Veelgoeds
  • Home
  • Organisatie Opstellingen
    • Loopbaan traject
    • Familie opstellingen
  • Persoonlijk proceswerk
  • Veelgoeds in massage en begeleiding
  • samengestelde gezinnen
  • Over ons
  • Agenda
  • Blog
    • Nieuwsbrief
  • Contact
  • Veelgoeds op Lorelei

welkom bijzonder mens

Opgeven vraagt ook moed

5/30/2022

0 Reacties

 
Foto

Een meneer op leeftijd kijkt mij met grote ogen aan. Zijn ogen lijken angstig en schieten heen en weer, ze worden zelf wat vochtig. Ik vraag hem wat er is. Hij lijkt het niet te kunnen verwoorden hij schudt met zijn hoofd, zijn kin bibbert, hij houdt zijn lippen strak op elkaar. Iets in mij vertelt mij dat ik even de tijd moet nemen en niet moet weg gaan terwijl het juist zo druk is op de werkvloer. personeelstekort en hoge werkdruk eisen hun tol. Ik overweeg en besluit te blijven. Ik pak de heer zijn hand, hij trekt zijn hand terug. Ik zoek bij mijzelf wat ik zou kunnen inzetten voor deze meneer. Normaal ben ik de gene van de aanrakingen een hand, een arm om iemand heen, een aai over de rug, hier lijkt het niet te werken. Liefdevol aanwezig zijn, gewoon even niks, even weg kijken van wat er speelt. Buiten zie ik de boom toppen wuiven in de wind en zie een vogel zweven op thermiek.
Meneer zijn ogen gaan ook die kant op en ik voel dat de rust wat lijkt te komen. Ik voel terwijl ik meneer niet aanraak dat de spanning een beetje zijn lijf verlaat. Toch wacht ik nog even met mijn vraag. Bewust adem ik uit en ook deze beweging wordt gevolgd. meneer ademt ook uit en het lijkt nog meer van zijn spanning mee te nemen. Dan zegt hij zachtjes dankjewel..
Ik besluit mijn vraag opnieuw te stellen.
Meneer zegt dat hij altijd hard heeft gewerkt en alles van zichzelf heeft gevraagd. Akkers heeft hij omgeploegd en het harde werken heeft zijn tol geëist. zijn lijf wil niet meer en doet niet meer wat hij zou willen. In zijn gezicht lees ik een momentje van een trotse stoere man wat over gaat in onmacht en pijn. Onmacht om wat hij niet meer kan. Tja, antwoord ik dat is wat het leven soms van ons vraagt. Meneer schud nee, dat is het niet hij vertelt dat hij zich er wel bij neer te willen leggen maar vele collega's denken daar anders over.
Ze willen dat hij zichzelf tot het uiterste geeft zodat hij zijn mobiliteit behoud. Soms moet hij sneller of verheffen ze zelfs hun stem tegen hem. Het maakt hem nog verdrietiger dan dat hij al is. Het maakt hem soms zelfs angstig waardoor hij verstijft en uit onmacht gaat vloeken. Ik luister nog steeds. Er gaat veel door mijn hoofd. het liefst gun ik deze man de rust en de tijd en de vertraging van mijn collega's die deze meneer zo nodig heeft. Hij wil namelijk wel maar soms gaat het niet meer en gaat alles op slot. 
Mijn keuzes en advies liggen voor mij klip en klaar maar dan de rest van het team. Zij hebben geleerd dat mobiliseren zo belangrijk is. Daarin kan ik mijzelf ook soms heel goed vinden maar in mij zit ook een soort waarheid, met opgeven is niks mis. Het opgeven is, kijken naar je grenzen, ze herkennen en aangeven. Afbakenen  heet dat ook wel met een mooi woord. Tegenover mijn overtuiging staat soms de overtuiging van een ander die kijkt naar alles wat er nog mogelijk is, er uit halen wat mogelijk is, Deze collega's zijn ook vaak wat harder voor zichzelf. hebben geleerd dat met hard werken de top te bereiken is. En bovendien tijdens de opleiding hebben ze niets anders vernomen dat alles wat een cliënt zelf kan moet je instant houden.
In mijn ogen is deze meneer tot het gaatje geweest en verdient hij een stukje rust, gemak en ook een stukje opgeven zeker na een lang leven. Meneer wat heeft u nodig van mij en mijn collega's.  Hij blaast een lang ingehouden adem uit. 
Hij kijkt mij aan zijn ogen zijn nu zachter er staan tranen in. Hij zegt, het vertrouwen in mijn lijf is weg, ik wil wel maar kan soms niet meer. Kan je dat ook aan je collega's vertellen .vraagt hij dan en wil je ook vertellen dat ik niet boos ben maar dat het me soms zo zwaar valt wanneer ze mij aansporen om dingen toch te doen.

I
.

0 Reacties

May 25th, 2022

5/25/2022

0 Reacties

 
Foto
Zoveel, schrijf ik, omdat ik inmiddels niet meer weet hoeveel jaar geleden het is dat ik voor het eerst naar Lorelei ging. Alsof tijd inmiddels iets is wat niet meer bij mij hoort, terwijl je ‘vroeger’ de klok op mij gelijk kon zetten. Er is machtig veel veranderd sinds ik voor het eerst, heel erg onzeker, mijn eerste stapjes deed in de wereld van vrouw zijn. Ik kan het nog steeds een beetje voelen. Die onzekerheid van toen. Opgelaten liep ik tussen de vrouwen door, die zingend en klappend een warm welkom brachten voor de deelneemsters, op weg naar het ceremonieveld. De aftrap van wat komen zou, door een wapperend doek rechtstreeks de baarmoeder in. De baarmoeder, een plek die voor mij verbonden was met pijn, verdriet en vooral schaamte. Vrouw zijn, had ik mijzelf heel veel jaren wijsgemaakt, stond gelijk aan zwak zijn. Mijn kwetsbare vrouwelijkheid was wel het laatste wat ik van mijzelf wilde laten zien.
 
En toch stond ik daar. Wel aan de rand van het veld, want in de schaduw zou het zoveel prettiger zijn. In het midden van het veld, tussen al die andere vrouwen, zou ik immers in de volle zon staan en het was al zo’n warme dag. Waar ik toen aan voorbij ging, omdat ik het simpelweg toen nog niet kon zien, was de symboliek van de plek die ik gekozen had. Aan de rand van het veld, want ik wist nog helemaal niet of ik hier wel bij durfde horen. Bij die lachende, zingende, dansende vrouwen in hun mooiste rokken, jurken en stralende zelf. Het voelde voor mij veiliger in de schaduw, handen diep in mijn broekzakken gestoken, zodat ik naast iets koeler, ook vooral niet zichtbaar zou zijn, want wie zat er nou op mij te wachten? Ik, lelijk eendje, hoorde hier toch helemaal niet bij?
 
In de jaren die achter mij lagen had ik vooral geprobeerd te voldoen aan het plaatje van wat ik dacht dat er van mij verwacht werd. Eigenlijk had ik helemaal geen plaatje over of van mezelf gehad tot die tijd. Ik had vooral geleerd dat ik mijn mannetje moest staan als alleenstaande moeder in een wereld die voor mij nooit passend voelde. In de schaduw werkte ik hard zodat de mannen in de wereld om mij heen in het zonnetje konden staan. Wat ik zelf misschien wilde, mijn eigen ideeën, plannen, dromen, ambities of wat dan ook, dat deed er al heel lang niet meer zo toe. Het leven was hard, er moest hard gewerkt worden om brood op de plank te toveren, de woning te betalen en mijn kind alles te bieden wat ik zelf in mijn leven niet gekend had. Ik leefde voortdurend vanuit een gevoel van niet voldoende zijn, vanuit schuld en schaamte om die vrouw die er ergens diep van binnen in mij verstopt zat en vooral niet gezien mocht worden.
 
Heel veel workshops heb ik tijdens dat eerste festival niet gedaan. Maar minder is soms meer en in mijn geval was dat ook echt zo. De workshop van Paulien Hartog waarbij ik mijn mannelijk en vrouwelijk deel op mocht stellen, zette onwijs veel in beweging en tekent het moment waarop mijn vrouwelijk deel eindelijk ook eens heel even in het licht mocht staan. Voor het eerst kon ik de vrouw die overduidelijk in mij aanwezig was, zien en voelen en begrijpen waarom ik dat mannelijke deel zo hard nodig had gehad. Op de laatste dag van het festival had ik zelfs het gevoel dat ik continue door een liefdevol en zacht licht omringd werd. En sindsdien is ze nooit meer weggegaan. Die vrouw. Het heeft mijn leven zoals het toen was volledig overhoop getrokken. Ik heb heus nog wel geprobeerd om mijn oude, vertrouwde rol weer op te pakken. Maar zij, die vrouw in mij, was niet meer van plan om zich aan de regels te houden en zich te verschuilen. Zij had geproefd aan hoe het was om in dat licht te staan. Zij had laten zien hoe krachtig kwetsbaarheid is en hoe mooi en sterk vrouw zijn kon zijn. Ik was simpelweg niet meer dezelfde Yvonne Wortman van voor het festival.
 
Sindsdien is er ontzettend veel veranderd. De wereld die ik ooit de mijne noemde, is niet meer mijn wereld. Ik kan het niet meer. ‘Mijn mannetje staan’. Het hoort niet meer bij mij en telkens als ik het toch nog een keertje probeer, word ik door mijn lijf rigoureus teruggefloten.
 
In de afgelopen jaren heb ik verschillende rollen op Lorelei vervuld. Allemaal rollen die ik als even belangrijk zie en die nodig geweest zijn voor mijn ontwikkeling. Eerst was ik de deelneemster die in korte tijd deelgenoot werd, daarna ging ik met Paulien mee als medewerkster, terwijl ik ondertussen ook nog steeds die deelneemster bleef, want zo gaat dat op Lorelei. Daarna ben ik als vrijwilligster meegegaan en dit jaar ga ik opnieuw als medewerkster naar Lorelei. Alleen nu niet meer onder de vleugels van Paulien. Want dit jaar kom ik terug als medewerkster om dat aan te bieden waar ik goed in ben. Lichaamsgericht werken in combinatie met dat o zo belangrijke luisterende oor. Massages geven die al lang niet meer vanuit die mannelijke energie gestuurd worden, maar juist getekend worden door de vrouwelijke, helende energie die mij inmiddels zo eigen geworden is. En al dat, gewoon in het licht en misschien wel midden op het veld.
 
Je vindt ons, Paulien en mij, op het healingveld. ik als holistisch energetisch masseur, energy EFT’er, coach en luisterend oor voor een ieder die daar zin of behoefte aan heeft. Wat Paulien gaat doen, gaat zij zelf nog wel vertellen in een volgend bericht.
 
Nieuwsgierig geworden? Meer weten? Neem dan alvast een kijkje op www.veelgoeds.com of www.loreleifestival.nl
​

0 Reacties

Uitsluiten ????

12/2/2021

0 Reacties

 
Foto
 

​Soms denk ik dat ik dit leven of de wereld niet meer begrijp.
Heel wat jaren terug, de tijd dat ik op de basisschool zat, voelde ik mij vaak een buiten beentje.
Daar ik linkshandig was en daardoor niet met die fel begeerde vulpen mocht en kon schrijven, omdat je hand dan vlekken zou maken op papier   De meisjes in de klas lakschoentjes droegen en ik Donald Duck schoenen met spekzolen droeg omdat die beter waren voor je voeten.  Ik was ook dat meisje wat vaak op de gang stond omdat ik het niet zo makkelijk vond om lang stil te zitten of omdat ik de "verkeerde" vragen stelde. Die momenten op de gang voelde ik mij door god en iedereen verlaten. Was ik bang dat de directeur op de gang zou verschijnen en ik er nog meer van langs zou krijgen terwijl ik geen idee had wat ik fout had gedaan. Op het voortgezet onderwijs wat het niet veel anders. Ik hoef niemand uit te leggen wat het met een kind doet wanneer je jezelf buitengesloten voelt. Je maakt of een terugtrekkende beweging of je maakt je groter dan groot.
Inmiddels is het op heel veel scholen zo dat je niet meer buiten op de gang gezet mag worden. 

En ook in de gezondheidzorg gelden momenteel andere regels. Mag je iemand niet meer separeren of vrijheid beperkende maatregelen opleggen. Dat was toen ik in de zorg begon te werken  een heel ander verhaal. Wanneer een cliënt toentertijd gesepareerd werd voelde ik mijn eigen pijn en probeerde alles in werk te stellen om de separatie maar zo kort mogelijk te laten zijn.
Momenteel bestaan er gelukkig allemaal regels die dit uitsluiten haast onmogelijk maken. Daar zijn wetten en regels voor gemaakt. Nu moet je allerlei formulieren invullen en handtekeningen verzamelen om een cliënt zijn of haar vrijheid te beperken.

Ik snap nu ook dat wanneer mensen onbegrepen gedrag laten zien dit mij vaak zo aangrijpt. En ik kan echt de pijn weer opnieuw voelen wanneer deze mensen medicatie krijgen aangereikt om dit gedrag te beperken. Ook dit voelt voor mij dikwijls als separatie. Zoals je inmiddels wel kunt lezen gaat het over mijn pijn. En met mijn inzicht op mijn pijn probeer ik anderen daar voor te behoeden.
En gelukkig ben ik daar niet alleen in. Vele zorgmedewerkers ,wetenschappers en politici zijn mij voorgegaan.  Zij hebben samen beleid gemaakt en bedacht hoe het ook anders kan.

En door mijn opleiding systemisch werken weet ik als geen ander dat uitsluiten niet werkt. Door uitsluiten ontstaan er allerlei dynamieken die niet wenselijk zijn. En deze dynamieken kunnen juist weer zorgen voor onbegrepen gedrag. Wat voor mij de oplossing zou kunnen zijn er opnieuw weer met liefde naar kijken en alles te omarmen wat er is.

Hoe mooi zou de wereld er weer uit kunnen zien als we dat met ze allen zouden kunnen ook tijdens deze pandemie.

​https://www.youtube.com/watch?v=3GmKdeBKpnk



0 Reacties

Kijken met andere ogen

8/27/2020

0 Reacties

 

Het zwarte schaap, het buitenbeentje of de plaag  van de familie... Ben jij er eentje? Je bent de droom van al jouw voorouders!  De zwarte schapen van een familie zijn eigenlijk bevrijders van hun stamboom. Familieleden die zich niet aanpassen aan familieregels of tradities, degenen die voortdurend proberen om overtuigingen te revolutioneren. Degenen die wegen kiezen die in strijd zijn met de platgetreden paden van familielijnen, degenen die worden bekritiseerd, beoordeeld en zelfs afgewezen. Deze worden geroepen om het gezin te bevrijden van repetitieve patronen die hele generaties frustreren. Deze zogenaamde “”zwarte schapen” degenen die niet passen, degenen die huilen van rebellie, repareren, ontgiften en creëren nieuwe bloeiende takken in hun stamboom. Talloze onwerkelijke verlangens, gebroken dromen of gefrustreerde talenten van onze voorouders manifesteren zich door deze opstand. Voor inertie zal de stamboom er alles aan doen om het neutrale en giftige verloop van de stam te behouden, wat de taak van de rebel moeilijk en tegenstrijdig zal maken. Stop met twijfelen en zorg voor je zeldzaamheid ′ als de kostbaarste bloem in je boom ’. Jij bent de droom van al je voorouders. 
(Bert Hellinger)

Hoe doe je dat, kijken met andere ogen.

Je ogen kijken vaak vanuit jou overtuigingen. De wijze waarop je bent opgegroeid laten jou zien wat je wil zien.
Kan je deze kijk bijstellen, veranderen .NATUURLIJK
Als je de bereidheid hebt om jouw waarheden bij te stellen.
Hoe fijn zal het zijn wanneer je minder oordelend / kritisch zou kunnen kijken. Dit vraagt lef en inzet van jou en niet zo zeer van de ander.
Het strijden wat wij doen lijkt zo belangrijk te zijn . Wanneer je strijd tegen onrecht of wanneer je voelt te moeten strijden voor een ander. Het kan je zoveel minder energie kosten wanneer je minder hoeft te strijden en je met andere ogen kan kijken naar wat er nu werkelijk speelt. Dat betekent wel dat je naar binnen moet durven gaan en op zoek durft te gaan naar je ware zelf. Je kan alleen jezelf veranderen . En wanneer je jezelf veranderd veranderd de wereld een stukje met je mee. Aan de hand van opstellingen hoop ik je inzicht te mogen geven samen met het wetende veld in de dynamiek die er speelt. Wanneer je na het lezen van het bovenstaande tekst zoiets hebt van ja maar of hij of zij moet ook mee veranderen geef je dan op. Want dan is deze avond zeker voor jou bedoeld..

Kosten van deze avond zijn € 15.00 inclusief een kopje koffie of thee.
Mocht je graag wat meer aandacht willen krijgen voor wat er bij jou allemaal speelt dat kan, breng dan je thema in en dan zal een groot deel van de avond aan jou besteed worden. Hier zitten dan wel wat extra kosten aan. nl € 65.00 en wil ik het graag van te voren weten.
Aanvang 19.30 uur zaal open om 19.00
de avond zal tot uiterlijk 22.30 duren.
Voor meer info bel 0640933485 on info@veelgoeds.com.

Foto
0 Reacties

UBUNTU

1/28/2020

0 Reacties

 
Foto
Bisschop Desmond Tutu zegt: “Iemand met ubuntu staat open voor anderen, wijdt zich aan anderen, voelt zich niet bedreigd door het kunnen van anderen omdat hij genoeg zelfvertrouwen put uit de wetenschap dat hij onderdeel is van een groter geheel. Alleen samen kunnen we ooit menselijk zijn. Samen is de enige manier waarop we vrij kunnen zijn."

Hoe breng je deze wijsheid nu in de praktijk. 
Soms lijkt dat een hele klus maar niets is minder waar.
Kijk eens om je heen en zoek eens iemand waar jij soms zo aan kan ergeren. Wat laat die ander je zien, wat in jou wordt er zo geraakt dat je die ander zo vervelend vindt. Als je het lef hebt om naar dat stukje toe te gaan dan is daar de heling te vinden. Bij mij waren dat lange tijd de "haantje"de gene die graag voor aan willen staan, de gene die willen winnen. de gene die aam de top staan. Weg leek daar de Ubuntu, De samenwerking leek zo ver weg te zijn. Tot dat ik begreep dat ik soms niet het lef had om voor mijzelf te vechten of het lef had om voor op te gaan en dus de ander voor liet gaan. Bovendien droeg ik de overtuiging bij mij dat het Haantje een groot Ego bevatte dat wat ik leek te ontberen en graag alleen de top wilde behalen. Niets lijkt minder waar te zijn. Want het zou zo maar kunnen zijn dat het "haantje" jou een hand wil rijken als je daar om vraagt. En misschien is het wel zo dat het "haantje"het van thuis niet heeft mee gekregen om samen te werken en is het hem verteld om goed voor zichzelf te zorgen en moest zorgen voor kwaliteit en moest leren zijn eigen boontjes te doppen. Als je dit allemaal weet kan je anders kijken. Kan je misschien zelf de eerste stap maken naar verbinding en kan je jezelf wellicht verwonderen over de ongekende mogelijkheden die zich dan voor kunnen doen. We hebben namelijk de verbinding echt nodig om tot ontplooiing te komen..
we maken namelijk allemaal deel uit van HET SYSTEEM.






​Hoe doe je dat, kijken met andere ogen.
Je ogen kijken vaak vanuit jou overtuigingen. De wijze waarop je bent opgegroeid laten jou zien wat je wil zien.
Kan je deze kijk bijstellen, veranderen .
NATUURLIJK
Als je de bereidheid hebt om jouw waarheden bij te stellen.
Hoe fijn zal het zijn wanneer je minder oordelend / kritisch zou kunnen kijken. Dit vraagt lef en inzet van jou en niet zo zeer van de ander.
Het strijden wat wij doen lijkt zo belangrijk te zijn . Wanneer je strijd tegen onrecht of wanneer je voelt te moeten strijden voor een ander. Het kan je zoveel minder energie kosten wanneer je minder hoeft te strijden en je met andere ogen kan kijken naar wat er nu werkelijk speelt. Dat betekent wel dat je naar binnen moet durven gaan en op zoek durft te gaan naar je ware zelf. Je kan alleen jezelf veranderen . En wanneer je jezelf veranderd veranderd de wereld een stukje met je mee. Aan de hand van opstellingen hoop ik je inzicht te mogen geven samen met het wetende veld in de dynamiek die er speelt. Wanneer je na het lezen van het bovenstaande tekst zoiets hebt van ja maar of hij of zij moet ook mee veranderen geef je dan op. Want dan is deze avond zeker voor jou bedoeld..

Kosten van deze avond zijn € 15.00 inclusief een kopje koffie of thee.
Mocht je graag wat meer aandacht willen krijgen voor wat er bij jou allemaal speelt dat kan, breng dan je thema in en dan zal een groot deel van de avond aan jou besteed worden. Hier zitten dan wel wat extra kosten aan. nl € 65.00 en wil ik het graag van te voren weten.
Aanvang 19.30 uur zaal open om 19.00
de avond zal tot uiterlijk 22.30 duren.
Voor meer info bel 0640933485 on info@veelgoeds.com.
0 Reacties

Voor alle kinderzieltjes

11/2/2019

1 Reactie

 
Foto
Tijdens mijn werk , viel mijn oog op een beeld en beeld wat ik vaker had gezien maar juist vandaag vertelde het mij  net even meer.
Het is een uit hout gesneden madonna beeld met een kind wat tegen haar aanstaat, het kind lijkt uit te reiken naar haar.
Iets in mijn systeem werd geraakt nog niet wetende wat maar ik voelde het overduidelijk. Mooie gesprekken volgde in de loop van de dag. En het zijn verhalen die mij raken.

Zelf heb ik flink wat jaren geleden een miskraam gehad. Het heeft mij heel veel verdriet gedaan en ik heb echt moeten rouwen. Dat was een vrij eenzaam proces kan ik jullie wel vertellen. Er leefde bij mij namelijk een enorme kinderwens die op dat moment niet in vervulling ging.  Natuurlijk sprak ik met mijn partner, familie vrienden en vriendinnen maar mijn verhaal leek voor hun een andere inhoud te hebben. Ze waren verdrietig, leefde een stukje met mij mee en gaven mij ook het gevoel dat het niet het einde van de wereld was, dat er nog voldoende kansen zouden zijn voor mijn kinderwens. En gelukkig hadden ze gelijk maar nog steeds kan ik het gevoel wat er toen was herinneren.
Maar let wel ik ben mijn verhaal blijven vertellen tegen een ieder die het maar wilde horen .Mijn jongens weten het dat er voor hun nog een kindje is geweest  een kindje wat het leven niet kon nemen..

Hoe anders was dat niet bij vele moeders .De vrouwen die moeder werden van kindjes die er niet mochten of konden zijn . Om welke reden dan ook. Deze zwangerschappen, miskramen en of abortussen zijn over het algemeen verzwegen..
n de ouderen zorg hoor ik soms schrijnende verhalen van vrouwen die soms meer dan 1 kindje moesten laten gaan. Meeste kinderen hebben zelfs geen naam gekregen.. Hoe helend kan het zijn dat deze gebeurtenissen erkent en geëerd worden

Voor al deze vrouwen die vaak dit verdriet en soms zelfs grote geheim met zich mee moesten dragen wil ik een diepe buiging maken wil hen allemaal met heel veel liefde en warmte omarmen, Maar meer nog wil ik juist vandaag  2 november allerzielen de kinderzieltje van licht voorzien 

Ik noem je naam Sam

1 Reactie

Laat mij ervaren

11/1/2019

0 Reacties

 
Foto
Vertel het me en ik zal het vergeten.
Laat het me zien en ik zal het onthouden.
Laat het me ervaren en ik zal het me eigen maken


Als kind al sloot dit het beste bij mij aan. Geen idee hoe dat met jou gaat natuurlijk, maar
lang stil zitten en luisteren was niet echt mijn ding. Mijn gedachtes dwaalden af en ik verzon
daarbij mijn eigen waarheid. En kon soms echt niet voelen wat men nou werkelijk wilde
"onderwijzen".
Soms voelde het ook echt tegenstrijdig met de taal (lichaamstaal) die men sprak.
Laat het mij zien en ik zal het (beter) onthouden. Daar waar geschiedenis met plaatjes,
filmpjes en beelden werd ondersteund, bleef het veel beter hangen. Zo werkt dat dus.
Als ambulant begeleider op een basisschool werd het me allemaal nog duidelijker. Daar
begeleidde ik een kind met downsyndroom en gebruikte beeldtaal. Zo zocht ik bij ieder
woordje een plaatje en zo werd het woordje en het plaatje geïntegreerd
Toen het kind moest
leren schrijven, leken de aangeleerde woorden maar moeilijk omgezet te kunnen worden in
letters. Dit kind kon dus op den duur wel woordjes lezen maar niet schrijven. Totdat ik
overstapte om de letters te gaan voelen. Dit ging bijvoorbeeld met schuurpapier of soms
zelfs met het hele lijf nagebootst en waarachtig... het beklijfde.
Wanneer je volwassen bent geworden, kunnen deze spelregels nog steeds gelden.
Wanneer je niet lekker in je velletje zit en vrienden geven je welgemeend advies, kun je dat
advies dan oppakken?
Of volg je jouw eigen route of plan. Of hoor je het advies wel, maar kan je er nu nog niets
mee?
Voel je jezelf moe en lamlendig en zie je in een documentaire of in een filmpje een oplossing
schuil gaan voor jouw issue? Dan onthoud je het negen van de tien keer wel en geef jij op
jouw manier weer een liefdevol advies door of zegt tegen andere dat ze het zeker moeten
gaan kijken.
Maar er is nog een stapje wat je jezelf niet zou
moeten ontnemen. Namelijk de weg van het
ervaren. Zo las ik overal dat mediteren goed voor
een mens kan zijn. Ik hoorde het aan en
deed er vervolgens niets mee. Tot ik toch eens buiten mijn comfortzone ging en voelde wat
het me bracht. Dit zelfde geldt ook voor wandelen en lekker buiten zijn.
Dit in het doen gaan is een beetje mijn ding geworden.
Systemisch werken of wel opstellingen is voor mij de manier om zelf tot inzichten te komen
of een ander inzichten te geven.
Zo deed ik laatst mee aan een opstelling met onder andere paarden. Lekker in de
buitenlucht, dus een feestje dubbel op.
Een kat die een muisje naar mij toebracht, een paard wat lekker lag te rollen op de plek van
mijn waarheid. Omdat ik eerst als toeschouwer naar de beelden keek, kon ik er maar een
beetje bij. Maar toen ik werkelijk zelf in de opstelling ging staan, kon ik het mijzelf echt eigen
maken. De tranen rolden over mijn wangen en ik voelde in al mijn vezels wat ik heb te doen.
Een soort gelijke ervaring gun ik ook jou. Aankomende donderdag 7 november organiseer ik
een opstellingen avond in het Behoudenhuis, te
​
Oudkarspel
https://www.facebook.com/events/2587992877960829/
of kijk eens op mijn website

0 Reacties

Soms ben ik apetrots !!

3/29/2019

1 Reactie

 
Foto
Al heel jong had ik de wens om kinderen op te voeden. Dacht ook heel jong al aan pleegkinderen en  adoptie. Natuurlijk in de wetenschap dat het heel leuk zou zijn en dat ik het zeker weten beter zou doen dan mijn ouders. Niet dat zij het niet goed hebben gedaan, nee dat zeker niet. Ik wilde er graag nog wat meer aan toevoegen.

De kinderwens liet lange tijd op zich wachten. Zo was ik geen achttien maar zevenendertig dat ik voor het eerst zwanger werd. Als kind zijnde vond ik het soms lastig dat mijn ouders wat ouder waren dan de ouders van de vrienden en vriendinnen en nou zou ik zelf ook een oudere ouder zijn die op geheel eigen wijze haar kinderen op zou gaan voeden. De leeftijd speelt hierin best een belangrijke rol denk ik achteraf. Met zelf al behoorlijk wat bagage in mijn rugzak keek ik soms heel anders naar de dingen dan de wat jongere ouders..

Zo probeerde ik mijn kinderen met liefde , aandacht en vertrouwen wat ruimte te geven om hun eigen grenzen op te zoeken.  Het leek me te lukken ook in de tijd dat ik er alleen voor kwam te staan. En natuurlijk moet ik ook eerlijk toe geven dat de twijfels zo nu en dan de overhand namen. Zeker wanneer ik zag dat één van de vriendinnen met zelf vier kinderen alles altijd tot in de puntjes geregeld had. Mooie kleertjes, gepoetste schoentjes, haren die zeker om de zes weken geknipt werden. Waar altijd haar kinderen met gemak hun veters strikte en iedereen altijd netjes aan keken bij het handje schudden. Daar leek ik wat steekjes te laten vallen.

Daar waar mijn jongste tijdens het sporten vooral genoot van het samen zijn en de wedstrijd niet zag als een wedstrijd maar meer als een spel. Kreeg ik nog wel eens te horen dat hij wel wat fanatieker kon zijn en dat ik hem daar maar eens over moest aan spreken. En in dat soort gevallen ontstond er dan wel weer eens de twijfel. Dit zelfde geld ook voor school en opleidingen. Zelf was ik niet zo'n studie bol, liever gezegd een flierefluiter. Ik liep als puber werkelijk de kantjes er vanaf. Ik had mijzelf beloofd onze kinderen hier meer in uit te dagen. Zeker nu ik inmiddels de overtuiging heb dat ik het allemaal best kan, als ik het maar wil en het mijn interesse maar heeft. Soms nam ik het mijn ouders wel eens kwalijk dat zij mij niet meer grenzen gaven en wanneer zij mij misschien meer hadden uitgedaagd ik misschien wel beter terecht had gekomen. 

Dit is natuurlijk een wonderlijke overtuiging, iets in mij zegt dus over mijzelf dat ik meer en beter kan, dat ik onder de maat presteer. Door dat ik dat over mijzelf zo denk spiegel ik dat ook zo nu en dan op mijn jongens. Dat doen ouders namelijk en kinderen lijken dat haar fijn op te pakken. Zo zegt de één soms "als ik op jou moet wachten gebeurt er niets ". En de ander lijkt echt op de onder presterende puber van toen. Lijkt niet in zich zelf te geloven en loopt net als mij de kantjes er van af. Maar is het waar wat ik zie.

Of zie ik dat nou verkeerd. Kon ik in mijn puber tijd ook niet presteren en speelde ik het spel niet voor de knikkers omdat ik samenspel en vriendschappen veelal belangrijker vond. Al met al ben ik er nog steeds niet helemaal uit en zie ik in mijn kinderen mijn gevecht soms zo terug.

En dan zijn er soms dagen die het opeens allemaal weer goed maken.  Omdat  de één verteld dat hij op school door een leerkracht werd aan gesproken omdat hij een keer naar wapens op het internet keek ( wapens voor air soft games) en de onderwijzers daar ongerust over waren. Als of ik een vlieg kwaad zou kunnen doen was hierop zijn antwoord. En de ander als de eigenaar van de stichting Queer events een hele midden pagina van een krant bestrijkt en dat hij in het kranten artikel vermeld dat zijn moeder hem vrij laat in zijn keuzes. Dan opeens ben ik weer trots als een pauw op mijzelf en kan ik zeggen dat ik het goed doe. zonder enige twijfel

Dus ik zeg tegen mijzelf het is oké.
Ik bied ze een veilig thuis basis waar vertrouwen zegen viert.
​En waar mijn kinderen kunnen groeien en bloeien.

 

.

1 Reactie

Wat als we het nu eens een keertje anders zouden doen?

1/19/2019

0 Reacties

 
Foto


Er zit mij iets dwars. Het heeft te maken met een jongeman en heel eerlijk, er komen wel vaker van
dit soort jongeren op mijn pad. Vandaar dat ik er de laatste tijd steeds meer mee bezig ben.
Misschien wil je even met mij mee denken.
Ik noem hem voor de leesbaarheid maar even Jan. Jan weigert naar school te gaan en ik zie dat hij het
ook echt niet trekt om te gaan. Niet elke dag. Op sommige dagen gaat hij wel. Maar altijd met
tegenzin. Slecht slapen doet hij er van. Thuis wordt er ook nog eens veel van hem verwacht en dat
eigenlijk al van jongs af aan. ‘Hij is niet de slimste’, werd er afgelopen week over hem gezegd. En dat
terwijl ik een ongelooflijk lief en behulpzaam ventje zie met enorme humor, handig en volgens mij erg
gevat en slim. ‘Hij moet naar school, hij moet naar stage, hij moet zijn best doen, hij doet het niet
goed, hij heeft geen zin, hij wil liever de hele dag op de bank liggen, hij moet gedwongen worden, dit
is zijn patroon’, zijn een aantal van de opmerkingen die ik de afgelopen weken gehoord heb. Tja... het
‘systeem’ vraagt van ons om mee te doen, te functioneren. En als een kind te vaak afwezig is van
school, dan grijpt de onderwijsinspectie in. Want kinderen zijn verplicht naar school te gaan. Iets wat
volgens mij ooit geboren is uit een recht op onderwijs, maar dat is een andere discussie.
Ik moet dan onwillekeurig even aan mijn eigen jonge jaren terug denken. Ik was niet dom. Het
tegendeel is eerder waar. En toch redde ik dat leren op het VWO niet. Mijn thuissituatie, dat wat er
uitgesproken en onuitgesproken van mij verwacht werd, hield mij zo bezig dat ik nauwelijks tijd had
voor huiswerk en leren. Er was simpelweg in mijn hoofd ook geen ruimte voor. Ook ik ging met
tegenzin naar school, soms was ik zelfs ronduit bang om te gaan, immers leek het alsof ik mijn
huiswerk niet had willen maken, lui was, niet mijn best deed en dat terwijl ik juist zo mijn best deed.
Alleen zag niemand dat.
Tijdens de opleiding tot kindercoach maakte het volgende stukje tekst van Hannah Arendt grote
indruk op mij:
Bij de geboorte is een mens nog ongevormd: een vat vol potentieel en beperkingen. Als hij of zij dat
potentieel gaat ontdekken en ontplooien, vormt zich een ik, een individu.
Wanneer dit onmogelijk wordt gemaakt door trauma of door bijvoorbeeld een restrictieve opvoeding,
kan het niet beginnen. Dat wil zeggen dat de startvoorwaarden van het leven niet tot stand komen en
de mens niet vooruitkomt.
Hij of zij zal de neiging hebben om te focussen op het verleden en in oude gedragingen, overtuigingen
en patronen blijven steken. Het ontbreekt dan aan het vermogen om te leven vanuit wat misschien
wel de essentie is van het mens-zijn: het vermogen tot ontwikkeling, telkens opnieuw kunnen
beginnen, of zelfs opnieuw geboren worden.
De tekst maakt indruk, omdat het voor mij ook zoveel van mijn eigen ‘onvermogen’ te leren
verklaarde. Mijn lieve maatje Paulien pikte uit mijn verhaal onmiddellijk een essentieel stukje op: ‘
dit
is zijn patroon’.
Prachtig, want patronen kunnen doorbroken worden!
Een kind is van nature leergierig. Het wil zich ontwikkelen, al vanaf dag één. Het wil leren zitten,
staan, lopen, praten, zelfstandig eten om maar een paar vaardigheden te noemen die wij allemaal
hebben moeten leren. Kinderen willen groot worden. Dus wat maakt dat Jan er zoveel moeite mee
heeft om naar school te gaan? En wat maakt dat de focus van de volwassenen om hem heen niet
gericht is op die vraag, maar, zo lijkt het, uitsluitend op de vraag hoe Jan er toe te zetten wel elke dag
naar school te gaan, ongeacht of hij daar met tegenzin heen gaat of niet?
Misschien ligt de lat bij Jan simpelweg te hoog. Misschien wordt er teveel van hem verwacht. En dan
vraag ik mij meteen af: wat als we die lat wat lager zouden kunnen leggen? Zou er dan iets
​
veranderen? Wat zou er gebeuren als wij, de volwassenen om hem heen, hem de ruimte zouden
geven om tot rust te komen, kind te zijn, de tijd zouden geven zijn eigen doelen te bepalen... zou hij
dan vol gas voor zijn doelen gaan en laten zien wat hij in zijn mars heeft? Groot willen worden? Ik
denk van wel. Bij mij heeft het immers niet anders gefunctioneerd. Zozeer ik als kind met tegenzin
naar school ging, zo graag ga ik tegenwoordig. Nieuwe dingen leren, nieuwe vaardigheden leren,
andere zienswijzen ontwikkelen. Ik zou mij er wel in onder willen dompelen. Of is dit te makkelijk?
Sluit ik nu teveel van mezelf op de ander?

​Yvonne Wortman.

0 Reacties

Mijn plekje

10/24/2018

0 Reacties

 
Foto
​De afgelopen weken had ik de ene na de andere uitdaging. Trainingsdagen ‘opvoedopstellingen’, trainingsdagen bij een nieuwe werkgever, nieuwe mensen, telkens weer mezelf voorstellen. Telkens opnieuw weer de drempel van het onbekende overstappen. Uiteraard ben ik elke keer uiterlijk zelfverzekerd die drempels overgestapt, maar van binnen was er wel iets meer nodig om ook werkelijk die drempels over te stappen. Telkens opnieuw weer plek innemen in een mij onbekende groep mensen. Bij wie kan ik aansluiten, waar ben ik welkom?

Eerst maar onopvallend een kopje thee halen. Aanwezig zijn zonder op te vallen… Ook al ken ik ook de tegenovergestelde versie als mijn broekzak: ‘goed opvallen, zonder er te zijn’. En ondertussen de mensen om mij heen nauwkeurig scannen. Het gevoel door niemand gezien te worden, bekroop me even. Ik voelde me weer even klein. Zo ging dat vroeger ook. Wisselen van school. Midden in het schooljaar. Groepjes in de klas die zich al lang gevormd hadden. En ik hoorde nergens bij. Was de vreemde eend in de bijt en moest mijn plekje zien te veroveren. Nergens bij horen en je buitengesloten voelen is geen plezierig gevoel. Mijn gedachten gingen heel even terug naar die tijd. Wat moest ik toen doen en vooral ook laten om erbij te horen? Wat moest ik doen om een plek te verdienen?

Met mijn kopje thee bekijk ik de boeken die uitgestald op een tafel liggen. Bijna allemaal heb ik ze gelezen en in mijn eigen boekenkast staan. Boekenwurm… einzelgänger… gaat even het oordeel door me heen. En dan komen er andere deelnemers naast me staan. We stellen ons aan elkaar voor en raken in gesprek. Ineens krijg ik een plek in de groep. Een ander stemmetje ratelt door mijn hoofd: Ik hoef geen plek te verdienen, ik hoef me niet mooier of leuker voor te doen dan ik ben. En dan eindelijk kan ik van binnen ook over de drempel stappen en kan aanwezig zijn.

Tja… wat een klus is dat telkens weer. Je plek vinden en innemen op een feestje, in een nieuwe lesgroep, tijdens een overleg, nieuwe baan. Telkens opnieuw weer dat wikken en wegen. Wat wel, wat niet, ben ik wel welkom. Bang om er niet bij te horen, bang om iets fout te doen of fout te zeggen. En wat ben ik er een kei in om zogenaamd zelfverzekerd ergens binnen te stappen. Ik wilde altijd zo graag zijn zoals ‘al die anderen’ die zonder problemen hun plek innamen. Maar is dat voor al die anderen wel zo? Neem jij wel zo zelfverzekerd je plek in of herken jij jezelf misschien wel een beetje in wat ik schrijf?

Kinderen en jongeren hebben bijna continue met deze thema’s te maken. In je jonge jaren wissel je een aantal maal van school. Vaak komen daar ook nog een BSO en sport- en/of hobbyclubs bij. Hoe maak je vriendjes, hoe vind je aansluiting bij een groep, hoe moet je er uit zien, hoe je gedragen, welke muziek is wel goed, welke niet? Vaak moet je al op jonge leeftijd school- en loopbaankeuzes maken, terwijl je nog geen idee hebt van wat je zou willen doen. En wat nu als dat allemaal niet zo makkelijk lukt? Wat als je kind gepest wordt, niet makkelijk aansluiting kan vinden, een leer- of gedragsstoornis heeft, vaker heeft moeten verhuizen, omdat ouders van werkplek veranderden? Wat als ouders gaan scheiden, nieuwe relaties krijgen en je ook daar weer je ‘plekje’ moet vinden?

Mij heeft het veel inzicht gebracht om me bezig te houden met mijn persoonlijke ontwikkeling. Het heeft me geleerd situaties en gevoelens in mezelf te herkennen en heeft me geleerd hier anders mee om te gaan, zodat ik steeds een beetje beter en sneller, snap waar de gevoelens vandaan komen en van daaruit kan ik dan weer makkelijker bij mezelf blijven. Vooral systemisch werk heeft mij veel inzicht gegeven.

Bij systemisch werken gaat het vaak en veel over ‘plek’. Vanaf de geboorte heb je een plek die vast staat. Je bent een kind van je ouders en je bent de 1e, 2e. 3e enz. in de kinderrij. Bij veel mensen(kinderen) is er verwarring omtrent deze plek. De oorzaken kunnen legio zijn. Gescheiden ouders, (emotioneel) afwezige ouders, ziekte of dood in het gezin of de familie en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het werkelijk gaan staan op de juiste plek was voor mij essentieel. Het besef dat ik er niet voor hoefde te werken, mijn plek niet hoefde te verdienen, gaf rust. Het vinden en innemen van mijn plek. Mijn eigen plek. Niet meer afhankelijk van de mening van wie dan ook.
Vinden ze me leuk? Fijn. Vinden ze me niet leuk? Ook goed.

Hoe is dit voor jou?
Hoe doe jij dat?
Moet je je plek krijgen of veroveren?
Neem jij je plek in?
Heb jij je plek al ingenomen?


​Yvonne Wortman

0 Reacties
<<Vorige
Proudly powered by Weebly
  • Home
  • Organisatie Opstellingen
    • Loopbaan traject
    • Familie opstellingen
  • Persoonlijk proceswerk
  • Veelgoeds in massage en begeleiding
  • samengestelde gezinnen
  • Over ons
  • Agenda
  • Blog
    • Nieuwsbrief
  • Contact
  • Veelgoeds op Lorelei