​Hoe doe je dat, kijken met andere ogen.
Je ogen kijken vaak vanuit jou overtuigingen. De wijze waarop je bent opgegroeid laten jou zien wat je wil zien.
Kan je deze kijk bijstellen, veranderen .
NATUURLIJK
Als je de bereidheid hebt om jouw waarheden bij te stellen.
Hoe fijn zal het zijn wanneer je minder oordelend / kritisch zou kunnen kijken. Dit vraagt lef en inzet van jou en niet zo zeer van de ander.
Het strijden wat wij doen lijkt zo belangrijk te zijn . Wanneer je strijd tegen onrecht of wanneer je voelt te moeten strijden voor een ander. Het kan je zoveel minder energie kosten wanneer je minder hoeft te strijden en je met andere ogen kan kijken naar wat er nu werkelijk speelt. Dat betekent wel dat je naar binnen moet durven gaan en op zoek durft te gaan naar je ware zelf. Je kan alleen jezelf veranderen . En wanneer je jezelf veranderd veranderd de wereld een stukje met je mee. Aan de hand van opstellingen hoop ik je inzicht te mogen geven samen met het wetende veld in de dynamiek die er speelt. Wanneer je na het lezen van het bovenstaande tekst zoiets hebt van ja maar of hij of zij moet ook mee veranderen geef je dan op. Want dan is deze avond zeker voor jou bedoeld..

Kosten van deze avond zijn € 15.00 inclusief een kopje koffie of thee.
Mocht je graag wat meer aandacht willen krijgen voor wat er bij jou allemaal speelt dat kan, breng dan je thema in en dan zal een groot deel van de avond aan jou besteed worden. Hier zitten dan wel wat extra kosten aan. nl € 65.00 en wil ik het graag van te voren weten.
Aanvang 19.30 uur zaal open om 19.00
de avond zal tot uiterlijk 22.30 duren.
Voor meer info bel 0640933485 on info@veelgoeds.com.

Tijdens mijn werk , viel mijn oog op een beeld en beeld wat ik vaker had gezien maar juist vandaag vertelde het mij  net even meer.
Het is een uit hout gesneden madonna beeld met een kind wat tegen haar aanstaat, het kind lijkt uit te reiken naar haar.
Iets in mijn systeem werd geraakt nog niet wetende wat maar ik voelde het overduidelijk. Mooie gesprekken volgde in de loop van de dag. En het zijn verhalen die mij raken.

Zelf heb ik flink wat jaren geleden een miskraam gehad. Het heeft mij heel veel verdriet gedaan en ik heb echt moeten rouwen. Dat was een vrij eenzaam proces kan ik jullie wel vertellen. Er leefde bij mij namelijk een enorme kinderwens die op dat moment niet in vervulling ging.  Natuurlijk sprak ik met mijn partner, familie vrienden en vriendinnen maar mijn verhaal leek voor hun een andere inhoud te hebben. Ze waren verdrietig, leefde een stukje met mij mee en gaven mij ook het gevoel dat het niet het einde van de wereld was, dat er nog voldoende kansen zouden zijn voor mijn kinderwens. En gelukkig hadden ze gelijk maar nog steeds kan ik het gevoel wat er toen was herinneren.
Maar let wel ik ben mijn verhaal blijven vertellen tegen een ieder die het maar wilde horen .Mijn jongens weten het dat er voor hun nog een kindje is geweest  een kindje wat het leven niet kon nemen..

Hoe anders was dat niet bij vele moeders .De vrouwen die moeder werden van kindjes die er niet mochten of konden zijn . Om welke reden dan ook. Deze zwangerschappen, miskramen en of abortussen zijn over het algemeen verzwegen..
n de ouderen zorg hoor ik soms schrijnende verhalen van vrouwen die soms meer dan 1 kindje moesten laten gaan. Meeste kinderen hebben zelfs geen naam gekregen.. Hoe helend kan het zijn dat deze gebeurtenissen erkent en geëerd worden

Voor al deze vrouwen die vaak dit verdriet en soms zelfs grote geheim met zich mee moesten dragen wil ik een diepe buiging maken wil hen allemaal met heel veel liefde en warmte omarmen, Maar meer nog wil ik juist vandaag  2 november allerzielen de kinderzieltje van licht voorzien 

Ik noem je naam Sam

Vertel het me en ik zal het vergeten.
Laat het me zien en ik zal het onthouden.
Laat het me ervaren en ik zal het me eigen maken

Als kind al sloot dit het beste bij mij aan. Geen idee hoe dat met jou gaat natuurlijk, maar
lang stil zitten en luisteren was niet echt mijn ding. Mijn gedachtes dwaalden af en ik verzon
daarbij mijn eigen waarheid. En kon soms echt niet voelen wat men nou werkelijk wilde
"onderwijzen".
Soms voelde het ook echt tegenstrijdig met de taal (lichaamstaal) die men sprak.
Laat het mij zien en ik zal het (beter) onthouden. Daar waar geschiedenis met plaatjes,
filmpjes en beelden werd ondersteund, bleef het veel beter hangen. Zo werkt dat dus.
Als ambulant begeleider op een basisschool werd het me allemaal nog duidelijker. Daar
begeleidde ik een kind met downsyndroom en gebruikte beeldtaal. Zo zocht ik bij ieder
woordje een plaatje en zo werd het woordje en het plaatje geïntegreerd
Toen het kind moest
leren schrijven, leken de aangeleerde woorden maar moeilijk omgezet te kunnen worden in
letters. Dit kind kon dus op den duur wel woordjes lezen maar niet schrijven. Totdat ik
overstapte om de letters te gaan voelen. Dit ging bijvoorbeeld met schuurpapier of soms
zelfs met het hele lijf nagebootst en waarachtig... het beklijfde.
Wanneer je volwassen bent geworden, kunnen deze spelregels nog steeds gelden.
Wanneer je niet lekker in je velletje zit en vrienden geven je welgemeend advies, kun je dat
advies dan oppakken?
Of volg je jouw eigen route of plan. Of hoor je het advies wel, maar kan je er nu nog niets
mee?
Voel je jezelf moe en lamlendig en zie je in een documentaire of in een filmpje een oplossing
schuil gaan voor jouw issue? Dan onthoud je het negen van de tien keer wel en geef jij op
jouw manier weer een liefdevol advies door of zegt tegen andere dat ze het zeker moeten
gaan kijken.
Maar er is nog een stapje wat je jezelf niet zou
moeten ontnemen. Namelijk de weg van het
ervaren. Zo las ik overal dat mediteren goed voor
een mens kan zijn. Ik hoorde het aan en
deed er vervolgens niets mee. Tot ik toch eens buiten mijn comfortzone ging en voelde wat
het me bracht. Dit zelfde geldt ook voor wandelen en lekker buiten zijn.
Dit in het doen gaan is een beetje mijn ding geworden.
Systemisch werken of wel opstellingen is voor mij de manier om zelf tot inzichten te komen
of een ander inzichten te geven.
Zo deed ik laatst mee aan een opstelling met onder andere paarden. Lekker in de
buitenlucht, dus een feestje dubbel op.
Een kat die een muisje naar mij toebracht, een paard wat lekker lag te rollen op de plek van
mijn waarheid. Omdat ik eerst als toeschouwer naar de beelden keek, kon ik er maar een
beetje bij. Maar toen ik werkelijk zelf in de opstelling ging staan, kon ik het mijzelf echt eigen
maken. De tranen rolden over mijn wangen en ik voelde in al mijn vezels wat ik heb te doen.
Een soort gelijke ervaring gun ik ook jou. Aankomende donderdag 7 november organiseer ik
een opstellingen avond in het Behoudenhuis, te
​
Oudkarspel
https://www.facebook.com/events/2587992877960829/
of kijk eens op mijn website

Al heel jong had ik de wens om kinderen op te voeden. Dacht ook heel jong al aan pleegkinderen en  adoptie. Natuurlijk in de wetenschap dat het heel leuk zou zijn en dat ik het zeker weten beter zou doen dan mijn ouders. Niet dat zij het niet goed hebben gedaan, nee dat zeker niet. Ik wilde er graag nog wat meer aan toevoegen.

De kinderwens liet lange tijd op zich wachten. Zo was ik geen achttien maar zevenendertig dat ik voor het eerst zwanger werd. Als kind zijnde vond ik het soms lastig dat mijn ouders wat ouder waren dan de ouders van de vrienden en vriendinnen en nou zou ik zelf ook een oudere ouder zijn die op geheel eigen wijze haar kinderen op zou gaan voeden. De leeftijd speelt hierin best een belangrijke rol denk ik achteraf. Met zelf al behoorlijk wat bagage in mijn rugzak keek ik soms heel anders naar de dingen dan de wat jongere ouders..

Zo probeerde ik mijn kinderen met liefde , aandacht en vertrouwen wat ruimte te geven om hun eigen grenzen op te zoeken.  Het leek me te lukken ook in de tijd dat ik er alleen voor kwam te staan. En natuurlijk moet ik ook eerlijk toe geven dat de twijfels zo nu en dan de overhand namen. Zeker wanneer ik zag dat één van de vriendinnen met zelf vier kinderen alles altijd tot in de puntjes geregeld had. Mooie kleertjes, gepoetste schoentjes, haren die zeker om de zes weken geknipt werden. Waar altijd haar kinderen met gemak hun veters strikte en iedereen altijd netjes aan keken bij het handje schudden. Daar leek ik wat steekjes te laten vallen.

Daar waar mijn jongste tijdens het sporten vooral genoot van het samen zijn en de wedstrijd niet zag als een wedstrijd maar meer als een spel. Kreeg ik nog wel eens te horen dat hij wel wat fanatieker kon zijn en dat ik hem daar maar eens over moest aan spreken. En in dat soort gevallen ontstond er dan wel weer eens de twijfel. Dit zelfde geld ook voor school en opleidingen. Zelf was ik niet zo'n studie bol, liever gezegd een flierefluiter. Ik liep als puber werkelijk de kantjes er vanaf. Ik had mijzelf beloofd onze kinderen hier meer in uit te dagen. Zeker nu ik inmiddels de overtuiging heb dat ik het allemaal best kan, als ik het maar wil en het mijn interesse maar heeft. Soms nam ik het mijn ouders wel eens kwalijk dat zij mij niet meer grenzen gaven en wanneer zij mij misschien meer hadden uitgedaagd ik misschien wel beter terecht had gekomen. 

Dit is natuurlijk een wonderlijke overtuiging, iets in mij zegt dus over mijzelf dat ik meer en beter kan, dat ik onder de maat presteer. Door dat ik dat over mijzelf zo denk spiegel ik dat ook zo nu en dan op mijn jongens. Dat doen ouders namelijk en kinderen lijken dat haar fijn op te pakken. Zo zegt de één soms "als ik op jou moet wachten gebeurt er niets ". En de ander lijkt echt op de onder presterende puber van toen. Lijkt niet in zich zelf te geloven en loopt net als mij de kantjes er van af. Maar is het waar wat ik zie.

Of zie ik dat nou verkeerd. Kon ik in mijn puber tijd ook niet presteren en speelde ik het spel niet voor de knikkers omdat ik samenspel en vriendschappen veelal belangrijker vond. Al met al ben ik er nog steeds niet helemaal uit en zie ik in mijn kinderen mijn gevecht soms zo terug.

En dan zijn er soms dagen die het opeens allemaal weer goed maken.  Omdat  de één verteld dat hij op school door een leerkracht werd aan gesproken omdat hij een keer naar wapens op het internet keek ( wapens voor air soft games) en de onderwijzers daar ongerust over waren. Als of ik een vlieg kwaad zou kunnen doen was hierop zijn antwoord. En de ander als de eigenaar van de stichting Queer events een hele midden pagina van een krant bestrijkt en dat hij in het kranten artikel vermeld dat zijn moeder hem vrij laat in zijn keuzes. Dan opeens ben ik weer trots als een pauw op mijzelf en kan ik zeggen dat ik het goed doe. zonder enige twijfel

Dus ik zeg tegen mijzelf het is oké.
Ik bied ze een veilig thuis basis waar vertrouwen zegen viert.
​En waar mijn kinderen kunnen groeien en bloeien.

 

.

​De afgelopen weken had ik de ene na de andere uitdaging. Trainingsdagen ‘opvoedopstellingen’, trainingsdagen bij een nieuwe werkgever, nieuwe mensen, telkens weer mezelf voorstellen. Telkens opnieuw weer de drempel van het onbekende overstappen. Uiteraard ben ik elke keer uiterlijk zelfverzekerd die drempels overgestapt, maar van binnen was er wel iets meer nodig om ook werkelijk die drempels over te stappen. Telkens opnieuw weer plek innemen in een mij onbekende groep mensen. Bij wie kan ik aansluiten, waar ben ik welkom?

Eerst maar onopvallend een kopje thee halen. Aanwezig zijn zonder op te vallen… Ook al ken ik ook de tegenovergestelde versie als mijn broekzak: ‘goed opvallen, zonder er te zijn’. En ondertussen de mensen om mij heen nauwkeurig scannen. Het gevoel door niemand gezien te worden, bekroop me even. Ik voelde me weer even klein. Zo ging dat vroeger ook. Wisselen van school. Midden in het schooljaar. Groepjes in de klas die zich al lang gevormd hadden. En ik hoorde nergens bij. Was de vreemde eend in de bijt en moest mijn plekje zien te veroveren. Nergens bij horen en je buitengesloten voelen is geen plezierig gevoel. Mijn gedachten gingen heel even terug naar die tijd. Wat moest ik toen doen en vooral ook laten om erbij te horen? Wat moest ik doen om een plek te verdienen?

Met mijn kopje thee bekijk ik de boeken die uitgestald op een tafel liggen. Bijna allemaal heb ik ze gelezen en in mijn eigen boekenkast staan. Boekenwurm… einzelgänger… gaat even het oordeel door me heen. En dan komen er andere deelnemers naast me staan. We stellen ons aan elkaar voor en raken in gesprek. Ineens krijg ik een plek in de groep. Een ander stemmetje ratelt door mijn hoofd: Ik hoef geen plek te verdienen, ik hoef me niet mooier of leuker voor te doen dan ik ben. En dan eindelijk kan ik van binnen ook over de drempel stappen en kan aanwezig zijn.

Tja… wat een klus is dat telkens weer. Je plek vinden en innemen op een feestje, in een nieuwe lesgroep, tijdens een overleg, nieuwe baan. Telkens opnieuw weer dat wikken en wegen. Wat wel, wat niet, ben ik wel welkom. Bang om er niet bij te horen, bang om iets fout te doen of fout te zeggen. En wat ben ik er een kei in om zogenaamd zelfverzekerd ergens binnen te stappen. Ik wilde altijd zo graag zijn zoals ‘al die anderen’ die zonder problemen hun plek innamen. Maar is dat voor al die anderen wel zo? Neem jij wel zo zelfverzekerd je plek in of herken jij jezelf misschien wel een beetje in wat ik schrijf?

Kinderen en jongeren hebben bijna continue met deze thema’s te maken. In je jonge jaren wissel je een aantal maal van school. Vaak komen daar ook nog een BSO en sport- en/of hobbyclubs bij. Hoe maak je vriendjes, hoe vind je aansluiting bij een groep, hoe moet je er uit zien, hoe je gedragen, welke muziek is wel goed, welke niet? Vaak moet je al op jonge leeftijd school- en loopbaankeuzes maken, terwijl je nog geen idee hebt van wat je zou willen doen. En wat nu als dat allemaal niet zo makkelijk lukt? Wat als je kind gepest wordt, niet makkelijk aansluiting kan vinden, een leer- of gedragsstoornis heeft, vaker heeft moeten verhuizen, omdat ouders van werkplek veranderden? Wat als ouders gaan scheiden, nieuwe relaties krijgen en je ook daar weer je ‘plekje’ moet vinden?

Mij heeft het veel inzicht gebracht om me bezig te houden met mijn persoonlijke ontwikkeling. Het heeft me geleerd situaties en gevoelens in mezelf te herkennen en heeft me geleerd hier anders mee om te gaan, zodat ik steeds een beetje beter en sneller, snap waar de gevoelens vandaan komen en van daaruit kan ik dan weer makkelijker bij mezelf blijven. Vooral systemisch werk heeft mij veel inzicht gegeven.

Bij systemisch werken gaat het vaak en veel over ‘plek’. Vanaf de geboorte heb je een plek die vast staat. Je bent een kind van je ouders en je bent de 1e, 2e. 3e enz. in de kinderrij. Bij veel mensen(kinderen) is er verwarring omtrent deze plek. De oorzaken kunnen legio zijn. Gescheiden ouders, (emotioneel) afwezige ouders, ziekte of dood in het gezin of de familie en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het werkelijk gaan staan op de juiste plek was voor mij essentieel. Het besef dat ik er niet voor hoefde te werken, mijn plek niet hoefde te verdienen, gaf rust. Het vinden en innemen van mijn plek. Mijn eigen plek. Niet meer afhankelijk van de mening van wie dan ook.
Vinden ze me leuk? Fijn. Vinden ze me niet leuk? Ook goed.

Hoe is dit voor jou?
Hoe doe jij dat?
Moet je je plek krijgen of veroveren?
Neem jij je plek in?
Heb jij je plek al ingenomen?


​Yvonne Wortman

Vroeger toen ik alles nog anders deed. Was het toen beter?
Verre van! Ik overleefde in de wereld en maakte daarbij gebruik van wat ik als kind geleerd had. En
voor mij betekende dat, dat ik geen vertrouwen had in de wereld, geen vertrouwen had in andere
mensen om mij heen en bovenal... eigenlijk... geen vertrouwen meer had in mijzelf. Al in mijn jongste
jaren was ik mijzelf volledig kwijt gesukkeld. Ik had geleerd dat je alles in het leven alleen moet doen,
dat je niet op een ander terug kunt vallen, dat je je problemen zelf oplost en dat je vooral moet
vechten om te overleven.
Alles wat er gezegd werd of geschreven was, had op de één of andere manier wel betrekking op mij.
Als iemand iets vertelde over wat hem/of haar gebeurd was, trok ik daar onmiddellijk conclusies uit
voor mezelf. Ik had geleerd goed te luisteren, goed te kijken en vooral te zwijgen en alles van binnen
te herkauwen. Dus als iemand anders vertelde wat een ander hem of haar ‘aangedaan’ had, was mijn
conclusie niet: oh... wat vervelend voor je, maar was mijn conclusie: dat moet ik dus vooral niet met
deze persoon doen. Als iemand anders uitgemaakt werd voor trut, voelde ik me meteen
aangesproken. Ik voelde me onmiddellijk die trut. En toegegeven, soms gedraag ik mij ook als een
trut, maar dat betekent zeker niet dat ik dat dan ook ben.
Inmiddels weet ik dat ik alles alleen maar vanuit liefde doe of als ik heel vervelend doe, dat ik op mijn
manier om liefde vraag. Ook al kan het zijn dat een ander dat wat ik doe niet als liefde ervaart.
Inmiddels weet ik, dat ook een ander alles alleen maar vanuit liefde doet, zelfs al moet je soms goed
kijken om die liefde of die vraag om liefde ook te zien.
Een tijdje terug werd ik onderweg naar huis enorm geraakt door een liedje van Tom Walker: I will
leave the light on. Omdat ik gezongen teksten vaak niet zo goed kan verstaan, maakt niet uit in welke
taal, ging ik thuis het nummer nog eens opzoeken met de songtekst erbij. Meteen begreep ik waarom
het mij zo geraakt had. Ooit, toen ik zelf voor het eerst een coachtraject in ging, kreeg ik te horen dat
ik altijd contact mocht zoeken als er iets was. Ik moest vooral laten weten wat er in me om ging na
een coachafspraak en moest het coachtraject vooral zien als een veilige plek, waar ik alles in alle
veiligheid kon uitproberen. Van enorme boosheid tot enorm verdriet. Het maakte niet uit wat, alles
en elke emotie, was welkom. Zij liet een lichtje voor me branden.
If you look into the distance, there's a house upon the hill
Guiding like a lighthouse to a place where you'll be
Safe to feel at grace 'cause we've all made mistakes
If you've lost your way
I will leave the light on
En ook al maakte ik er in het begin van het traject zelden tot nooit gebruik van - oude patronen
kunnen nog al hardnekkig zijn - deze woorden waren misschien wel de belangrijkste woorden die ooit
tegen mij gezegd zijn. Gaandeweg her-ontdekte ik een oude vriend: schrijven. En ik begon steeds
meer alles op te schrijven wat me dwars zat, wat ik dacht gehoord te hebben. Als ik in de nacht
zwetend wakker werd, omdat ik naar gedroomd had over iets wat gebeurd was en mijn brein het
groter gemaakt had dan het in werkelijkheid was, dan schreef ik zelfs dat op. Gaandeweg leerde ik dat
mijn brein niet alleen maar mijn beste vriend was, maar heel vaak juist mijn grootste vijand. Het brein
heeft er namelijk een handje van, vanuit oude ervaringen, alvast vooruit te denken en vooral dingen
groter te maken dan ze zijn. Gaandeweg leerde ik mezelf steeds vaker de vraag te stellen: is het waar
wat je denkt te horen/zien? En steeds vaker kwam ik tot de ontdekking dat wat mijn brein allemaal
bedacht had, helemaal niet klopte.
​
Al schrijvende kom ik vaak tot inzichten die ik voor die tijd niet had. Als ik opschrijf wat mijn brein
allemaal aan het bedenken is, wordt vaak vanzelf duidelijk waar het over gaat. Door de tekst na het
schrijven nog eens na te lezen, of als ik er de moed voor heb, door de tekst aan iemand anders te
versturen, krijg ik ineens meer ruimte. Door mijn woorden te delen, geef ik er ook meteen lucht aan.
Misschien heb jij wel iets waar je meer zicht op wilt? Schrijf er dan eens een paar minuten over. Zet
gewoon je pen op papier of kruip achter je toetsenbord en schrijf op wat er in je opkomt. Lees het
daarna terug. En als je wilt, deel het dan met mij.
Ik laat een lichtje voor je branden.
​https://www.veelgoeds.com/contact.html

Je kent het vast wel: een drukke agenda, een druk hoofd. Ik tenminste wel. Mijn hoofd is bij tijd en wijle zo druk, dat ik soms gewoon vergeet ook even naar mezelf te luisteren. En dat, terwijl ik juist weet hoe belangrijk het voor mij is om even de tijd te nemen en gewoon te luisteren.
 
Vaak hebben we zelf niet door hoe druk we zijn. We draven maar door en als we dan al een moment tijd hebben om even stil te zijn en bij onszelf te zijn, dan gaat onze aandacht vaak automatisch nog even naar onze telefoon. Vooral dan als dat ding de hele tijd allerlei geluidjes van zich geeft. Vroeger, toen alles nog beter was ;-), hadden we geen internet, geen mobiele telefoons, geen game computers, geen Facebook, Twitter, Instagram enz. We prijsden ons gelukkig met een tv waar we maximaal 6 zenders op konden bekijken, waarvan er 2 Nederlands waren, dus de rest viel al snel af. En als je geen tv had, dan keek je af en toe tv bij de buren. Ik heb het dan over de tijd van mijn jeugd. Buitenspelen en geen mobiel bij je hebben. Op tijd thuis komen, was dan, als de lantaarnpalen aangingen. En soms was je dan nog zo verdiept in je spel, dat je niet doorhad dat de lantaarnpalen al aan stonden. Tja… dan zwaaide er thuis even wat.
 
Onze tijd is snel. Veel te snel. Zo snel, dat we nauwelijks nog toekomen aan dat waarvan ik weet dat het juist zo belangrijk is. Tenminste voor mij. Even een adempauze, even luisteren naar mezelf, even om me heen kijken en alles op me in laten werken. Genieten van wat er is, soms even missen wat er niet is en vaak ook genieten van wat er niet is. De telefoon bewust even op ‘niet storen’ en gewoon zijn.
 
Het brengt me terug naar mijn eerste coachmomenten. Niet de momenten waarop ik een ander aan het coachen was, maar de momenten waarop ik voor het eerst zelf in coaching was. Als we iets bespraken wat dichtbij kwam, wat mij raakte, dan stokte vaak mijn adem. En het niet goed ademhalen, maakte dan dat ik niet goed bij mijn gevoel kon komen. Het maakte dat ik niet dicht bij mezelf bleef, maar juist uit verbinding ging. Mijn adem stokte. Ik haalde dus wel adem, maar ademde niet uit, met als gevolg dat ik emoties in mijn lijf vastzette.
 
Het lijkt onhandig, dat niet goed ademhalen, maar dat is het niet persé altijd. Het is een uiterst effectieve manier om weg te blijven bij dat wat je niet wilt voelen.  En als iets heel spannend is, uiterst pijnlijk of de situatie heel bedreigend of gevaarlijk is, is het een hele effectieve manier van overleven die terugvoert naar één van onze oerinstincten. Het stamt nog uit de tijd dat wij als mensen ons kwetsbaar wisten in een gevaarlijke wereld. Want wat doe je als je een tijger ziet en je weet dat wegrennen zinloos is? Je verstopt je en bent muisstil. Nu zullen wij in Nederland niet snel tijgers tegen komen, maar je kunt je in de plaats van een tijger vast wel andere bedreigingen voorstellen. Handig dus en tegelijkertijd ook niet zo handig, want door allerlei dingen die wij in ons leven meemaken, leren we o.a. dit mechanisme tot in de puntjes beheersen. Wat de meeste mensen zich niet realiseren, is dat het nodig is om al die dingen die we meemaken ook weer te doorleven. De dingen een plekje te geven. Even op adem komen, zeg maar.
 
Mijn devies dus aan een ieder die zich hierin kan herkennen: de volgende keer dat je even wat tijd over hebt, kijk dan eens niet op je telefoon, maar haal een aantal keren diep adem. En vergeet vooral niet ook elke keer weer echt uit te ademen. En terwijl je dat doet, focus je dan op je ademhaling. Word je bewust van de lucht die je inademt en weer uitademt. Probeer zover als mogelijk in je buik adem te halen, daar waar je de meeste ruimte hebt. Voel hoe je buik uitzet en weer vlakker wordt.
 
Een helpende oefening om daarbij te doen is de ‘mudra’ van ontvankelijkheid.
 
1.Je legt je handpalmen plat tegen elkaar.
2.Je spreidt nu je vingers terwijl je inademt.
3.Je opent de handpalmen terwijl je uitademt.
 
Kinderlijk eenvoudig dus en je hoeft er geen uren voor te gaan zitten.
Je opent je voor de kracht en de mogelijkheden die je niet kunt voorzien noch kennen. Je ontvangt wat er is. Je houdt even op met denken, doen en regelen. Je houdt in en stelt je open. Je merkt vanzelf dat er ruimte komt in jezelf en dat alles rustig wordt.
 
Ik wens een ieder Veelgoeds en dat we nog lang mogen blijven ademen!