Al heel jong had ik de wens om kinderen op te voeden. Dacht ook heel jong al aan pleegkinderen en  adoptie. Natuurlijk in de wetenschap dat het heel leuk zou zijn en dat ik het zeker weten beter zou doen dan mijn ouders. Niet dat zij het niet goed hebben gedaan, nee dat zeker niet. Ik wilde er graag nog wat meer aan toevoegen.

De kinderwens liet lange tijd op zich wachten. Zo was ik geen achttien maar zevenendertig dat ik voor het eerst zwanger werd. Als kind zijnde vond ik het soms lastig dat mijn ouders wat ouder waren dan de ouders van de vrienden en vriendinnen en nou zou ik zelf ook een oudere ouder zijn die op geheel eigen wijze haar kinderen op zou gaan voeden. De leeftijd speelt hierin best een belangrijke rol denk ik achteraf. Met zelf al behoorlijk wat bagage in mijn rugzak keek ik soms heel anders naar de dingen dan de wat jongere ouders..

Zo probeerde ik mijn kinderen met liefde , aandacht en vertrouwen wat ruimte te geven om hun eigen grenzen op te zoeken.  Het leek me te lukken ook in de tijd dat ik er alleen voor kwam te staan. En natuurlijk moet ik ook eerlijk toe geven dat de twijfels zo nu en dan de overhand namen. Zeker wanneer ik zag dat één van de vriendinnen met zelf vier kinderen alles altijd tot in de puntjes geregeld had. Mooie kleertjes, gepoetste schoentjes, haren die zeker om de zes weken geknipt werden. Waar altijd haar kinderen met gemak hun veters strikte en iedereen altijd netjes aan keken bij het handje schudden. Daar leek ik wat steekjes te laten vallen.

Daar waar mijn jongste tijdens het sporten vooral genoot van het samen zijn en de wedstrijd niet zag als een wedstrijd maar meer als een spel. Kreeg ik nog wel eens te horen dat hij wel wat fanatieker kon zijn en dat ik hem daar maar eens over moest aan spreken. En in dat soort gevallen ontstond er dan wel weer eens de twijfel. Dit zelfde geld ook voor school en opleidingen. Zelf was ik niet zo'n studie bol, liever gezegd een flierefluiter. Ik liep als puber werkelijk de kantjes er vanaf. Ik had mijzelf beloofd onze kinderen hier meer in uit te dagen. Zeker nu ik inmiddels de overtuiging heb dat ik het allemaal best kan, als ik het maar wil en het mijn interesse maar heeft. Soms nam ik het mijn ouders wel eens kwalijk dat zij mij niet meer grenzen gaven en wanneer zij mij misschien meer hadden uitgedaagd ik misschien wel beter terecht had gekomen. 

Dit is natuurlijk een wonderlijke overtuiging, iets in mij zegt dus over mijzelf dat ik meer en beter kan, dat ik onder de maat presteer. Door dat ik dat over mijzelf zo denk spiegel ik dat ook zo nu en dan op mijn jongens. Dat doen ouders namelijk en kinderen lijken dat haar fijn op te pakken. Zo zegt de één soms "als ik op jou moet wachten gebeurt er niets ". En de ander lijkt echt op de onder presterende puber van toen. Lijkt niet in zich zelf te geloven en loopt net als mij de kantjes er van af. Maar is het waar wat ik zie.

Of zie ik dat nou verkeerd. Kon ik in mijn puber tijd ook niet presteren en speelde ik het spel niet voor de knikkers omdat ik samenspel en vriendschappen veelal belangrijker vond. Al met al ben ik er nog steeds niet helemaal uit en zie ik in mijn kinderen mijn gevecht soms zo terug.

En dan zijn er soms dagen die het opeens allemaal weer goed maken.  Omdat  de één verteld dat hij op school door een leerkracht werd aan gesproken omdat hij een keer naar wapens op het internet keek ( wapens voor air soft games) en de onderwijzers daar ongerust over waren. Als of ik een vlieg kwaad zou kunnen doen was hierop zijn antwoord. En de ander als de eigenaar van de stichting Queer events een hele midden pagina van een krant bestrijkt en dat hij in het kranten artikel vermeld dat zijn moeder hem vrij laat in zijn keuzes. Dan opeens ben ik weer trots als een pauw op mijzelf en kan ik zeggen dat ik het goed doe. zonder enige twijfel

Dus ik zeg tegen mijzelf het is oké.
Ik bied ze een veilig thuis basis waar vertrouwen zegen viert.
​En waar mijn kinderen kunnen groeien en bloeien.

 

.

​De afgelopen weken had ik de ene na de andere uitdaging. Trainingsdagen ‘opvoedopstellingen’, trainingsdagen bij een nieuwe werkgever, nieuwe mensen, telkens weer mezelf voorstellen. Telkens opnieuw weer de drempel van het onbekende overstappen. Uiteraard ben ik elke keer uiterlijk zelfverzekerd die drempels overgestapt, maar van binnen was er wel iets meer nodig om ook werkelijk die drempels over te stappen. Telkens opnieuw weer plek innemen in een mij onbekende groep mensen. Bij wie kan ik aansluiten, waar ben ik welkom?

Eerst maar onopvallend een kopje thee halen. Aanwezig zijn zonder op te vallen… Ook al ken ik ook de tegenovergestelde versie als mijn broekzak: ‘goed opvallen, zonder er te zijn’. En ondertussen de mensen om mij heen nauwkeurig scannen. Het gevoel door niemand gezien te worden, bekroop me even. Ik voelde me weer even klein. Zo ging dat vroeger ook. Wisselen van school. Midden in het schooljaar. Groepjes in de klas die zich al lang gevormd hadden. En ik hoorde nergens bij. Was de vreemde eend in de bijt en moest mijn plekje zien te veroveren. Nergens bij horen en je buitengesloten voelen is geen plezierig gevoel. Mijn gedachten gingen heel even terug naar die tijd. Wat moest ik toen doen en vooral ook laten om erbij te horen? Wat moest ik doen om een plek te verdienen?

Met mijn kopje thee bekijk ik de boeken die uitgestald op een tafel liggen. Bijna allemaal heb ik ze gelezen en in mijn eigen boekenkast staan. Boekenwurm… einzelgänger… gaat even het oordeel door me heen. En dan komen er andere deelnemers naast me staan. We stellen ons aan elkaar voor en raken in gesprek. Ineens krijg ik een plek in de groep. Een ander stemmetje ratelt door mijn hoofd: Ik hoef geen plek te verdienen, ik hoef me niet mooier of leuker voor te doen dan ik ben. En dan eindelijk kan ik van binnen ook over de drempel stappen en kan aanwezig zijn.

Tja… wat een klus is dat telkens weer. Je plek vinden en innemen op een feestje, in een nieuwe lesgroep, tijdens een overleg, nieuwe baan. Telkens opnieuw weer dat wikken en wegen. Wat wel, wat niet, ben ik wel welkom. Bang om er niet bij te horen, bang om iets fout te doen of fout te zeggen. En wat ben ik er een kei in om zogenaamd zelfverzekerd ergens binnen te stappen. Ik wilde altijd zo graag zijn zoals ‘al die anderen’ die zonder problemen hun plek innamen. Maar is dat voor al die anderen wel zo? Neem jij wel zo zelfverzekerd je plek in of herken jij jezelf misschien wel een beetje in wat ik schrijf?

Kinderen en jongeren hebben bijna continue met deze thema’s te maken. In je jonge jaren wissel je een aantal maal van school. Vaak komen daar ook nog een BSO en sport- en/of hobbyclubs bij. Hoe maak je vriendjes, hoe vind je aansluiting bij een groep, hoe moet je er uit zien, hoe je gedragen, welke muziek is wel goed, welke niet? Vaak moet je al op jonge leeftijd school- en loopbaankeuzes maken, terwijl je nog geen idee hebt van wat je zou willen doen. En wat nu als dat allemaal niet zo makkelijk lukt? Wat als je kind gepest wordt, niet makkelijk aansluiting kan vinden, een leer- of gedragsstoornis heeft, vaker heeft moeten verhuizen, omdat ouders van werkplek veranderden? Wat als ouders gaan scheiden, nieuwe relaties krijgen en je ook daar weer je ‘plekje’ moet vinden?

Mij heeft het veel inzicht gebracht om me bezig te houden met mijn persoonlijke ontwikkeling. Het heeft me geleerd situaties en gevoelens in mezelf te herkennen en heeft me geleerd hier anders mee om te gaan, zodat ik steeds een beetje beter en sneller, snap waar de gevoelens vandaan komen en van daaruit kan ik dan weer makkelijker bij mezelf blijven. Vooral systemisch werk heeft mij veel inzicht gegeven.

Bij systemisch werken gaat het vaak en veel over ‘plek’. Vanaf de geboorte heb je een plek die vast staat. Je bent een kind van je ouders en je bent de 1e, 2e. 3e enz. in de kinderrij. Bij veel mensen(kinderen) is er verwarring omtrent deze plek. De oorzaken kunnen legio zijn. Gescheiden ouders, (emotioneel) afwezige ouders, ziekte of dood in het gezin of de familie en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het werkelijk gaan staan op de juiste plek was voor mij essentieel. Het besef dat ik er niet voor hoefde te werken, mijn plek niet hoefde te verdienen, gaf rust. Het vinden en innemen van mijn plek. Mijn eigen plek. Niet meer afhankelijk van de mening van wie dan ook.
Vinden ze me leuk? Fijn. Vinden ze me niet leuk? Ook goed.

Hoe is dit voor jou?
Hoe doe jij dat?
Moet je je plek krijgen of veroveren?
Neem jij je plek in?
Heb jij je plek al ingenomen?


​Yvonne Wortman

Vroeger toen ik alles nog anders deed. Was het toen beter?
Verre van! Ik overleefde in de wereld en maakte daarbij gebruik van wat ik als kind geleerd had. En
voor mij betekende dat, dat ik geen vertrouwen had in de wereld, geen vertrouwen had in andere
mensen om mij heen en bovenal... eigenlijk... geen vertrouwen meer had in mijzelf. Al in mijn jongste
jaren was ik mijzelf volledig kwijt gesukkeld. Ik had geleerd dat je alles in het leven alleen moet doen,
dat je niet op een ander terug kunt vallen, dat je je problemen zelf oplost en dat je vooral moet
vechten om te overleven.
Alles wat er gezegd werd of geschreven was, had op de één of andere manier wel betrekking op mij.
Als iemand iets vertelde over wat hem/of haar gebeurd was, trok ik daar onmiddellijk conclusies uit
voor mezelf. Ik had geleerd goed te luisteren, goed te kijken en vooral te zwijgen en alles van binnen
te herkauwen. Dus als iemand anders vertelde wat een ander hem of haar ‘aangedaan’ had, was mijn
conclusie niet: oh... wat vervelend voor je, maar was mijn conclusie: dat moet ik dus vooral niet met
deze persoon doen. Als iemand anders uitgemaakt werd voor trut, voelde ik me meteen
aangesproken. Ik voelde me onmiddellijk die trut. En toegegeven, soms gedraag ik mij ook als een
trut, maar dat betekent zeker niet dat ik dat dan ook ben.
Inmiddels weet ik dat ik alles alleen maar vanuit liefde doe of als ik heel vervelend doe, dat ik op mijn
manier om liefde vraag. Ook al kan het zijn dat een ander dat wat ik doe niet als liefde ervaart.
Inmiddels weet ik, dat ook een ander alles alleen maar vanuit liefde doet, zelfs al moet je soms goed
kijken om die liefde of die vraag om liefde ook te zien.
Een tijdje terug werd ik onderweg naar huis enorm geraakt door een liedje van Tom Walker: I will
leave the light on. Omdat ik gezongen teksten vaak niet zo goed kan verstaan, maakt niet uit in welke
taal, ging ik thuis het nummer nog eens opzoeken met de songtekst erbij. Meteen begreep ik waarom
het mij zo geraakt had. Ooit, toen ik zelf voor het eerst een coachtraject in ging, kreeg ik te horen dat
ik altijd contact mocht zoeken als er iets was. Ik moest vooral laten weten wat er in me om ging na
een coachafspraak en moest het coachtraject vooral zien als een veilige plek, waar ik alles in alle
veiligheid kon uitproberen. Van enorme boosheid tot enorm verdriet. Het maakte niet uit wat, alles
en elke emotie, was welkom. Zij liet een lichtje voor me branden.
If you look into the distance, there's a house upon the hill
Guiding like a lighthouse to a place where you'll be
Safe to feel at grace 'cause we've all made mistakes
If you've lost your way
I will leave the light on
En ook al maakte ik er in het begin van het traject zelden tot nooit gebruik van - oude patronen
kunnen nog al hardnekkig zijn - deze woorden waren misschien wel de belangrijkste woorden die ooit
tegen mij gezegd zijn. Gaandeweg her-ontdekte ik een oude vriend: schrijven. En ik begon steeds
meer alles op te schrijven wat me dwars zat, wat ik dacht gehoord te hebben. Als ik in de nacht
zwetend wakker werd, omdat ik naar gedroomd had over iets wat gebeurd was en mijn brein het
groter gemaakt had dan het in werkelijkheid was, dan schreef ik zelfs dat op. Gaandeweg leerde ik dat
mijn brein niet alleen maar mijn beste vriend was, maar heel vaak juist mijn grootste vijand. Het brein
heeft er namelijk een handje van, vanuit oude ervaringen, alvast vooruit te denken en vooral dingen
groter te maken dan ze zijn. Gaandeweg leerde ik mezelf steeds vaker de vraag te stellen: is het waar
wat je denkt te horen/zien? En steeds vaker kwam ik tot de ontdekking dat wat mijn brein allemaal
bedacht had, helemaal niet klopte.
​
Al schrijvende kom ik vaak tot inzichten die ik voor die tijd niet had. Als ik opschrijf wat mijn brein
allemaal aan het bedenken is, wordt vaak vanzelf duidelijk waar het over gaat. Door de tekst na het
schrijven nog eens na te lezen, of als ik er de moed voor heb, door de tekst aan iemand anders te
versturen, krijg ik ineens meer ruimte. Door mijn woorden te delen, geef ik er ook meteen lucht aan.
Misschien heb jij wel iets waar je meer zicht op wilt? Schrijf er dan eens een paar minuten over. Zet
gewoon je pen op papier of kruip achter je toetsenbord en schrijf op wat er in je opkomt. Lees het
daarna terug. En als je wilt, deel het dan met mij.
Ik laat een lichtje voor je branden.
​https://www.veelgoeds.com/contact.html

Je kent het vast wel: een drukke agenda, een druk hoofd. Ik tenminste wel. Mijn hoofd is bij tijd en wijle zo druk, dat ik soms gewoon vergeet ook even naar mezelf te luisteren. En dat, terwijl ik juist weet hoe belangrijk het voor mij is om even de tijd te nemen en gewoon te luisteren.
 
Vaak hebben we zelf niet door hoe druk we zijn. We draven maar door en als we dan al een moment tijd hebben om even stil te zijn en bij onszelf te zijn, dan gaat onze aandacht vaak automatisch nog even naar onze telefoon. Vooral dan als dat ding de hele tijd allerlei geluidjes van zich geeft. Vroeger, toen alles nog beter was ;-), hadden we geen internet, geen mobiele telefoons, geen game computers, geen Facebook, Twitter, Instagram enz. We prijsden ons gelukkig met een tv waar we maximaal 6 zenders op konden bekijken, waarvan er 2 Nederlands waren, dus de rest viel al snel af. En als je geen tv had, dan keek je af en toe tv bij de buren. Ik heb het dan over de tijd van mijn jeugd. Buitenspelen en geen mobiel bij je hebben. Op tijd thuis komen, was dan, als de lantaarnpalen aangingen. En soms was je dan nog zo verdiept in je spel, dat je niet doorhad dat de lantaarnpalen al aan stonden. Tja… dan zwaaide er thuis even wat.
 
Onze tijd is snel. Veel te snel. Zo snel, dat we nauwelijks nog toekomen aan dat waarvan ik weet dat het juist zo belangrijk is. Tenminste voor mij. Even een adempauze, even luisteren naar mezelf, even om me heen kijken en alles op me in laten werken. Genieten van wat er is, soms even missen wat er niet is en vaak ook genieten van wat er niet is. De telefoon bewust even op ‘niet storen’ en gewoon zijn.
 
Het brengt me terug naar mijn eerste coachmomenten. Niet de momenten waarop ik een ander aan het coachen was, maar de momenten waarop ik voor het eerst zelf in coaching was. Als we iets bespraken wat dichtbij kwam, wat mij raakte, dan stokte vaak mijn adem. En het niet goed ademhalen, maakte dan dat ik niet goed bij mijn gevoel kon komen. Het maakte dat ik niet dicht bij mezelf bleef, maar juist uit verbinding ging. Mijn adem stokte. Ik haalde dus wel adem, maar ademde niet uit, met als gevolg dat ik emoties in mijn lijf vastzette.
 
Het lijkt onhandig, dat niet goed ademhalen, maar dat is het niet persé altijd. Het is een uiterst effectieve manier om weg te blijven bij dat wat je niet wilt voelen.  En als iets heel spannend is, uiterst pijnlijk of de situatie heel bedreigend of gevaarlijk is, is het een hele effectieve manier van overleven die terugvoert naar één van onze oerinstincten. Het stamt nog uit de tijd dat wij als mensen ons kwetsbaar wisten in een gevaarlijke wereld. Want wat doe je als je een tijger ziet en je weet dat wegrennen zinloos is? Je verstopt je en bent muisstil. Nu zullen wij in Nederland niet snel tijgers tegen komen, maar je kunt je in de plaats van een tijger vast wel andere bedreigingen voorstellen. Handig dus en tegelijkertijd ook niet zo handig, want door allerlei dingen die wij in ons leven meemaken, leren we o.a. dit mechanisme tot in de puntjes beheersen. Wat de meeste mensen zich niet realiseren, is dat het nodig is om al die dingen die we meemaken ook weer te doorleven. De dingen een plekje te geven. Even op adem komen, zeg maar.
 
Mijn devies dus aan een ieder die zich hierin kan herkennen: de volgende keer dat je even wat tijd over hebt, kijk dan eens niet op je telefoon, maar haal een aantal keren diep adem. En vergeet vooral niet ook elke keer weer echt uit te ademen. En terwijl je dat doet, focus je dan op je ademhaling. Word je bewust van de lucht die je inademt en weer uitademt. Probeer zover als mogelijk in je buik adem te halen, daar waar je de meeste ruimte hebt. Voel hoe je buik uitzet en weer vlakker wordt.
 
Een helpende oefening om daarbij te doen is de ‘mudra’ van ontvankelijkheid.
 
1.Je legt je handpalmen plat tegen elkaar.
2.Je spreidt nu je vingers terwijl je inademt.
3.Je opent de handpalmen terwijl je uitademt.
 
Kinderlijk eenvoudig dus en je hoeft er geen uren voor te gaan zitten.
Je opent je voor de kracht en de mogelijkheden die je niet kunt voorzien noch kennen. Je ontvangt wat er is. Je houdt even op met denken, doen en regelen. Je houdt in en stelt je open. Je merkt vanzelf dat er ruimte komt in jezelf en dat alles rustig wordt.
 
Ik wens een ieder Veelgoeds en dat we nog lang mogen blijven ademen!
 

​Over hardnekkige overtuigingen….
 
Een aantal weken terug mocht ik door een mooie speling van het lot aan een vervolg van mijn Journey weg deelnemen: ‘helen met bewuste communicatie’. Drie prachtige dagen waarin we vooral aan de slag zijn gegaan met de kracht van overtuigingen, beloftes, eden, fobieën en hoe je zulke sterke patronen kunt helen en veranderen, zodat je weer vrij bent in de keuzes die je wilt maken.
 
In eerste instantie dacht ik bij de eerste oefening die we gingen doen over fobieën nog: daar heb ik geen last van. Ik was immers niet bang voor spinnen of andere zaken. Maar heel eerlijk… ik heb wel degelijk een aantal beperkende overtuigingen. Voor de ogen van iemand die het, naar mijn overtuiging, beter kan dan ik, laten zien wat ik kan, vind ik nog best lastig. Om het maar mild uit te drukken. En, ook al stap ik altijd op stoer, sterk en dapper over mijn angst voor hoogtes heen, mijn lijf vindt dat nog steeds erg spannend. Ook ik kon dus met mijn overtuigingen aan de slag. Prachtig proceswerk op gedaan, maar….. de werkelijke eye-opener kwam voor mij pas op de laatste dag van dit seminar.
 
Voor een ieder die mij niet zo goed kent, zonder hoorapparaatjes hoor ik niet zo heel erg veel. De deelneemster naast mij maakte daar een opmerking over. In haar ogen moest mijn gehoor door het Journey werk toch verbeterd kunnen worden, immers had Brandon Bays, de grondlegster van dit werk, er een enorme tumor mee weg gekregen. En op dat moment hoor ik mezelf zeggen: ‘ja, maar dat was maar een tumor!’ Klinkt misschien een klein beetje arrogant. Alsof mijn gehoorbeperking erger zou zijn dan een grote, kwaadaardige tumor, maar zo was het niet bedoeld. De eye-opener zat hem in mijn overtuiging dat als je eenmaal een gehoorbeperking hebt, je hier echt nooit meer vanaf kunt komen, terwijl een tumor dus in mijn beleving wel te helen is. Eén en ander werd nog eens versterkt door alles wat ik over gehoorbeschadigingen geleerd had en als veiligheidskundige regelmatig aan personeel verkondigde: ‘als je gehoor eenmaal beschadigd is, dan is dit irreversibel.’ En ik had het mezelf over de jaren ook wel bewezen. Hoeveel proceswerk ik ook deed op mijn gehoorbeperking, het werd niet minder, maar juist erger. Sommige overtuigingen kunnen je wel heel erg belemmeren in je leven.
 
Door nog zo’n wonderbaarlijke speling van het lot mocht ik mezelf een paar dagen later ook nog bijna een hele week zonnen in het welkom warme bad van het vrouwenfestival Lorelei. En omdat ik het al een hele tijd zo graag wilde, en Paulien ook, hebben we aan Carola Esparza (één van die wonderbaarlijk mooie vrouwen die jaarlijks deelnemen aan dit festival) gevraagd ons een privé healing te geven. Een werkelijk bijzonder cadeautje aan jezelf mocht je ooit aan de roep van Lorelei gehoor geven. Tijdens deze healing wilden we ook graag dat ze rapé, een heilig sjamanistisch medicijn, aan ons toe zou dienen. En wat daarna gebeurde, was voor mij een werkelijk wonderlijke ervaring. Ik kon kort na het toedienen ineens vogels horen fluiten. Iets wat ik voor die tijd zonder hoorapparaatjes echt niet meer kon. En inmiddels, een week later, hoor ik de vogels nog steeds fluiten zonder mijn apparaatjes en krijg ik van mensen om mij heen te horen dat het echt lijkt alsof ik beter kan horen.
 
Zonder de hoorapparaatjes is het nog steeds lastig voor mij om een gesprek te voeren, vooral als het met meerdere mensen tegelijkertijd is, maar voor het eerst in vele jaren heb ik het gevoel dat mijn gehoorbeperking werkelijk te helen is.
 
Soms kunnen we als mens vreselijk hardnekkige overtuigen hebben. Overtuigingen die we op zeker moment in ons leven hard nodig hebben gehad om te kunnen overleven. Deze overtuigingen kunnen ons op een later moment in ons leven behoorlijk in de weg gaan zitten en ons belemmeren dat te doen wat we het liefste zouden willen. Ze zijn het onderzoeken waard, want hardnekkige overtuigingen die ons in de weg zitten, kunnen we eigenlijk heel simpel vervangen door nieuwe, positieve overtuigingen waar we weer mee verder kunnen.
En zo sluit ik graag af met het mooie lied van Kirtana ‘Life’. Niet alleen fijn om naar te luisteren, de tekst spreekt ook voor zich. Als we bereid zijn zonder oordeel naar het leven te kijken, het mysterie toe durven laten, onze plek durven in nemen en gaan doen waarvoor we hier zijn, dan kunnen we met onze oude patronen breken en opnieuw gaan leven.

Zou je dit ook willen ervaren mag je altijd contact opnemen met Mij Yvonne of Paulien
 
Life. Vier je mee?
 
 
Life is a pretty great place to be
if you don't mind mystery
if you can keep an open mind
And dance when the coals are burning hot
And forget them when they're not
And just move with the energy
 
And revel in the sunshine when it's on your face
And put a layer on when winter takes it's place
 
Love is a very sweet place to be
If you don't mind company
And a little bit of pain sometimes
For we are connected at the source
And life will take it's course
And bring us into unity
 
I feel a family growing based on love and trust
We've such a flock of angels watching over us
 
That I feel a hope I've never felt
That the hardest rock will melt
And a new landscape will come in view for Earth
When in love and light and grace
We begin to take our places
And each do what we came to do
It doesn't have to be the way it's always been
We can break the patterns now and start again
 
In love, a very sweet place to be
If you don't mind harmony
If you can keep an open heart
And dance when the coals are burning hot
And forget them when they're not
And just move with the energy
 
Of Life
 

KlikMisschien heb je er al eens iets over gehoord, misschien ook niet. De verschillende talen van de liefde die wij allemaal gebruiken. Niet het bijna vanzelfsprekende ‘ik hou van jou’, maar de dingen die we doen om de ander te laten weten dat we van ze houden. Tenminste…. wij denken dan dat de ander snapt dat we ze daarmee op een indirecte manier willen zeggen dat we van ze houden. Maar zo vanzelfsprekend functioneert dat dus niet!
 
Zo heb ik een zoon die vooral woorden nodig heeft als teken van liefde. Ieder mens krijgt liever een compliment als kritiek, maar voor mijn zoon is dat nog veel belangrijker. Dus als hij in het huishouden een handje meegeholpen heeft, heeft hij het nodig dat ik mijn waardering uitspreek voor zijn inzet. En het liefste niet alleen een dank je wel, maar daar nog een compliment bovenop: wat heb je dat goed gedaan! Hij heeft het nodig dat ik regelmatig tegen hem zeg dat hij het goed doet, dat hij er leuk uitziet (vooral als hij lang bezig geweest is met het uitzoeken van de juiste outfit voor de dag en er een stapel fris gewassen en gestreken kleding voor de spiegel in de huiskamer op een hoop ligt, die hij aan geprobeerd heeft, maar uiteindelijk toch niet aan wilde trekken) en dat ik erg veel van hem hou. En soms ga ik daar wel eens aan voorbij. Zo ook gisterenavond. Ik kwam laat thuis, was moe, wilde eigenlijk gewoon even met een kopje thee bijkomen van de lange autorit, maar ‘moest’ (ook al zoiets. Iets moeten van jezelf, terwijl je jezelf echt af kunt vragen of dat inderdaad moet…) eerst de keuken opruimen. Al mopperend maakte ik mij aan het opruimen van de vuile borden, pannen, kopjes en glazen en het schoonmaken van aanrecht en gasfornuis. Toen mijn zoon de keuken in kwam lopen, kreeg hij dus van mij het nodige commentaar. ‘Waarom kun je niet gewoon de keuken opruimen als je klaar bent met eten. Is dat zoveel gevraagd?’  En ik zag zijn gezicht betrekken. Hij was al vroeg in de ochtend samen met mij de deur uitgegaan. Was na een lange dag school thuis gekomen, had zijn eigen prakkie gekookt en was vervolgens met vrienden gaan voetballen. Zo, zoals ik mijn kopje thee op de bank nodig had om even weer bij mezelf te komen, zo had hij het nodig gehad met zijn vrienden te gaan voetballen. Even stoom afblazen. En zeg nou zelf, hoe belangrijk is het om die keuken na het eten meteen op te ruimen?
Terwijl hij de deur achter zich dicht knalde om te gaan douchen, spookte het door mijn hoofd dat ik dit niet zo handig aangepakt had…
 
Later op de avond hebben we hier samen over zitten praten. In alle rust, met een kopje thee op de bank. Nadat ik mijn excuses naar hem uitgesproken had. En omdat ik eerder deze week tijdens een lesdag weer even geattendeerd was op het fenomeen van de talen van de liefde, spraken we daar samen over. Over zijn taal en mijn taal en dat we op dit gebied niet dezelfde taal spreken. Want mijn favoriete taal van de liefde is een hele andere als de zijne. Mijn primaire taal van de liefde is dienstbaar zijn aan de ander. Dus ik kom in de ochtend mijn bed uit, ook als ik eigenlijk uit zou kunnen slapen, als ik hoor dat mijn zoon onder de douche stapt. Ik vind het fijn om er dan even voor hem te kunnen zijn. Samen de dag beginnen, even samen ontbijten. En ik smeer zijn boterhammen voor school, terwijl hij al lang op een leeftijd is, dat hij dit zelf zou kunnen doen. Soms maak ik er regelrechte smulpakketjes van. Broodjes met sla en tomaten. En soms doe ik wel eens een briefje bij die boterhammen. Iets in de trend van ‘in folie verpakte moederliefde’. Ik vind het ook leuk om soms iets extra’s te doen, zijn favoriete maaltje te koken, of een klein cadeautje op zijn bord te leggen. Mijn taal van de liefde dus.
 
Over dit thema is een prachtig boekje geschreven ‘De vijf talen van de liefde’. De schrijver, Gary Chapman,  gaat in dit boekje uit van 5 verschillende talen van de liefde:
 
Positieve woorden: iedereen krijgt graag complimenten, iedereen krijgt graag waardering. Maar mensen die deze taal spreken, zijn daar extra gevoelig voor.
Tijd en aandacht: samen zijn, oprecht geïnteresseerd zijn in het verhaal van de ander, samen iets leuks doen. Iemand met deze liefdestaal bloeit er helemaal van op.
Cadeaus: spreekt denk ik voor zich ;-) en hoeven geen grote cadeaus te zijn. Gewoon een attentie, een teken dat je aan hem of haar denkt, is al voldoende.
Dienstbaarheid: ook helder, denk ik. Doe een klusje in huis of in de tuin, draag de boodschappen, een kleine geste is al genoeg, geen woorden meer nodig.
Lichamelijke aanraking: een knuffel, een zoen, een aai over het bolletje.
 
Spreken we dan maar één taal? Nee. Goed mogelijk dus dat jij jezelf, net als ik, herkent in meerdere mogelijkheden, maar…. We spreken altijd één taal het makkelijkst. Onze hoofdtaal. Het is ontzettend waardevol om de taal van de liefde van je partner, je kind, je klant, je cliënt of wie dan ook te herkennen. Als je weet in welke taal de ander spreekt, dan heb je de ingang tot zijn hart gevonden. Dan kun je makkelijker verbinding maken met de ander. En, zoals in mijn eerdere voorbeeld, als je begrijpt wat de ander nodig heeft om te merken dat je van hem/haar houdt, kun je daar rekening mee houden en dat kan je uiteindelijk veel stress in het contact besparen.
 
Maar hoe kun je die taal dan herkennen? Heel eenvoudig eigenlijk. Het werkt als een spiegel. Dat wat je zelf het liefste ontvangt, is ook precies wat je de ander vaak geeft. Goed kijken en luisteren naar de ander is dus het toverwoord. En och… is dat niet altijd het toverwoord?
 
Vanochtend vroeg hoor ik mijn zoon onder de douche stappen. Ik stap mijn bedje uit om zijn boterhammen te smeren. Eigenlijk had ik uit kunnen slapen. Als hij de keuken in komt, ziet hij zijn stapel gesmeerde boterhammen naast zijn flesje water voor de dag liggen. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. ‘Wat lief mam, dank je wel. Ik hou ook van jou. hier om te bewerken.

Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij begint mij adviezen te geven, dan doe jij niet wat ik vraag.

Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij begint mij te vertellen, waarom ik iets niet zo moet voelen, zoals ik het voel, dan neem je mijn gevoelens niet serieus.

Als ik je vraag naar mij te luisteren en je denkt dat jij iets moet doen om mijn problemen op te lossen, dan laat je mij in de steek, hoe vreemd dat ook moge lijken.

Misschien is dat de reden waarom voor sommige mensen bidden en mediteren werkt, omdat het universum niets zegt en geen adviezen geeft of probeert om de dingen voor je te regelen. Het universum luistert alleen en vertrouwt erop dat je er zelf wel uitkomt.

Dus alsjeblieft, luister alleen maar naar me en doe je best mij te verstaan. En als je wilt praten, wacht dan even en ik beloof je dat ik op mijn beurt naar jou zou luisteren.

vertaling uit "loving each other, Leo Buscaglia".
​