Opgeven vraagt ook moed

Een meneer op leeftijd kijkt mij met grote ogen aan. Zijn ogen lijken angstig en schieten heen en weer, ze worden zelf wat vochtig. Ik vraag hem wat er is. Hij lijkt het niet te kunnen verwoorden hij schudt met zijn hoofd, zijn kin bibbert, hij houdt zijn lippen strak op elkaar. Iets in mij vertelt mij dat ik even de tijd moet nemen en niet moet weg gaan terwijl het juist zo druk is op de werkvloer. personeelstekort en hoge werkdruk eisen hun tol. Ik overweeg en besluit te blijven. Ik pak de heer zijn hand, hij trekt zijn hand terug. Ik zoek bij mijzelf wat ik zou kunnen inzetten voor deze meneer. Normaal ben ik de gene van de aanrakingen een hand, een arm om iemand heen, een aai over de rug, hier lijkt het niet te werken. Liefdevol aanwezig zijn, gewoon even niks, even weg kijken van wat er speelt. Buiten zie ik de boom toppen wuiven in de wind en zie een vogel zweven op thermiek.
Meneer zijn ogen gaan ook die kant op en ik voel dat de rust wat lijkt te komen. Ik voel terwijl ik meneer niet aanraak dat de spanning een beetje zijn lijf verlaat. Toch wacht ik nog even met mijn vraag. Bewust adem ik uit en ook deze beweging wordt gevolgd. meneer ademt ook uit en het lijkt nog meer van zijn spanning mee te nemen. Dan zegt hij zachtjes dankjewel..
Ik besluit mijn vraag opnieuw te stellen.
Meneer zegt dat hij altijd hard heeft gewerkt en alles van zichzelf heeft gevraagd. Akkers heeft hij omgeploegd en het harde werken heeft zijn tol geëist. zijn lijf wil niet meer en doet niet meer wat hij zou willen. In zijn gezicht lees ik een momentje van een trotse stoere man wat over gaat in onmacht en pijn. Onmacht om wat hij niet meer kan. Tja, antwoord ik dat is wat het leven soms van ons vraagt. Meneer schud nee, dat is het niet hij vertelt dat hij zich er wel bij neer te willen leggen maar vele collega's denken daar anders over.
Ze willen dat hij zichzelf tot het uiterste geeft zodat hij zijn mobiliteit behoud. Soms moet hij sneller of verheffen ze zelfs hun stem tegen hem. Het maakt hem nog verdrietiger dan dat hij al is. Het maakt hem soms zelfs angstig waardoor hij verstijft en uit onmacht gaat vloeken. Ik luister nog steeds. Er gaat veel door mijn hoofd. het liefst gun ik deze man de rust en de tijd en de vertraging van mijn collega's die deze meneer zo nodig heeft. Hij wil namelijk wel maar soms gaat het niet meer en gaat alles op slot. 
Mijn keuzes en advies liggen voor mij klip en klaar maar dan de rest van het team. Zij hebben geleerd dat mobiliseren zo belangrijk is. Daarin kan ik mijzelf ook soms heel goed vinden maar in mij zit ook een soort waarheid, met opgeven is niks mis. Het opgeven is, kijken naar je grenzen, ze herkennen en aangeven. Afbakenen  heet dat ook wel met een mooi woord. Tegenover mijn overtuiging staat soms de overtuiging van een ander die kijkt naar alles wat er nog mogelijk is, er uit halen wat mogelijk is, Deze collega's zijn ook vaak wat harder voor zichzelf. hebben geleerd dat met hard werken de top te bereiken is. En bovendien tijdens de opleiding hebben ze niets anders vernomen dat alles wat een cliënt zelf kan moet je instant houden.
In mijn ogen is deze meneer tot het gaatje geweest en verdient hij een stukje rust, gemak en ook een stukje opgeven zeker na een lang leven. Meneer wat heeft u nodig van mij en mijn collega's.  Hij blaast een lang ingehouden adem uit. 
Hij kijkt mij aan zijn ogen zijn nu zachter er staan tranen in. Hij zegt, het vertrouwen in mijn lijf is weg, ik wil wel maar kan soms niet meer. Kan je dat ook aan je collega's vertellen .vraagt hij dan en wil je ook vertellen dat ik niet boos ben maar dat het me soms zo zwaar valt wanneer ze mij aansporen om dingen toch te doen.

I
.

---