21 april 2017 - International Day of Silence

Ik ben de trotse moeder van 2 prachtige kinderen. De meeste ouders zullen het wel herkennen als ik schrijf dat ik zielsveel van mijn kinderen hou en ze prachtig vind. De meeste ouders zullen het ook wel herkennen als ik schrijf dat ik soms zorgen om ze kan hebben, als het op school, thuis of in vriendschappen even niet zo lekker loopt. En misschien zijn er ook wel ouders die het herkennen dat je soms zorgen om je kind kunt hebben, omdat je het gevoel hebt dat het even echt niet goed gaat met je kind.
 
Hoewel ik op mijn beide kinderen beretrots ben, doet mijn oudste iets waarop ik misschien wel meer dan trots ben. Hij doet iets waarvoor ik echt groot respect heb. Mijn oudste zet zich namelijk al jaren in voor iedereen die anders lijkt te zijn dan anderen. Hij is lid van een zogenaamde GSA – Gay Straight Alliance. GSA’s zijn clubjes van homoseksuele, lesbische, biseksuele, transgender en hetero leerlingen die samen seksuele diversiteit op scholen bespreekbaar maken. Zo zet hij zich met anderen in voor een ieder die af lijkt te wijken van de norm. Dat doet hij door actie te voeren, bijvoorbeeld door voor Valentijnsdag ’s avonds laat een puinhoop van mijn keuken te maken, omdat hij koekjes wil bakken in hartjesvorm met een glazuurlaagje in regenboogkleuren om die de dag daarop aan daklozen uit te delen, door gesprekken te voeren met medeleerlingen, door flyers te verdelen of overal WC-stickers op te plakken die aangeven dat dezelfde WC voor iedereen te gebruiken is. Toegegeven, dat stickers plakken neemt soms wel eens de overhand en kan wat irritant zijn, dan wil mijn moederhart ook wel eens boos worden, vooral als hij ze overal in huis op wil plakken, precies ook daar waar je echt geen stickers wil hebben. En soms moet zelfs ik wel eens zuchten als ’s avonds laat de telefoon gaat en mij gevraagd wordt nog even naar het station te rijden om hem op te halen, omdat hij de laatste bus gemist heeft of zijn OV-kaart kwijt is. Tja, moederschap is niet altijd even eenvoudig. Maar die kleine irritaties even terzijde, ben ik echt een beretrotse moeder dus.
 
Nu komt hij thuis met een nieuwe actie: 21 april 2017 International Day of Silence. Een dag die wereldwijd uitverkoren is om massaal aandacht te besteden aan pesten. Mijn zoon verwijst mij en een ieder die het maar horen wil naar diverse informatie sites hierover. 51% van de openlijk lesbische, homoseksuele en biseksuele jongeren werd afgelopen jaar gepest omdat ze LHBT+  zijn. Meer dan de helft dus! Veel ‘vrouwelijke’ jongens en ‘jongensachtige’ meiden hebben te maken met pesten: dat kunnen dus ook hetero’s zijn. Aldus het COC op hun website. En gezien het homogeweld in Arnhem onlangs, word ik toch wel erg geraakt door de actie. Want in mijn wereld heeft iedereen recht op een eigen plek in onze samenleving, ongeacht hoe hij of zij is. Dat is volgens mij niet alleen een grondrecht, maar veel meer je geboorterecht. Ongeacht je huidskleur, land van herkomst, afkomst, godsdienst, seksuele geaardheid, familie situatie of wat dan ook. Iedereen  heeft recht op zijn of haar plek, zo zoals hij of zij is. Helaas blijkt steeds weer dat dit niet door iedereen zo gezien wordt en soms denk ik wel eens dat mensen die gepest of gediscrimineerd worden het zelf ook niet zo voelen en juist daardoor soms de ellende over zichzelf afroepen. 
Stel die jongeren op de brug in Amersfoort bijvoorbeeld waren niet een doodgewoon homostelletje tegen gekomen wat daar hand in hand loopt, maar Roy Donders in zijn apepakje… oeps…. excuus, in zijn joggingpakje bedoel ik natuurlijk. Stel Roy had daar hand in hand met zijn vriend gewandeld op die brug in Arnhem. Zou de situatie dan ook zijn geëscaleerd zoals nu? Ik vraag het me echt af. Veel eerder zouden er de volgende dag waarschijnlijk foto’s rondgegaan zijn van 5 of 6 breed glimlachende jongeren die trots met Roy Donders op de foto staan. Hoe wij onszelf zien, of we trots zijn op wie we zijn, of we van onszelf ook het recht krijgen onze plek in te nemen, zou dus ook zomaar iets te maken kunnen hebben met het wel of niet gepest worden. En daar weet ik uit persoonlijke ervaring alles van. Tja, ook ik ben jong geweest en ook ik heb mijn eigen plek moeten vinden. 
Ik gun iedereen zijn plek en het recht te mogen zijn wie hij of zij is, ongeacht waar je vandaan komt, wie je lief hebt, waar je in gelooft of hoe je er ook bij loopt. Al loop je de hele dag in je joggingpak, I don’t care!
Maar ik weet ook uit eigen ervaren hoe lastig het kan zijn jouw eigen plek in te nemen. En als je nu merkt dat het je moeite kost om bij jezelf te blijven, dat je het lastig vindt van jezelf te houden en het moeilijk vindt je verlangen te leven: zoek dan hulp! Iedereen heeft het recht er te zijn. Hoe dan ook. En ook al moet je die plek zelf vinden en innemen, je hoeft het niet alleen te doen.
 
21 april 2017 dus. International Day of Silence. Tot 12.00 uur ’s middags zwijgen. Ik ben er voor hieraan mee te doen. Waarom? Omdat ik als geen ander weet hoe het is als je gepest wordt. Dan voel je je niet gehoord, niet gezien, niet om van te houden. Je voelt je klein, trekt je in jezelf terug en…. juist… je zwijgt. Dus deze beretrotse moeder steunt de strijd van haar zoon tegen pesten, tegen discriminatie en voor diversiteit. Wie doet mee?
 
En mocht je naar aanleiding van dit stuk met vragen rondlopen, hulp zoeken voor jezelf of voor je kind, aarzel dan niet en neem contact op.
Ik wens een ieder vrijdag 21 april a.s. tot 12.00 uur de tijd en de ruimte om in alle stilte eens naar je eigen innerlijke gesprekken te luisteren.
 
Veelgoeds gewenst,
Paulien Hartog
​