd wel, en o! dat is wel het laatste wat we willen horen, want dan zou dat kunnen betekenen dat er iets echt goed mis is met ons. Maar dat betekent het juist niet. Getraumatiseerd betekent niet dat jij niet deugt, maar zegt iets over de omstandigheden waarin je je bevonden hebt. Die deugden niet! Met wat liefdevolle aandacht, wat systemisch werk om de vaak onbegrijpelijke patronen te doorzien, heel veel geduld, tranen en tijd, kun je langzaam, ergens in die smerige warboel, de liefde gaan ontdekken die er wel degelijk is. Ook al lijkt de liefde er soms echt niet te zijn, ze is er wel degelijk. Want liefde is de bron van waaruit alles ontstaat. Ook het onbegrijpelijke gedrag van grote en kleine mensenkinderen.
 
En de ouder die dat lef heeft, zegt tegen zijn of haar kind met die leer- en/of gedragsproblemen: ‘Ga jij maar lekker spelen, ik los mijn problemen zelf wel op’. Want het is mijn stellige overtuiging dat een kind wat de aangewezen patiënt in een gezin lijkt te zijn, vanuit liefde probeert op te lossen, wat de ouder zelf niet op de rit krijgt. Dus aan het kind: ga lekker spelen. En aan de ouder: neem je verantwoordelijkheid, want alleen zo kun je uit je kinderschoenen stappen en een volwassen en evenwichtige ouder worden.
 
Eenvoudig? Alles behalve. Mogelijk? Volgens mij wel.
 
Als de dag van gisteren
 
wij weten als de dag van gisteren
zullen wij opnieuw opstaan
en bestrijden al wie de vogel wil doden
en als wij vallen vliegt zij
op uit onze hand
het kloppende hart van de mens
en een vogel die zingt                                   Bert Schierbeek (overgenomen uit Niemandskinderen)
.

Nog steeds kan ik de verhalen van Sint van vroeger nog zo voelen, proeven en opnieuw herbeleven. Zo kwam er vroeger een hele stoet zwarte pieten en Sinterklaas op zijn paard door ons dorp heen. De fanfare liep dan mee en speelde de liedjes van 5 dec. Vele families stonden dan op de stoep te zwaaien en mee te zingen. Als kind mocht je dan een stukje meelopen met de stoet. Je kon dan op een platte kar of op het karretje waar een ezeltje voor liep mee rijden. En wanneer je het koud kreeg ging je maar naar huis en daar lagen dan  allemaal pakjes op de grond.
Het feest kon dan beginnen de pakjes werden uitgezocht op naam en om de beurt kregen we onze cadeautjes. Sint zorgde er altijd goed voor dat het eerlijk verdeeld was. Dat was bij ons thuis altijd het verhaal. Dat hij ieder kind evenveel lief had of je nu wel of niet stout was geweest. Zo blij waren wij als kinderen met de cadeautjes. Later op de avond speelde we dan met de dingen die we hadden gekregen. En de volgende dag mocht je dan een cadeautje meenemen naar school om te laten zien wat je had gehad.

Ik weet het nog goed. Hoe kon het toch zo zijn dat wanneer ik een van mijn mooiste cadeautjes die ik had mee gebracht zoveel minder leek dan de cadeautjes van mijn klasgenoten. Dat was dan altijd weer een beetje een domper op het feest gevoel van de vorige dag.  Hoe ga je daar als kind nou mee over weg. Ik vertelde het thuis ook wel aan mijn ouders dat het zo gelopen was op school en dan kon mijn moeder soms wel een beetje kribbig reageren. Ik raakte toen wat teleurgesteld in Sinterklaas. .

Later toen ik begreep hoe het Sinterklaas feest echt werkte kon ik mij opnieuw weer verbinden met het feest en met de Sinterklaas. We maakt geweldige surprises en de mooiste gedichten. En met deze gedichten namen we elkaar ook wel eens op de hak. Zo bleef het Sinterklaas feest een jaarlijks terugkerend feest in huize Hartog. Dat er weer kleinkinderen kwamen in huis werd er weer meegelopen met de stoet en lag de vloer opnieuw weer vol met cadeautjes. Blije gezichten en veel vertier. Totdat de dag kwam waarop ook de kleinkinderen weer te oud werden voor het feest. 

Mijn ouders hechte grote waarden aan dit feest. Zo hebben we na het overlijden van mijn vader de traditie voort gezet. Ieder jaar vierde we dit feest.zelfs bij mijn moeder in het verzorgingstehuis. Mijn moeder zong dan altijd haar Friese liedje voor de Sint. 

Zo worden tradities en patronen doorgegeven. Telkens als de Sint het land in komt gaat mijn hartje sneller kloppen. Geloof ik weer waarlijk in het sprookje. In het sprookje van de grote kindervriend. Zelfs al speel ik tegenwoordig met mijn kinderen en vrienden het Sinterklaas spel. Hoe zit dat met jouw tradities. Leef jij er ook nog naar. Wat geef jij door rondom het Sinterklaas verhaal.

Mijn kinderen kunnen terug kijken op ieder jaar een mooi feest. Met schoentje zetten, cadeautjes uit pakken gedichten en meer. En ongetwijfeld hebben ook onze kinderen wel een keer moeten ervaren dat het grotere cadeaus regenende bij vrienden of vriendinnetjes. En ik hoop dat ze ook de warmte en de gezelligheid herinneren rondom dit prachtige feest.  Dank je wel pap en mam.voor het doorgeven van deze traditie. 

Na uren van voorbereidingen was het gisteren weer zover. Een hele dag werken met prachtige vrouwen. Vrouwen met een eigen verhaal. Allen kwamen ze rond te klok van 10 uur aanschuiven met nog geen idee wat de dag hun precies brengen zou. Sommigen van hen hadden al eens eerder kennis gemaakt met systemisch werken en andere kwamen echt blanco binnen. De een stapt heel kordaat op de ander af de ander kijkt de kat nog wat uit de boom en weer een ander is zichtbaar gespannen omdat ze vandaag de keus hebben gemaakt te gaan kijken naar wat de verstikking binnen het systeem is.

Zelf zoek ik nog even de rust buiten met het zicht op de weilanden. De zon schijnt en er hangen prachtige schapenwolken in de lucht. Ik prijs me gelukkig dat ik deze dag naast deze vrouwen mag lopen. Om exact 10 uur start ik de muziek en vraag ik de vrouwen aan te sluiten in de kring. Net nog voor we beginnen sluit er ook nog familie van mij aan. De nichten brengen een schilderij van mijn vader mee wat hij ooit heeft geschilderd en een sjaaltje die ze ooit hebben gekregen van mijn moeder. Droom ik het of is het echt dat ik mijn moeder nog even ruik. Weer een warm gevoel van dankbaarheid stroomt door mij heen. Het zijn de kleine dingen die het zo groot maken.

De oefeningen beginnen, sommige van de vrouwen stappen direct helemaal in, de andere zijn nog wat terug houdend hoewel dat niet gek lang duurt voor ook zij instappen. Wat is het toch altijd fijn om te zien hoe vrouwen zich zo snel verbinden met elkaar. Het luisteren naar elkaar, voor elkaar zorgen en er voor elkaar willen zijn al snel voel je de liefde voor elkaar stromen iedereen vind zijn eigen plekje binnen de groep.

Hoewel dit voor een aantal van hen niet altijd eenvoudig is geweest wanneer je kijkt naar hun geschiedenis. Misbruik, geweld, verlies van geliefde, uitsluiting en eenzaamheid komen als thema's voorbij.  Zo heeft ieders hart zijn eigen littekens de ene wat groter en dieper dan de ander. Maar wanneer je goed zorgt voor je wonden en je littekens kunnen ze helen en minder zichtbaar worden. Het onderhouden van de wonden is van groot belang. Wanneer je namelijk een wond negeert kan het soms gaan etteren en blijft het zeer doen en de aandacht trekken. En wanneer je het niet alleen kan, dan kan misschien een ander je daarbij helpen. Je hoeft het nl niet alleen te doen!

Zo werden er gisteren wonden geheeld of opnieuw verbonden om zo opnieuw te genezen. Ik stond er bij en keek er naar. Het maakt me dankbaar om keer op keer te mogen ervaren hoe het werkt binnen het werk dat ik mag doen. En ook ik doe het niet alleen.

​Wil je ook een keertje aanschuiven kijk dan op mijn web site voor de volgende datums

    

Mijn moeder is mijn naam vergeten.
Mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan,
Laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb, wil ik heten.
(Neeltje Maria Min)


Mij wordt gevraagd een uitdaging aan te gaan. Op facebook vraagt men om 5 dagen lang een zwart wit foto te delen. Eigenlijk hou ik niet van dit soort doorgeef dingen waarin je een ander weer nomineert. Meestal leg ik dit soort uitnodigingen naast mij neer. Maar iets in mij wordt uit gedaagd. Ik begrijp nog niet zo goed het hoe en waarom. Soms heb je dat even los te laten en je zal zien dat er dan vanzelf wel iets voorbij komt waarin het antwoord ligt.
Zo ook vanavond, mijn oog valt op eens op een klein geel multo mapje in mijn boekenkast  waarin de tekeningen zijn bewaard van een oud tante die door stuipen geestelijk gehandicapt raakte. 
Ik had iets met deze vrouw. Ik heb haar maar een aantal keer in mijn hele leven ontmoet. Dan zat zij in een vrij imposante rolstoel met een blad ervoor als een fragiele vrouw in haar handen te wrijven of te klappen. Mijn moeder was naar deze vrouw vernoemd., Nieskjen.

Mijn moeder was ook dol op deze vrouw voelde ook een soort verbondenheid met haar. Zo werkt dat nou eenmaal wanneer je vernoemd wordt naar een opa, oma, tante,en oom dan komt er opeens een laagje op. Een groot ouder voelt zich direct meer verbonden met het kind wat vernoemd is. Ook al doe je nog zo je best om het niet te laten blijken dat er wat voor onderscheid ook is, het is een flinter dun laagje meer wat je voelt en niet altijd direct kan weer leggen., En vice versa werkt dat natuurlijk ook. Als kind wil je het beste uit de kast halen voor diegene waarna jij vernoemd bent. Zo werkt het nu eenmaal het is of het niet anders kan. Soms bewust en soms onbewust.
Zo werd dus ook mijn moeder vernoemd naar een tante die zoals haar tekeningen mij laten zien opgesloten zat in haar eigen fysieke lijf en keer op keer poppetjes tekende totdat het blaadje vol en grauw was. De ezelsoren zitten in de blaadjes van het telkens weer omslaan van de bladzijdes.
Deze tante was ook altijd extra blij wanneer zij mijn moeder zag dan klapte ze blij in haar handen en sprak moeilijk verstaanbaar OARE I. Wat mijn moeder vertaalde als andere Nies. (Oare is andere in het Fries) Later vertelde iemand anders die ook vaak bezoekjes bracht dat het niet andere Nies was maar wel mijn andere IK. De rillingen liepen over mijn rug toen ik dit hoorde. Hoe moet dat zijn geweest met de verbinding met die twee? .Ik weet dat mijn moeder vaak zei over zichzelf ik ben gek en ik stink ook. En ze geloofde ook niet altijd in haar eigen IQ. terwijl ze met haar handen de prachtigste dingen maken. Wat heeft ze geleefd en doorgegeven van deze tante. Kon ze met deze naam het leven ten volle nemen?

It all in the name,
Zo werkt dat dus dat stukje verbinding wat je niet kan pakken maar wel vaak voelt. Zo heb ik mij een lange tijd qua vernoemen een niemand dalletje gevoeld. Zo was mijn oudste broer vernoemd naar mijn vaders vader en mijn andere broer naar mijn moeders vader en mijn zus kreeg een prachtige naam toe bedeeld waarin de namen van mijn grootmoeders in terug kwam. En ik, ik voelde mij niet vernoemd tot dat mijn broer op de begrafenis van mijn moeder uitsprak dat mijn naam een samensmelting was van de namen van mijn pa en ma. Het was als of ik grond onder mijn voeten kreeg.

Welk verhaal vertelt jouw naam?