Altijd samen zijn ?

​Als ik drink, drink ik op jou. En als ik denk, denk ik aan jou. En als ik verlies, dan verlies ik jou.
Het refrein van een liedje van Frank Boeijen. Het zal maar voor je gezongen worden. Of in een verliefde bui aan je toegezonden worden via Facebook. Pffffff…  smelt. De wereld van de ander lijkt alleen nog maar om jou te draaien. En even eerlijk… als je verliefd bent, dan is dat toch ook precies wat je zoekt? Zeker als je al in relatie nummer zoveel beland bent en al vele teleurstellingen achter de rug hebt.
 
Voor alleen geboren tweelingen kan dat smelten nog een tikkeltje erger zijn. Die kunnen letterlijk de neiging hebben te willen versmelten met de ander. Alleen geboren tweelingen? Misschien denk je: wat zijn dat dan weer voor mensen? Heel in het kort: dat zijn mensen die in de baarmoeder een tweelingbroertje of zusje verloren hebben. Zij zijn dus alleen geboren. De andere helft van de tweeling heeft de tijd in de baarmoeder niet overleefd. En misschien vraag jij je nu dan af of dat dan zo erg is. Daar kun je je toch niets meer van herinneren? Gebeurde nog voor je geboren bent. So what? Nou ja, de impact kan best groot zijn. En veel mensen beleven allerlei dingen in het leven die minder leuk zijn, zonder maar te kunnen ontdekken waarom het toch zo is dat het leven minder lekker lijkt te lopen. Veel alleen geboren tweelingen weten van zichzelf niet dat ze alleen geboren tweelingen zijn. Om diverse redenen. Vroeger dacht men er niet zo over na, keek men niet zo nauw en had men simpelweg niet zo veel weet van deze zaken. Inmiddels is het langzaam aan het doordringen dat de impact van alles wat in de tijd van een nog ongeboren kind in de baarmoeder gebeurt, enorme impact kan hebben op de rest van het leven van een mens. En inmiddels weet men ook dat ca. 8 – 10% (of misschien zelfs wel meer) van de kinderen die geboren worden een alleen geboren tweeling of zelfs een alleen geboren meerling is. Heel sjiek wordt het ook wel een prenataal trauma genoemd.
 
Stel nu, je bent een alleen geboren tweeling en weet dat niet. Je wandelt in het paradijs van verliefdheid. Misschien al wel voor de zoveelste keer in je leven. Maar deze keer lijkt het allemaal echt perfect te zijn. Je reageert op veel dingen hetzelfde als de ander, ziet dezelfde dingen, bent even gevoelig voor alles wat er om je heen gebeurt, kunt genieten van dezelfde dingen, uren samen in de zon lopen of in de duinen liggen, ziet bijzondere vogeltjes en geeft daar betekenis aan, niets lijkt er meer toe te doen. Alleen die ander is nog belangrijk. Je moet jezelf soms echt een ruk geven om je met aardse zaken bezig te houden. Zozeer word je door de ander in beslag genomen. Je leeft in een droom en daaruit wil je eigenlijk niet meer wakker worden. Het voelt alsof je de ander al een leven lang kent. Terwijl je in werkelijkheid de ander pas een paar dagen kent, verdeelt over meerdere weken wel te verstaan. Je verzucht letterlijk de dagen dat je niet bij elkaar bent en voelt je pas weer heel als je de ander dicht bij je hebt. Misschien overweeg je zelfs al samen te gaan wonen nog voor de eerste maand goed en wel voorbij is. Klinkt misschien raar, maar hé, het gebeurt echt!
 
Maar dan. Langzaam, maar zeker verandert er wat. Je hebt het in het begin nog niet zo door. Iets gooit roet in het eten. Maar wat? Je kunt er niet zo goed je vinger op leggen. En als je dan heel nuchter naar het liedje van Frank Boeijen luistert, dan begint het eigenlijk helemaal niet zo romantisch. Het begint met de volgende regels:
 
Ik praat met minder woorden.
Jij zegt wat ben je stil
Ik verlaat zelden mijn dromen
En jij vraagt wat ik wil
Ach mij moet je niets vragen
De antwoorden zijn op
Wat valt er nog te zeggen
Wat valt er nou nog op
 
Je hebt elkaar steeds minder te zeggen. En als je elkaar al iets te zeggen hebt, gaat het vaak over de pijn die je elkaar doet. De één zoekt de ander, terwijl de ander zegt: ik sta hier! En vice versa. De één wil de hele tijd maar in contact zijn of heel dichtbij en heeft er behoefte aan je constant om zich heen te voelen, terwijl de ander daar het liefst keihard van wegrent, ruimte tekort komt en letterlijk en figuurlijk geen lucht meer lijkt te kunnen krijgen. En als je dan een beetje pech hebt, zingt je vogeltje  ineens een heel ander deuntje dan jij. Dan komt ineens Ramses Shaffy met zijn ‘Laat me’ om de hoek zingen. Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan. Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan.  Terwijl jij zo graag alles samen wilt doen, of ziet dat de ander vast dreigt te lopen en jij zo graag wilt helpen, maar de ander dat niet toelaat. Viel je eerst als een blok voor de ander, blijkt de grond ineens behoorlijk hard te zijn.
 
Soms heb je zoveel van dit soort verliefdheden achter de rug, dat je het niet meer ziet zitten. Telkens weer je hartje open zetten, vergt het nodige van een mens. Misschien zelfs wel zoveel, dat je denkt niet geschikt te zijn voor een relatie of er voor kiest het voortaan maar alleen te doen. Alles beter, dan telkens weer de pijn te moeten voelen van alleen achter blijven. Van in de steek gelaten worden door de ander. Want die pijn ken je ergens van. Maar waarvan?
 
Misschien is het voor jou ook wel tijd om dat eens uit te gaan zoeken? Een opstelling leent zich daar uitstekend voor. En als je dan eenmaal gezien hebt waar het over gaat, kun je met wat begeleiding ineens andere keuzes in je leven maken. Je hoeft niet altijd in dezelfde valkuil te stappen.
 
Wil je meer informatie? Resoneert er iets bij het stukje, herken je iets? Kijk dan eens op de website voor de volgende opstellingsavond bij jou in de buurt.
 
 
 

---