De laatste dag van de niet pesten week.

Op de radio hoorde ik vandaag Peter Heerschop zeggen dat het de laatste dag was van de week van het pesten. En opeens was daar opnieuw even de pijn. De krasjes op mijn ziel. 

Laat ik jullie vertellen dat ik de wereld soms te snel vind gaan. Door dat ik lang niet altijd met mijn gedachten" hier" ben ontgaat mij soms het één en ander. En als kind liet dat zich wat duidelijker zien. Bovendien was ik een vroege leerling, wat betekende dat ik alle zeilen bij moest zetten om het tempo op school bij te houden. Zo leek mijn motoriek nog niet klaar om te schrijven en droomde ik vaak weg bij de uitleg van de les. Als de schriftjes opgeruimd werden was ik ook nooit klaar. Wanneer er werd gedicteerd was ik altijd op de helft van een zin en dan begon de volgende alweer. Ik had wel andere kwaliteiten maar die werden toen der tijd niet opgemerkt. Wat er voor zorgde dat ik mijzelf een mislukkeling ging voelen. Geloof me, ik was niet dom maar het ging gewoon te snel. 
Doordat ik zo over mijzelf ging denken, deed alles er veel minder toe. En gelukkig was de klas op de basis school nog wel veilig. Hoewel sommige mede leerlingen een bijzonder beeld van mij hadden. Ik verbloemde mijn onzekerheid met grapjes en een lach, Dit deed ik om mijn tranen te verbergen.

Op het voortgezet onderwijs ( de mavo ) lukte het me echt niet om het tempo bij te houden en de discipline op te brengen om het tempo van de norm bij te benen wat er voor zorgde dat ik bleef zitten. Het jaar dat ik voor de tweede keer in de eerste klas terecht zou komen liep ik  het lokaal wiskunde binnen en daar stond de leraar die tegen mij zei: "Hé Hartog ben jij er ook weer, ik wil je  het hele jaar niet meer zien, dus draaide hij mijn tafeltje om en ga daar maar zitten met je gezicht naar de muur". Welkom nieuw school jaar, welkom nieuwe klasgenoten. Wat kon ik doen? Ik ben gaan zitten en ik kan jullie vertellen dat er iets in mij knapte. Ik was niet meer met mijn hoofd bij de les. Ik begreep het is nu of nooit, Eten of gegeten worden. Dat was het moment waarop ik een radicaal besluit nam. Letterlijk en figuurlijk, ik werd dikker en er kwam een laagje eelt op mijn ziel. Ik werd grof en hard kan je wel zeggen ik creëerde een pantser om mij heen. Ging nog vaker buiten mijzelf.
Wanneer ik het even niet meer zag zitten om stoer sterk of dapper te zijn.trok ik mijzelf dikwijls terug en luisterde naar zielige muziek. Dat alleen zijn, maakte mij niet gelukkiger. Ik ging kiezen voor DOE MAAR GEK, DAN DOE JE GEWOON GENOEG. Voor de buiten wereld leek ik opnieuw sterk, stoer en dapper.

Ter gelijkertijd deed ik in de liefde iets waarvan ik hoopte dat mij dat waardering zou opleveren. Ik gaf alles wat ik maar kon om de andere te behouden. Maar juist omdat ik dat deed was de lol er bij de ander iedere keer snel af. Wat voor mij weer resulteerde in een vreselijk gevoel. En zo gebeurde het dat er laagje op laagje kwam. Krasjes op mijn ziel en een enorm laag zelfbeeld bleef over.

Afijn ik werd ouder voerde strijd, overal en nergens om ,als er maar geen onrecht meer zou zijn. Zelfs op de school van mijn kinderen. Want ook daar zag ik de hobbels op het pad van mijn kinderen. Wilde me graag bemoeien met schoolsystemen en opvoed vraagstukken om zo de pijn die ik had te verzachten. Je raadt het al één van mijn kinderen blijkt erg veel op mij te lijken is dromerig en voor hem gaat de wereld soms ook te snel. Ook hij creëerde een laag zelfbeeld. Ondanks mijn aanmoedigingen en mijn gejuich. Ook hij trok zich terug en werd zelfs 2 schooljaren lang gepest. Zonder dat ik daar echt iets van af wist. Hij was vaak moe, klaagde over hoofdpijn  Tot een leerkracht aan het eind van een tien minuten gesprekje zei: " Ik vond het heel dapper wat je laatst deed en ben trots dat je van je af hebt gebeten."
.
De tranen rolde over zijn wangen en ik wist niet wat ik hoorde. Zijn emmertje was zo vol dat hij een van de pesters bijna met de grond gelijk had gemaakt. Hij kon niet anders meer dan werkelijk op staan. Hoewel het pesten op hield had hij ook de nodige krassen opgelopen.

Wat mij wel verbaasde dat de leerkracht waarschijnlijk dit gedrag van beiden al eerder had gesignaleerd en er vervolgens niets mee had gedaan.  Maar laat ik dat maar even parkeren.

Waarom heb ik het niet gezien? Wat waren de signalen? Hoe had ik het kunnen voorkomen? Of is het allemaal om mijzelf te spiegelen? Zou het in de familie lijn blijven ?Overkomt het iedereen steeds weer, tot dat er iemand is die opstaat en het anders gaat doen,

---